Kamionka Poprzeczna
wieś w województwie podlaskim
Kamionka Poprzeczna – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie suwalskim, w gminie Bakałarzewo[5][6].
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2011) | |
| Strefa numeracyjna |
87 |
| Kod pocztowy |
16-423[4] |
| Tablice rejestracyjne |
BSU |
| SIMC |
0753277[5] |
Położenie na mapie gminy Bakałarzewo  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podlaskiego  | |
Położenie na mapie powiatu suwalskiego  | |
 54°05′01″N 22°42′22″E/54,083611 22,706111[1]
| |
Kamionka Poprzeczna powstała w XX wieku. Wyodrębniła się ze Starej Kamionki. Przedwojenna wieś dysponowała łaźnią. W 1945 roku mieszkało w niej 71 osób. Spis z 1966 roku podaje, że istniało tu 17 domów. W latach sześćdziesiątych XX wieku rodzina Sadłowskich posiadała w Kamionce Poprzecznej czyzowarnię. We wsi urodził się Wacław Olszewski, marszałek województwa suwalskiego i burmistrz Olecka[7].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa suwalskiego.
Przez miejscowość przebiega droga wojewódzka nr 653.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 49787
- ↑ Wieś Kamionka Poprzeczna w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2021-11-08], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 418 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ T. Naruszewicz, Miejscowości ziemi bakałarzewskiej, Bakałarzewo 2014, s. 199-201.
Linki zewnętrzne edytuj
- Kamionka (36), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 779.