Karl Eibl
Karl Hans Eibl[1] (ur. 23 lipca 1891 w Steeg, zm. 21 stycznia 1943 koło Stalingradu) – austriacki i niemiecki wojskowy, generał piechoty, uczestnik agresji na Polskę i Francję oraz ataku na Związek Radziecki[2].
 generał piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 stycznia 1943 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1918, 1918–1938, 1938–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
dowódca: 385 Dywizji Piechoty, XXIV Korpusu Pancernego |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa
|
| Odznaczenia | |
           
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Był synem urzędnika kolejowego i urodził się w budynku stacji kolejowej Steeg-Bosau w Bad Goisern.
Na początku I wojny światowej wstąpił do Terezjańskiej Akademii Wojskowej, po jej ukończeniu został oficerem w 21 pułku Landwehry. W składzie tego pułku brał udział w walkach I wojny światowej na froncie wschodnim i południowym. W końcowym okresie wojny był dowódcą kompanii.
Po rozpadzie Cesarstwa Austriackiego i armii austro-węgierskiej, powrócił do powstałej Republiki Austrii, gdzie wstąpił do tworzącego się wojska austriackiego. Służbę pełnił w 6 pułku piechoty, gdzie był dowódcą kompanii i adiutantem batalionu.
Po Anschlusie Austrii przez III Rzeszę, przeniósł się do Wehrmachtu, gdzie zaliczono mu stopień majora z armii austriackiej ze starszeństwem od dnia 1 czerwca 1935 roku. Jesienią 1938 roku został dowódcą batalionu w 132 pułku piechoty 44 Dywizji Piechoty składającej się z Austriaków.
Po wybuchu II wojny światowej, nadal dowodził batalionem i wziął udział w ataku na Polskę, uczestnicząc w walkach na południu Polski. Jego szlak bojowy rozpoczął się od Krakowa, a zakończył się we Lwowie. Po zakończeniu walk w Polsce batalion wraz z całą dywizją został przerzucony na zachód. Następnie wziął udział w ataku na Francję w maju 1940 roku. W trakcie tej kampanii w dniu 8 czerwca 1942 roku został mianowany dowódcą 132 pułku piechoty. Po zakończeniu walk na terenie Francji pozostał w składzie wojsk okupacyjnych do kwietnia 1941 roku, kiedy został przerzucony na wschód.
Jako dowódca pułku wziął udział w ataku na ZSRR, działając w składzie 6 Armii Grupy Armii „Południe”. Brał udział w walkach o Kijów i Charków. W dniu 7 stycznia 1942 roku został dowódcą nowo utworzonej 385 Dywizji Piechoty, która po przeszkoleniu w kwietniu 1942 roku została skierowana na front, początkowo znalazła się w składzie Grupy Armii „Środek”, a później Grupy Armii „Południe”. Następnie w składzie 2 Armii Grupy Armii „B”. Wziął wtedy udział walkach pod Woroneżem, a następnie armia zajęła pozycje obronne wzdłuż brzegu rzeki Don. Następnie broniła tych pozycji w czasie kontrofensywy radzieckiej, w wyniku której okrążono wojska niemieckie w Stalingradzie. 385 Dywizją Piechoty dowodził do 1 stycznia 1943 roku, po czym przeniesiony do rezerwy dowództwa.
W dniu 20 stycznia 1943 roku, w związku z samobójstwem gen. por. Arno Jahra, dowódcy XXIV Korpusu Pancernego, został dowódcą tego korpusu. Następnego dnia, udając się na linię frontu, w czasie zamieci śnieżnej, kolumna, którą się poruszał, została ostrzelana przez włoski oddział strzelców alpejskich, którzy wzięli ją za kolumnę wojsk radzieckich. W wyniku tego ostrzału został ciężko ranny i po przewiezieniu do szpitala po kilku godzinach zmarł w wyniku dużego upływy krwi. Pośmiertnie został awansowany do stopnia generała piechoty.
Awanse edytuj
- podporucznik (01.08.1914)
- porucznik (01.05.1915)
Armia austriacka
- kapitan (01.01.1921)
- major (25.09.1928)
- major (1938 ze starszeństwem od 01.06.1935)
- podpułkownik (20.04.1939)
- pułkownik (01.02.1941)
- generał major (01.02.1941)
- generał porucznik (19.12.1942)
- generał piechoty (01.03.1943 ze starszeństwem od 01.01.1943 – pośmiertnie)
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Rycerski z Liśćmi Dębu i Mieczami (19.12.1942)
- Krzyż Rycerski z Liśćmi Dębu (31.12.1941)
- Krzyż Rycerski (15.08.1940)
- Krzyż Żelazny kl. I (1939)
- Krzyż Żelazny kl. II (1939)
- Order Korony Żelaznej kl. III z wojenną dekoracją i mieczami
- Krzyż Zasługi Wojskowej z mieczami
- Srebrny Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z mieczami
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z mieczami
- Krzyż Wojskowy Karola
- Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942 (1942)
- Medal Rannych (za dwa zranienia)
- Czarna Odznaka za Rany (1939)
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Robert Forczyk: Wojna pancerna na froncie wschodnim 1943-1945. Czerwony walec. Łódź: 2020. ISBN 978-83-7731-255-1.
- Константин Залесский: Железный крест. Самая известная военная награда Второй мировой войны. Moskwa: Яуза-Пресс, 2007. ISBN 978-5-903339-37-2. (ros.).
- Eibl, Karl. Lexikon der Wehrmacht. [dostęp 2021-02-16]. (niem.).