Julian Duszyński
Julian Duszyński (ur. 28 lutego 1791 na Podolu[1], zm. 1862[1]) – polski oficer, uczestnik wojen napoleońskich i powstania listopadowego, inspektor armii egipskiej.
Dzieciństwo spędził w miejscowościach Berdyczów i Krzemieniec[1]. W 1805 wstąpił do armii rosyjskiej, następnie w 1809 zdezerterował i zaciągnął się do 15 pułku Księstwa Warszawskiego[1]. Brał udział w wojnach napoleońskich roku 1809 i 1812, podczas bitwy nad Berezyną został ranny i dostał się do niewoli[1]. Po uwolnieniu służył w armii Królestwa Polskiego w stopniu porucznika[1]. W 1828 znalazł się w Turcji, gdzie dostał się do niewoli, a następnie został przekazany Muhammadowi Alemu[1]. Na jego dworze odzyskał wolność i znalazł zatrudnienie jako instruktor kawalerii w armii egipskiej[1].
Brał udział w powstaniu listopadowym w stopniu majora jazdy wołyńskiej[1]. Po upadku powstania, w latach 30. i 40. wielokrotnie podróżował po Francji, Afryce Północnej i Turcji[1]. Na zlecenie Muhammada Alego zajmował się ściąganiem polskich weteranów do służby w armii egipskiej[1]. Miał opinię awanturnika; posądzano go także o kontakty z policją rosyjską[1]. Zmarł w 1862 na cholerę i został pochowany w Tulonie[1].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Joachim Śliwa, Starożytny Egipt oczami Polaków. Słownik biograficzny egiptologów, archeologów i badaczy pokrewnych dziedzin, podróżników i kolekcjonerów oraz literatów i malarzy zafascynowanych przeszłością i teraźniejszością Egiptu, Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2019, s. 63, ISBN 978-83-7676-301-9.
Linki zewnętrzne edytuj
- Michał Czajkowski, Dziwne życia Polaków i Polek, Lipsk 1900.