Wikipedia

Jules Bianchi

francuski kierowca wyścigowy

Jules Lucien André Bianchi (ur. 3 sierpnia 1989 w Nicei, zm. 17 lipca 2015 tamże[1][2]) – francuski kierowca wyścigowy.

Jules Bianchi
Ilustracja
Jules Bianchi w 2012 roku
Państwo

 Francja

Data i miejsce urodzenia

3 sierpnia 1989
Nicea

Data i miejsce śmierci

17 lipca 2015
Nicea

Sukcesy

2007: Francuska Formuła Renault (mistrz)
2008: Masters at Zolder (zwycięzca)
2009: Formuła 3 Euro Series (mistrz)
2012: Formuła Renault 3.5 (wicemistrz)

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Jules Bianchi był wnukiem Mauro, trzykrotnego mistrza świata w wyścigach GT oraz prabratankiem Luciena, zwycięzcy 24-godzinnego wyścigu Le Mans i uczestnika 19 wyścigów Grand Prix Formuły 1.

Życiorys edytuj

Karting i Formuła Renault edytuj

 
Jules Bianchi podczas wyścigu Formuły 3 w roku 2009

Po kilku latach startów w kartingu (rozpoczął je w roku 2004), w 2007 roku Jules postanowił rozpocząć poważną karierę wyścigową, debiutując we Francuskiej oraz Europejskiej Formule Renault. Reprezentując zespół SG Formula, francuski serial zakończył z tytułem mistrzowskim, natomiast europejski na 11. pozycji w końcowej klasyfikacji.

Europejska Formuła 3 edytuj

W kolejnym sezonie awansował do Europejskiej Formuły 3, gdzie jeździł w drugorzędnym teamie ART Grand Prix, należącym do jego menedżera, Nicolasa Todta. W pierwszym podejściu spisał się nadzwyczaj dobrze, będąc sklasyfikowanym na 3. miejscu w klasyfikacji generalnej (dwukrotnie zwyciężył, w tym prestiżowy Masters of Formula 3). W drugim podejściu, będąc już liderem głównego zespołu, zdominował rywalizację, wygrywając dziewięć z dwudziestu eliminacji.

Poza udziałem w europejskim cyklu, w ramach programu ART, wziął udział również w dwóch rundach Brytyjskiej Formuły 3 (na portugalskim torze w Portimao Francuz zdominował rywalizację). Nie był jednak liczony do klasyfikacji generalnej. Gościnnie wystąpił również w jednym wyścigu serii World Series by Renault (w SG Formula), na ulicach księstwa Monako. Nie dojechał jednak do mety. Po raz pierwszy wystąpił w kończącym sezon juniorski Grand Prix Makau. W wyniku kolizji Francuz nie był jednak w stanie walczyć o czołowe lokaty, ostatecznie dojeżdżając na 10. miejscu.

Seria GP2 edytuj

Dzięki wygranej w F3 Francuz awansował do bezpośredniego przedsionka Formuły 1 – serii GP2 – w której także startował w barwach ART. Debiutancki sezon okazał się całkiem udany dla Bianchiego, zważywszy na zajęcie 3. miejsca w klasyfikacji generalnej oraz szczególnie dobrą postawę w kwalifikacjach (trzy zwycięstwa). Był to jednak dość ciężki sezon dla Francuza, który miał kilka wzlotów i upadków. Nie obyło się bez sporych błędów, w wyniku których kilkakrotnie tracił szansę na dobry wynik. Przez to też ani razu nie stanął na najwyższym stopniu podium. W pierwszym wyścigu na Węgrzech, w wyniku kolizji, odniósł pozornie dość poważny uraz kręgosłupa, który mógł go wykluczyć na dłuższy czas. Na szczęście jednak kontuzja okazała się niegroźna i Bianchi po absencji w niedzielę, był w stanie wystąpić w kolejnej rundzie w Belgii. Francuz dziewięciokrotnie dojechał na punktowanym miejscu, z czego cztery razy na podium.

