Karabin maszynowy RPK
RPK (ros. РПК, Ручной Пулемёт Калашникова[a]) – radziecki ręczny karabin maszynowy powstały na bazie karabinka AKM.
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy |
1961 |
| Produkcja |
1961–obecnie |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
7,62 mm |
| Nabój | |
| Magazynek |
bębnowy (75 nabojów) |
| Wymiary | |
| Długość |
1040 mm (z kolbą stałą lub rozłożoną) |
| Długość lufy |
591 mm |
| Długość linii celowniczej |
555 mm |
| Masa | |
| broni |
5,0 kg |
| wyposażenia dodatkowego |
0,86 kg (magazynka 40-nab.) |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
745 m/s |
| Szybkostrzelność teoretyczna |
600 strz./min |
| Szybkostrzelność praktyczna |
150 strz./min |
| Zasięg maks. |
3000 m |
| Zasięg skuteczny |
800 m (do celów naziemnych) |
Historia konstrukcji edytuj
Jednocześnie z wprowadzeniem do uzbrojenia uniwersalnego karabinu maszynowego PK/PKS do uzbrojenia przyjęto ręczny karabin maszynowy RPK. Nowy rkm miał być uzbrojeniem tych pododdziałów, dla których PK/PKS był zbyt ciężki (np. spadochroniarzy). Armia Radziecka dysponowała już co prawda odpowiednim rkmem – RPD, ale nie cieszył się on specjalnym uznaniem (problemy z niezawodnością). Ponadto uznano, że najlepszym rozwiązaniem będzie broń zasilana z takich samych magazynków jak standardowy karabin AK/AKM.
W Wojsku Polskim pojawił się w latach 70 XX wieku, zakupiono wówczas około 5 tys. RPK i RPKS. Były używane przez jednostki specjalne i wojska powietrznodesantowe. Dzisiaj niewiele sztuk jest w użyciu w jednostkach powietrznodesantowych, zdecydowana większość pozostaje w magazynach.
Konstrukcje nowego karabinu maszynowego oparto na AKM dokonując tylko niezbędnych zmian. Na wydłużonej lufie o pogrubionych ściankach zamontowano dwójnóg. Zmieniono kształt kolby, dzięki czemu przy strzelaniu z dwójnogu można ją dodatkowo docisnąć do ramienia ręką. Do nowego rkmu opracowano nowe magazynki: bębnowy (75-nabojowy) i łukowy (40 naboi). Można także korzystać ze standardowych magazynków łukowych (30-nabojowych) karabinu AK. Poza wersją z kolbą stałą opracowano wersję z kolbą składaną RPKS, a także wersję RPKSN wyposażoną w szynę do montażu celowników noktowizyjnych lub optycznych.
Następcą karabinu RPK był 5,45 mm ręczny karabin maszynowy RPK-74.
Opis konstrukcji edytuj
Ręczny karabin maszynowy RPK jest zespołową bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania automatyki jest analogiczna jak w AKM. Zasilanie z magazynków (30, 40 i 75 naboi). Mechaniczne przyrządy celownicze składają się z muszki i celownika krzywkowego. Wersja N posiada boczną szynę na której można zamontować celownik optyczny lub nocny.
Uwagi edytuj
Bibliografia edytuj
- Stanisław Kochański: Broń strzelecka lat osiemdziesiątych. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1985. ISBN 83-11-07784-3.
- CH. Z długa lufą. „Komandos”. 1996. nr 4(46). s. str. 50-51. ISSN 0867-8669.
- Walter Schultz: 1000 ręcznej broni palnej. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2011, s. 270. ISBN 978-83-7708-745-9.
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa 1994: Wydawnictwo „WIS”, s. 194-195. ISBN 83-86028-01-7.