Julian Pileski

oficer Wojska Polskiego

Julian Pileski (ur. 19 listopada 1883 w Kazimierzy Wielkiej, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Julian Pileski
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

19 listopada 1883
Kazimierza Wielka

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

c. k. Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Jednostki

2 Pułk Strzelców Podhalańskich
6 Pułk Strzelców Podhalańskich
Korpus Kadetów Nr 1

Stanowiska

kwatermistrz pułku

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Waleczności (Austro-Węgry)

Życiorys edytuj

Urodził się 19 listopada 1883 jako syn Bolesława i Julii z domu Brzech.

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Jego oddziałem macierzystym był 32 pułku piechoty OK. 6 grudnia 1914 został mianowany podporucznikiem[1], a w sierpniu 1916 porucznikiem rezerwy[2].

3 kwietnia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916, zaliczony do I Rezerwy armii z jednoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny, i przydzielony z dniem 1 listopada 1918 do 20 Pułku Piechoty[3]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Awansowany do stopnia kapitana, a następnie 3 maja 1922 mianowany majorem piechoty. W tym stopniu w 1922 był przydzielony do 2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku[4]. Później służył w 6 pułku strzelców podhalańskich w Stryju. Odbył kurs kwatermistrzowski w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W kwietniu 1927 został przydzielony do Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie na stanowisko kwatermistrza[5]. W 1929 został przeniesiony w stan spoczynku i równocześnie przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. W tym mieście zamieszkiwał przy ulicy Topolowej 46.

Po wybuchu II wojny światowej 1939, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji (przy zwłokach zostały znalezione pismo Ministerstwa Spraw Wojskowych, legitymacja odznaki Korpusu Kadetów Nr 1, list, pocztówki, portfel)[6].

Upamiętnienie edytuj

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[8].

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b c Lista starszeństwa c. i k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1916 ↓, s. 52.
  2. Mianowania w armii. „Nowa Reforma”. Nr 419, s. 2, 21 sierpnia 1916. 
  3. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 41 z 12 kwietnia 1919 roku, poz. 1302, 1324.
  4. Franciszek Groński. 22 Dywizja Piechoty Górskiej. 2 Pułk Strzelców Podhalańskich – Sanok. „Przemyskie Zapiski Historyczne”, s. 263, R. XIV-XV z 2003-2005. ISSN 0860-0317. 
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 11 kwietnia 1927 roku, s. 112.
  6. Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 129. ISBN 83-7001-294-9.
  7. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  8. Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].

Bibliografia edytuj