Kamienica Helmuta Schwartza

Kamienica Helmuta Schwartzamodernistyczna kamienica położona przy ulicy Piotrkowskiej 134 w Łodzi.

Kamienica Helmuta Schwartza
Ilustracja
Kamienica w 2024
Państwo

 Polska

Miejscowość

Łódź

Adres

ul. Piotrkowska 134

Typ budynku

kamienica

Styl architektoniczny

modernizm

Architekt

Radosław Hans

Kondygnacje

4

Rozpoczęcie budowy

1935

Ukończenie budowy

1939

Pierwszy właściciel

Helmut Schwartz

Położenie na mapie Łodzi
Mapa konturowa Łodzi, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kamienica Helmuta Schwartza”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kamienica Helmuta Schwartza”
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kamienica Helmuta Schwartza”
Ziemia51°45′41,54″N 19°27′30,06″E/51,761539 19,458350

Historia

edytuj

Na mocy protokołu deklaracyjnego, spisanego w lipcu 1834, plac nr 70 przy ul. Piotrkowskiej (dz. Piotrkowska 134) objął tkacz przybyły z Czech, Gottlieb Seiberlich. Zobowiązał się on wówczas do „utrzymywania w ciągłym ruchu fabryki wyrobów bawełnianych, składającej się z 3 warsztatów, przy której 2 czeladzi użytych będzie”, a także do wybudowania drewnianego domu[1].

W listopadzie 1841 Seiberlich sprzedał nieruchomość tkaczowi z Górnego Śląska Jozefowi Stokloss (Stockloss). W tym czasie na froncie działki stał drewniany dom mieszkalny. Do połowy lat 80. Stokloss wykupił grunt działki. Jego rodzina mieszkała pod tym adresem ponad 40 lat[1].

Od drugiej połowy lat 80. posesja przy Piotrkowskiej 134, wraz z sąsiednią, przy Piotrkowskiej 136, była w rękach rodziny Schmieder. Przy czym taryfa domów z 1920 r. dalej wymieniała rodzinę Schmieder jako właścicieli. Natomiast pod koniec lat 20. XX w. nieruchomość należała do Maksa Hoffrichtera[1].

W 1934 posesję przy Piotrkowskiej 134 kupił Helmut Schwartz. W tym samym roku, w podwórzu, Schwartz wystawił dom z oficyną, według projektu Zdzisława Rydzewskiego. W 1935 rozpoczęła się budowa kamienicy frontowej, której autorem projektu był Radosław Hans[1]. Prace zakończono w 1939[2].

W 1945 po II wojnie światowej budynek przeszedł na własność skarbu państwa i został przekazany pod zarząd i użytkowanie Dyrekcji Państwowego Monopolu Spirytusowego[2].

Charakterystyka

edytuj

Mimo całkowitego braku dekoracji kamienica zachowuje podstawowe klasyczne zasady. Wyraźny jest podział na część dolną, rozwinięcie w postaci czterech kondygnacji mieszkalnych i zwieńczenie, w postaci kondygnacji mezzanina. Zasada trójpodziału organizuje także część mieszkalną, trzyosiowa część środkowa flankowana jest dwoma skrajnymi wykuszami. Budowla zachowuje zasady wyznaczone przez tradycję dla zabudowy śródmiejskiej[3].

Budynek jest wpisany pod numerem 1056 do gminnej ewidencji zabytków[4].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Ulica Piotrkowska 134 w Łodzi. Historia posesji w latach 1824-1939. [online], dawna Piotrkowska [dostęp 2024-04-12] (pol.).
  2. a b Joanna Olenderek, Łódzki modernizm i inne nurty przedwojennego budownictwa Tom 2, Księży Młyn Dom Wydawniczy, 2012, s. 91, ISBN 978-83-7729-088-0.
  3. Michał Domińczak, Artur Zaguła, Typologia łódzkiej kamienicy, Łódź: Urząd Miasta Łodzi, 2018, s. 122, ISBN 978-83-945099-0-3.
  4. Gminna Ewidencja Zabytków [online], uml.lodz.pl [dostęp 2024-04-12] (pol.).