Joseph-Nicolas Delisle

Joseph-Nicolas Delisle (ur. 4 kwietnia 1688 w Paryżu, zm. 11 września 1768 tamże) – francuski astronom i kartograf.

Zasugerował, że kolorowe pierścienie, które można zaobserwować wokół Słońca, są wynikiem uginania się światła słonecznego na kropelkach wody, znajdującej się w chmurach.

Życiorys edytuj

Był synem historyka i geografa Claude’a Delisle i młodszym bratem kartografa Guillaume’a Delisle. Podobnie jak jego bracia, rozpoczął studia klasyczne, poświęcił się jednak astronomii. Był uczniem m.in. Jacques’a Cassiniego. W 1715 został członkiem Francuskiej Akademii Nauk.

W 1726 roku przybył, na zaproszenie cara Piotra I Wielkiego, do Sankt Petersburga, aby utworzyć szkołę astronomii. Do Paryża powrócił w 1747 roku. Założył obserwatorium w Cluny, w którym pracował później jego asystent Charles Messier. Innym jego uczniem był Jérôme Lalande.

Prowadził prace nad ustaleniem odległości Słońca od Ziemi na podstawie obserwacji przejścia Wenus i Merkurego na tle tarczy słonecznej.Zaproponował jedną z metod obserwacji tranzytu Wenus i Merkurego. W 1732 roku zaproponował skalę termometryczną nazwaną później skalą Delisle’a. W 1753 roku zorganizował ogólnoświatowe badania przejścia Wenus na tle tarczy Słońca (1761).^[1]

Krater Delisle na Księżycu oraz planetoida (12742) Delisle zostały nazwane jego imieniem.

Publikacje edytuj

Mémoires pour servir à l’histoire et au progrès de l’astronomie (1738)
Mémoire sur les nouvelles découvertes au nord de la mer du sud (1752)

Zobacz też edytuj

Mons Delisle

Przypisy edytuj

↑ Encyklopedia Britannica. Poznań: KURPISZ S.A., 2006, s. 38. ISBN 978-83-60563-25-0.

Bibliografia edytuj

[1] Encyklopedia Britannica. Poznań: KURPISZ S.A., 2006, s. 38. ISBN 978-83-60563-25-0.

[1]