Kamienie rekonstruowane

Przed uzyskaniem pierwszych kamieni syntetycznych w jubilerstwie próbowano wprowadzić na rynek tzw. kamienie rekonstruowane. Metoda ta polegała na stapianiu proszku lub drobnych kamieni w wysokiej temperaturze, a następnie powolnym ich ochładzaniu. Otrzymywano w ten sposób duże kamienie.

Tego rodzaju wtórne utwory istnieją do dziś zwłaszcza w przypadku: bursztynu, hematytu, korali, lapis lazuli. malachitu i turkusu.

• W 1895 r. udało się Michaudowi otrzymać duże, pięknej barwy rubiny przez stopienie małych kawałków i okruchów. Metoda tą podgrzewano drobne rubiny w tyglach platynowych do temperatury około 1800 °C dodając je stopniowo do stopionej masy.
• Bursztyn prasowany (rekonstruowany)

Specyficzną metodą prasowania (ciągle praktykowaną) jest zgniatanie uplastycznionego w temperaturze 150-200 °C nieforemnego z natury materiału bursztynowego na regularne kamienie jubilerskie (kaboszony, rauty, tafle – każdy kamień z jednej bryłki). Taki materiał jest prawie niemożliwy do odróżnienia od naturalnego lub poprawianego termicznie. Ostatnie lata, upływające pod presją niedoboru surowca naturalnego, wywołały próby prasowania okruchów bursztynu w temperaturze bliskiej progowego punktu mięknienia (140 °C), nawet jeszcze niższej. Ma to na celu zachowanie specyficznych odcieni barwnych i stopnia przejrzystości użytych składników.

Zobacz też

• naśladownictwo kamieni szlachetnych
• obróbka kamieni barwnych
• imitacje kamieni
• kamienie syntetyczne
• kamienie nieposiadające naturalnego wzorca
• metody traktowania materiałów gemmologicznych

Bibliografia

• K. Maślankiewicz – Kamienie szlachetne – Wyd. Geologiczne – 1982 r.
• C.Hall – Klejnoty, Kamienie szlachetne i ozdobne – Wyd. Wiedza i Życie – 1996 r.
• W.Schuman – Kamienie szlachetne i ozdobne – Wyd. "Alma –Press" – 2004 r.