Drugi sezon startów rozpoczął dobrze, od zajęcia trzeciego miejsca w pierwszym wyścigu, na tureckim torze Istanbul Park. W kolejnych siedmiu wyścigach Francuzowi nie poszło jednak najlepiej, głównie przez niezawinione incydenty. Jedyne dwa punkty uzyskał za siódmą lokatę na hiszpańskim obiekcie Circuit de Catalunya. Przełom nastąpił w sobotnich zmaganiach na Silverstone, gdzie po raz pierwszy stanął na najwyższym stopniu podium, po zaciętej walce z Niemcem Christianem Vietorisem (Jules startował wówczas z pole position). W pozostałych dziewięciu startach Bianchi sięgał po punkty, czterokrotnie przy tym mieszcząc się w pierwszej trójce. Ostatecznie rywalizację ponownie zakończył na 3. pozycji, zaledwie jeden punkt za wicemistrzem Lucą Filippi.

Azjatycka Seria GP2 edytuj

W azjatyckim cyklu Bianchi zadebiutował w drugiej rundzie sezonu 2009/2010, na torze Yas Marina. Już w pierwszym wyścigu stanął na najniższym stopniu podium. W kolejnej eliminacji, na torze Sakhir, sięgnął po pole position. Popełnione błędy uniemożliwiły mu jednak zdobycie punktów, także w kolejnych wyścigach. Zdobyte punkty sklasyfikowały go na 12. miejscu.

W roku 2011 został wicemistrzem serii, po dwukrotnej wizycie na podium w przeciągu czterech rozegranych wyścigów (zwyciężył w inauguracyjnym starcie w Abu Zabi).

Formuła Renault 3.5 edytuj

Obowiązki związane z rolą piątkowego zawodnika w F1 uniemożliwiła Bianchiemu dalsze starty w Serii GP2. W celu utrzymania formy zawodnik postanowił jednak kontynuować udział w serii juniorskiej i podpisał kontrakt z francuskim zespołem Tech 1 Racing, startującym w Formule Renault 3.5, na sezon 2012. Francuz walczył o tytuł mistrzowski z Holendrem Robinem Frijnsem. Losy tytułu rozstrzygnęły się dopiero w ostatnim wyścigu, na torze w Katalonii. Holender przeprowadził na Bianchim kontrowersyjny atak, w wyniku którego wypchnął go z toru. W konsekwencji Francuz nie dojechał do mety i ze stratą zaledwie czterech punktów przegrał mistrzowski tytuł. Frijns stracił punkty uzyskane w tamtym wyścigu, jednak nie zmieniło to wyników mistrzostw. Pomimo protestu Bianchiego sędziowie postanowili zachować wyniki. Ostatecznie Bianchi ośmiokrotnie stawał na podium, z czego trzykrotnie na najwyższym stopniu. Pięciokrotnie przy tym startował z pole position oraz siedmiokrotnie odnotował najszybszy czas okrążenia w wyścigu.

Kontrakt z Ferrari edytuj

Dzięki świetnym wynikom, za sprawą swojego menedżera Nicolasa Todta, mającego duże powiązania z włoskim zespołem, dostał szansę udziału w trzydniowych testach dla młodych kierowców (w pierwszych trzech dniach grudnia). 2 grudnia team z Maranello podpisał z nim długoterminową umowę, za sprawą której ma się stać kierowcą rezerwowym i testowym zespołu. W sezonie 2011 Francuz miał pełnić funkcję trzeciego kierowcy włoskiego zespołu.

Kontrakt z Force India edytuj

W styczniu 2012 roku Francuz został ogłoszony rezerwowym kierowcą hinduskiego zespołu Force India. Wziął udział w dziewięciu sesjach treningowych.

