Kamienica Kuśnierzowska w Krakowie
Kamienica Kuśnierzowska (znana także jako Kamienica Paczosków, Kamienica Głuchowskich) – zabytkowa kamienica, zlokalizowana przy ulicy Sławkowskiej na krakowskim Starym Mieście.
 nr rej. A-68 z dnia 8.08.1965
| |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
Położenie na mapie Starego Miasta w Krakowie  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie Krakowa  | |
 50°03′50,75″N 19°56′15,78″E/50,064097 19,937717
| |
Historia edytuj
Kamienica została wzniesiona u schyłku XIV wieku. W XV wieku została rozbudowana do rozmiarów typowej kamienicy krakowskiej. Na przełomie XV i XVI wieku wybudowano murowaną oficynę. W II połowie XVI wieku budynek był własnością karczmarza M. Kuśnierza. W pierwszej ćwierci XVII wieku został przebudowany w stylu renesansowym. Od drugiej do czwartej ćwierci XVII wieku należał do patrycjuszowskiej rodziny Paczosków, a w pierwszej ćwieci XVIII wieku do Gołuchowskich. W drugiej ćwierci XVIII wieku część strychu zaadaptowano na mieszkania. W 1736 kamienica przeszła remont, podczas którego kamienne schody zastąpiono drewnianymi, przebudowano też attykę. W połowie XVIII wieku zburzono oficynę i wzniesiono na jej miejscu parterowe zabudowania gospodarcze. W 1814 budynek stał się własnością M. Gaudzińskiego, na którego zlecenie został przebudowany w stylu klasycystycznym. W 1878 poszerzono lokal na parterze kosztem sieni, a w 1928 zaadaptowano go na restaurację. W latach 1937–1942 wzniesiono neoklasycystyczną oficynę według projektu Medarda Stadnickiego. W latach 1967–1970 i 1973–1975 przeprowadzono remonty konserwatorskie[1].
8 sierpnia 1965 kamienica została wpisana do rejestru zabytków. 26 stycznia 1991 wpisano do rejestru także jej oficynę tylną[2]. Budynek znajduje się również w gminnej ewidencji zabytków[3].
Architektura edytuj
Kamienica jest jednym z zachowanych bez większych zmian nowożytnych domów krakowskich. Ma ona dwie kondygnacje i trzy osie elewacji o asymetrycznym układzie. Fasada reprezentuje styl klasycystyczny, z wyjątkiem renesansowej attyki. W parterze zachował się portal z początku XVII wieku, z tego samego czasu pochodzą też obramienia okien i sklepienia[1].
We wnętrzach budynku zachowała się renesansowa klatka schodowa, kominki oraz malowane fryzy z portretami w ornamentalnej ramie. W lokalu na parterze znajdują się nowożytne polichromie, odrestaurowane podczas remontu w 1928[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Ryszard Burek (red. nacz.): Encyklopedia Krakowa. Kraków: PWN, 2000, s. 365.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych miasta Krakowa
- ↑ Gminna ewidencja zabytków Krakowa