Katarzyna Antonowna
Katarzyna Antonowna (ur. 26 lipca 1741 w Sankt Petersburgu, zm. 21 kwietnia 1807 w Horsens) – członkini rosyjskiej rodziny cesarskiej, najstarsza córka Anny Leopoldowny i Antoniego Ulryka von Braunschweig-Wolfenbüttel, siostra cesarza rosyjskiego Iwana VI Antonowicza.
| |
| Dynastia | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Rodzeństwo |
Iwan VI Antonowicz, Elżbieta, Piotr, Aleksy |
Życiorys edytuj
Urodziła się w lipcu 1741 r.[1][2] Była najstarszą córką (a drugim dzieckiem) regentki Rosji Anny Leopoldowny oraz księcia brunszwickiego Antoniego Ulryka[3]. Ze strony matki była prawnuczką cara Iwana V Romanowa[3]. Jej starszy brat Iwan od 1740 r. był cesarzem Rosji (zgodnie z testamentem Anny Iwanownej)[3]. Rodzina Katarzyny przez wielu była uznawana za "czystych krwi Niemców", gdyż Anna Leopoldowna urodziła się w Meklemburgii a Antoni Ulryk w Brunszwiku[3]. W związku z tym podważano ich prawo do korony rosyjskiej wskazując na niewystarczające więzy krwi z dynastią Romanowów[3].
Iwana VI strącono z tronu 25 listopada 1741 r.[1] Zamach stanu przeprowadziła Elżbieta Piotrowna, córka cesarza Piotra Wielkiego i cesarzowej Katarzyny I. Podczas przepychanek czteromiesięczną Katarzynę zraniono w ucho i rękę; najprawdopodobniej z tego powodu do końca życia pozostała głucha[2]. Anna Leopoldowna błagała Elżbietę o dobre traktowanie jej dzieci[2].
Katarzyna wraz z rodziną na polecenie nowej cesarzowej została wywieziona do więzienia w Rydze, potem umieszczono ich w twierdzy w Dyjamencie a następnie przeniesiono do Chołmogor[1]. Zamieszkali w dawnym domu tamtejszego arcybiskupa, jednak w rzeczywistości był to areszt domowy[4]. W więzieniach przyszli na świat bracia Katarzyny: Piotr i Aleksy oraz siostra Elżbieta[4].
7 marca 1746 r. matka Katarzyny zmarła w wyniku komplikacji po urodzeniu syna Aleksego[4].
Iwana VI nigdy formalnie nie zdetronizowano[1]. W 1756 r. na polecenie cesarzowej przeniesiono go do Twierdzy Szlisselburskiej[1]. On i jego rodzeństwo (zwłaszcza biorąc pod uwagę brak potomków Elżbiety i problemy w małżeństwie jej następcy Piotra Fiodorowicza) stanowili zagrożenie dla Romanowów[1]. Iwan VI został zamordowany w 1764 r.
W 1764 r. ojciec Katarzyny szansę na odzyskanie wolności, jednak zdecydował się pozostać z dziećmi. Zmarł w 1776 r.[1]
Czwórka rodzeństwa w 1780 r. za zgodą cesarzowej Katarzyny II udała się do Danii, gdzie zaoferowała im azyl królowa-wdowa Juliana Maria, ich ciotka[4]. Pieniądze na utrzymanie otrzymali z cesarskiego skarbca[4]. W nocy z 16 na 17 czerwca 1780 Katarzynę i jej rodzeństwo umieszczono na rzecznym statku i 1 lipca dopłynęli do Danii na fregacie "Gwiazda Polarna". W 1803 Katarzyna, ostatnia żyjąca z rodzeństwa bezskutecznie prosiła cesarza rosyjskiego Aleksandra I o zezwolenie na powrót do Chołomogor. Cztery lata później zmarła.
Bibliografia edytuj
- Iskendrow A. (red.), Dynastia Romanowów, Warszawa 1993, s. 178, 183–184.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g Andrzej Andrusiewicz, Carowie i cesarze Rosji, 2001, s. 224-225, ISBN 83-7311-126-3.
- ↑ a b c Andrzej Andrusiewicz, Romanowowie. Imperium i familia, 2017, s. 243-244, ISBN 978-83-08-05394-2.
- ↑ a b c d e Andrzej Andrusiewicz, Carowie i cesarze Rosji, 2001, s. 220, ISBN 83-7311-126-3.
- ↑ a b c d e Andrzej Andrusiewicz, Romanowowie. Imperium i familia, 2017, s. 245-246, ISBN 978-83-08-05394-2.