Starty w ekipie Marussia edytuj

W następnym sezonie Bianchi rozpoczął regularne starty w zespole Marussia gdzie został zakontraktowany jako ostatni kierowca wyścigowy na sezon 2013. Powodem podpisania kontraktu tak późno było nie wywiązanie się z umowy przez Luiza Razię którego sponsorzy nie wpłacili na czas pieniędzy za starty w zespole. Skutkiem tak późnego podpisania umowy było uczestnictwo przez Francuza zaledwie przez półtora dnia w przedsezonowych testach. Mimo to Jules pokazywał się w pierwszych wyścigach dużo lepiej od Maxa Chiltona będącego zespołowym partnerem Bianchiego. Francuz pokonywał też regularnie kierowców Caterhama. Najlepszym wynikiem Bianchiego w wyścigu był 13 miejsce w GP Malezji na torze Sepang, zaś w kwalifikacjach 15 miejsce podczas weekendu wyścigowego o GP Belgii. Poza tym Jules dwukrotnie dojechał do mety 15 (debiut w GP Australii oraz GP Chin). Pod koniec sezonu Francuz plasował się na pozycjach 18-20, jednak w klasyfikacji generalnej zdołał utrzymać miejsce przed kierowcami ekipy Caterham.

Na sezon 2014 Bianchi przedłużył kontrakt z rosyjską ekipą. Podczas Grand Prix Monako Francuz dojechał początkowo na ósmym miejscu, lecz po dodaniu pięciu sekund z powodu niezjechania na pięciosekundowy postój w boksach (postój wykonał w trakcie, gdy na torze był samochód bezpieczeństwa) spowodował spadek na dziewiąte miejsce, co dało mu pierwsze punkty w karierze oraz pierwsze punkty dla rosyjskiego zespołu.

Wypadek i śmierć edytuj

5 października 2014 w Grand Prix Japonii na torze Suzuka miał bardzo poważny wypadek. Podczas 43. okrążenia Bianchi wypadł z mokrej nawierzchni i przodem bolidu uderzył w dźwig wyciągający bolid Adriana Sutila. Uderzenie wywarło przeciążenie o wartości 254G. Wyścig przerwano, a następnie przedwcześnie zakończono. Kierowcę przewieziono karetką do szpitala, gdzie został operowany. Jego stan określono jako krytyczny[3][4]. Doznał rozlanego urazu aksonalnego (DAI). Do ostatnich chwil życia znajdował się w śpiączce. Zmarł w klinice w Nicei, 17 lipca 2015 roku[1][2], a pochowany został 21 lipca 2015 w tym samym mieście[5][6][7]. Po śmierci kierowcy FIA zastrzegła numer 17, który znajdował się na bolidzie Francuza[8][9].

Wyniki edytuj

Formuła 1 edytuj

Rok Zespół Samochód Silnik Wyniki w poszczególnych eliminacjach Pkt. Msc.
2013                                       0 20
Marussia F1 Team Marussia MR02 Cosworth CA2013 2.4 V8 15 13 15 19 18 NU 17 16 NU 16 18 19 18 16 NU 18 20 18 17
2014                                       2 17
Marussia F1 Team Marussia MR03 Ferrari 059/3 1.6 V6T NS NU 16 17 18 9 NU 15 14 15 15 18† 18 16 20†

GP2 edytuj

Rok Zespół Samochód Wyniki w poszczególnych eliminacjach Pkt. Msc.
2010                     52 3
ART Grand Prix Dallara GP2/08 NU 12 4 3 NU 13 2 NU 2 5 5 4 NU NW 14 NU 2 4 18 7
2011                   53 3
Lotus ART Dallara GP2/11 3 7 7 NU NU 19 NU 7 1 5 4 2 7 6 2 2 8 3

Azjatycka seria GP2 edytuj

Rok Zespół Samochód Wyniki w poszczególnych eliminacjach Pkt. Msc.
2009/2010     8 12
ART Grand Prix Dallara GP2/08 3 7 10 NS 10 NU
2011     18 2
Lotus ART Dallara GP2/11 1 8 3 NU

