Juliusz Miller
Juliusz Adam Miller (ur. jako Juliusz Adam Müller 16 lipca 1895 w Dziewięcierzu, zm. 31 maja 1980 w Krakowie) – polski piłkarz występujący na pozycji napastnika i lekkoatleta, reprezentant Polski w piłce nożnej w latach 1923–1924, olimpijczyk, major Wojska Polskiego.
| Pełne imię i nazwisko |
Juliusz Adam Miller | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||
| Data i miejsce śmierci | |||||||||
| Wzrost |
178 cm | ||||||||
| Pozycja | |||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||
| |||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||
| |||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Życiorys edytuj
Urodził się 16 lipca 1895 w Dziewięcierzu. Był synem Henryka i Amalii. Był studentem Politechniki Lwowskiej. W 1908 roku związał się z klubem sportowym Czarni Lwów. W latach I wojny światowej był żołnierzem armii austriackiej[1]. W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i został zawodowym oficerem. Był uczestnikiem wojny polsko-bolszewickiej 1920. W kwietniu tego samego roku znalazł się w gronie lekkoatletów nominowanych do kadry na igrzyska olimpijskie w 1920[2]. Z powodu wojny z bolszewikami Polska nie wysłała jednak ostatecznie reprezentacji na te zawody[2]. W tym samym roku walczył również w II powstaniu śląskim, a także zdobył srebrny medal pierwszych w historii mistrzostw Polski w lekkoatletyce w biegu na 1500 metrów[3]. W latach 1923-1924 rozegrał 6 spotkań w piłkarskiej reprezentacji Polski. Na igrzyskach olimpijskich w Paryżu był zawodnikiem rezerwowym. Po zakończeniu kariery sportowej w latach 1925-1930 był kierownikiem sekcji piłkarskiej zespołu Czarni Lwów.
W Wojsku Polskim został awansowany na stopień kapitana w korpusie oficerów administracji dział sanitarny ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4][5]. W 1923, 1924 był oficerem 6 Batalionu Sanitarnego we Lwowie[6][7]. Później zweryfikowany w stopniu kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[8]. W 1928 służył we lwowskim Dowództwie Okręgu Korpusu Nr V jako żołnierz tamtejszego 19 Pułku Piechoty[9]. W 1932 był oficerem 43 Pułku Piechoty w Dubnie[10].
Uczestniczył w wojnie obronnej 1939. W 1940 został osadzony w niemieckim obozie jenieckim Luckenwalde, w którym przebywał do 1945 roku. Następnie wrócił do kraju i do 1948 był związany z wojskiem. Dosłużył stopnia majora[1][11]. Był wielokrotnie odznaczany[11]. Zasiadał w zarządzie koła osiedlowego ZBoWiD Kraków-Kleparz[11].
Po zakończeniu pracy w wojsku pracował w bankowości. W 1949 roku zmienił nazwisko na Miller. Był pracownikiem Powszechnej Kasy Oszczędności w Krakowie[1]. Zmarł 31 maja 1980 w Krakowie[1][11][12]. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie 7 czerwca 1980[11] (kwatera L-7-23)[13]. Był żonaty[11].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Żałobna karta. „Biuletyn”. Nr 38, s. 99, Czerwiec 1980. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ a b Stanisław Zaborniak: Z tradycji lekkoatletyki w Polsce w latach 1919–1939: Tom VI Udział lekkoatletów i lekkoatletek w międzynarodowej rywalizacji sportowej. Rzeszów: 2011, s. 252, 253. ISBN 978-83-7338-663-1.
- ↑ Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia Finałów Lekkoatletycznych Mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin - Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1257.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1142.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1159.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1051.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 195.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 131.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 45, 573.
- ↑ a b c d e f Juliusz Miller. Nekrolog. „Dziennik Polski”. Nr 126, s. 4, 4/5 czerwca 1980.
- ↑ Wryk 2015 ↓, s. 435.
- ↑ Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Juliusz Miller. rakowice.eu. [dostęp 2019-04-17].
Bibliografia edytuj
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie (1918-1939). 100 lat prawdziwej historii (1), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017
- Ryszard Wryk: Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Nauka i Innowacje, 2015, s. 435. ISBN 978-83-64864-22-3.