Kardenolidy
Kardenolidy – związki glikozydowe o steroidowym aglikonie, w którym przy węglu 17 (C-17) znajduje się pierścień laktonowy[1]. Zaliczane są do glikozydów nasercowych[2].
Występowanie edytuj
Kardenolidy występują w roślinach takich jak:[2]
- Naparstnica wełnista (Digitalis lanata Ehrh.)
- Naparstnica purpurowa (Digitalis purpurea L.)
- Miłek wiosenny (Adonis vernalis L.)
- Konwalia majowa (Convallaria majalis L.)
- Cebula morska (Drimia maritima)
- Strofant wdzięczny (Strophanthus gratus)
Kardenolidy endogenne edytuj
Kardenolidy mogą być syntezowane endogennie przez neurony podwzgórza i sąsiadującej z nim brzuszno-przedniej okolicy komory trzeciej mózgu. Syntezowane również w korze nadnerczy. Fizjologicznie synteza wzrasta w przypadku wzrostu stężenia sodu we krwi oraz przy zwiększonej objętości krwi[3].
Kardenolidy endogenne (np. ouobaina i digoksyna) działają jako inhibitory pompy sodowo-potasowej. Dzięki swojej działalności zwiększa się wydalanie sodu w nerkach[3].
Związki ouobainopodobne hamują również pompy sodowo-potasowe w kardiomiocytach i mięśniówce naczyń krwionośnych oraz neuronach współczulnych. Powoduje to zwiększenie ciśnienia tętniczego oraz uwalnianie do krwi katecholamin. Efektem tego jest zwiększona diureza presyjna[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Glikozydy nasercowe w serwisie FARMAKOGNOZJA ONLINE [online], www.farmakognozjaonline.pl [dostęp 2024-04-21].
- ↑ a b Nowe leki dzięki polnym kwiatom [online], Nauka w Polsce [dostęp 2024-04-21] (pol.).
- ↑ a b c Tomasz Brzozowski, Stanisław Konturek (red.), Konturek fizjologia człowieka, Wydanie 3, Wrocław: Edra Urban & Partner, 2019, s. 447, ISBN 978-83-66310-09-4 [dostęp 2024-04-21].