Formuła Renault 3.5 edytuj

Rok Zespół Wyniki w poszczególnych eliminacjach Pkt. Msc.
2009                   0 NS
KMP Group/SG Formula NU
2012                   185 2
Tech 1 Racing DK 13 2 2 17 1 12 2 7 1 3 3 9 4 1 7 NU

Formula 3 Euro Series edytuj

Rok Zespół Samochód Silnik Wyniki w poszczególnych eliminacjach Pkt. Msc.
2008                     47 3
ART Grand Prix Dallara F308/049 Mercedes NU 13 3 4 NU 26 NU 9 3 9 2 3 22 18 NU 3 1 17 7 1
2009                     114 1
ART Grand Prix Dallara F308 Mercedes 5 3 1 14 1 3 1 1 1 6 1 5 NU NU 1 5 2 1 1 7

Podsumowanie edytuj

Sezon Seria Zespół Wyścigi Zw. PP PP Podium Punkty Pozycja
2007 Francuska Formuła Renault 2.0 SG Formula 13 5 5 10 11 172 1
Europejski Puchar Formuły Renault 2.0 6 0 1 1 0 4 22
2008 Formula 3 Euro Series ART Grand Prix 20 2 2 2 7 47 3
Grand Prix Makau 1 0 0 0 0 — 9
Masters of Formula 3 1 1 0 0 1 — 1
2009 Formula 3 Euro Series ART Grand Prix 20 9 6 7 12 114 1
Brytyjska Formuła 3 4 0 2 2 3 0 NS
Grand Prix Makau 1 0 0 0 0 — 10
Formula Renault 3.5 SG Formula 1 0 0 0 0 0 NS
2009/2010 Azjatycka seria GP2 ART Grand Prix 6 0 1 2 1 8 12
2010 Seria GP2 20 0 3 1 4 52 3
2011 Seria GP2 Lotus ART 18 1 1 0 6 53 3
Azjatycka seria GP2 4 1 0 1 2 18 2
Formuła 1 Scuderia Ferrari Kierowca testowy
2012 Formuła Renault 3.5 Tech 1 Racing 17 3 5 7 8 185 2
Formuła 1 Sahara Force India F1 Team Kierowca testowy
2013 Formuła 1 Marussia F1 Team 19 0 0 0 0 0 19
2014 Formuła 1 Marussia F1 Team 15 0 0 0 0 2 17

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Nataniel Piórkowski, Zmarł Jules Bianchi [online], f1wm.pl, 18 lipca 2015 [dostęp 2015-07-18] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-24].
  2. ↑ a b AFP, Le pilote de F1 Jules Bianchi a perdu «sa bataille» contre la mort [online], liberation.fr, 18 lipca 2015 [dostęp 2015-07-18] [zarchiwizowane z adresu 2015-07-18].
  3. ↑ BBC report: Bianchi breathing on own after surgery following F1 crash [online], foxsports.com, 5 października 2014 [dostęp 2014-10-06] (ang.).
  4. ↑ Jules Bianchi taken to hospital after Japanese Grand Prix F1 crash [online], autosport.com, 5 października 2014 [dostęp 2014-10-06] (ang.).
  5. ↑ Formuła 1. Jules Bianchi spoczął w Nicei. Żegnała go rodzina i rywale z F1. sport.pl, 2015-07-21. [dostęp 2015-07-21]. (pol.).
  6. ↑ Les obsèques de Jules Bianchi ont eu lieu ce mardi matin. lequipe.fr, 2015-07-21. [dostęp 2015-07-21]. (fr.).
  7. ↑ Alicia Dauby: Le dernier hommage de la Formule 1 à Jules Bianchi. lemonde.fr, 2015-07-21. [dostęp 2015-07-21]. (fr.).
  8. ↑ FIA to retire car number 17 from the FIA Formula One Championship. fia.com, 2015-07-20. [dostęp 2015-07-21]. (ang.).
  9. ↑ Formuła 1. FIA zastrzegła numer Jules'a Bianchiego. sport.pl, 2015-07-20. [dostęp 2015-07-21]. (pol.).

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jules_Bianchi&oldid=73445864”