Wikipedia

Katarzyna Zalasińska

polska prawniczka

Katarzyna Zalasińska (ur. 1982) – polska prawniczka, doktor habilitowana nauk prawnych, nauczycielka akademicka, adiunktka w Katedrze Prawa i Postępowania Administracyjnego Uniwersytetu Warszawskiego, menadżerka kultury, dyrektorka Departamentu Ochrony Zabytków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, adwokatka, ekspertka w zakresie ochrony dziedzictwa, prawa ochrony zabytków, obrotu dobrami kultury oraz muzealnictwa. Od roku 2022 dyrektorka Narodowego Instytutu Dziedzictwa.

Katarzyna Zalasińska
ilustracja
Państwo działania

 Polska

Data urodzenia

1982

Zawód, zajęcie

adwokatka

doktor habilitowana nauk prawnych
Specjalność: prawo ochrony dziedzictwa, obrót dobrami kultury, ochrona zabytków, muzealnictwo
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

29 marca 2010 – prawo
Uniwersytet Warszawski

Habilitacja

23 lutego 2015 – prawo
Uniwersytet Śląski

nauczyciel akademicki, adwokat
Wydział

Prawa i Administracji UW

Katedra

Prawa i Postępowania Administracyjnego

Stanowisko

adiunktka

Okres zatrudn.

od 2010

Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

W 2006 ukończyła studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego[1]. Uzyskała BLC Diploma in English and European Law w Szkole Prawa Brytyjskiego. Studiowała w Institute of Art and Law w Anglii.

W 2010 obroniła z wyróżnieniem rozprawę doktorską na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego napisaną pod kierunkiem Aleksandry Wiktorowskiej pt. Aksjologiczne i normatywne podstawy prawnej ochrony zabytków nieruchomych w Polsce[2], wydaną pod tytułem Prawna ochrona zabytków nieruchomych w Polsce[3]. Następnie została zatrudniona jako adiunkt w Katedrze Prawa i Postępowania Administracyjnego na WPiA UW.

W 2015 na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Muzea publiczne. Studium administracyjnoprawne uzyskała na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego stopień doktor habilitowanej[2]. W 2016 została wpisana na listę adwokatów[4].

W latach 2007–2015 pracowała w Trybunale Konstytucyjnym. W latach 2018–2021 dyrektor Departamentu Ochrony Zabytków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego[5]. Od 1 stycznia 2022 pełni funkcję dyrektora Narodowego Instytutu Dziedzictwa[6].

Działalność naukowa edytuj

Na polu naukowym zajmuje się problematyką prawną związaną z ochroną zabytków, działalnością muzeów, bibliotek, archiwów oraz obrotem dziełami sztuki. Tematyka jej publikacji naukowych związana jest głównie z prawnymi aspektami funkcjonowania systemu ochrony dziedzictwa kulturowego, ze szczególnym uwzględnieniem działalności UNESCO. Jest autorką komentarza do ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami[7] oraz redaktorką i współautorką komentarza do Konwencji UNESCO w dziedzinie kultury[8].

Członkini zespołu redakcyjnego czasopisma „Santander Art and Culture Law Review”[9].

Redaktor naczelna „Ochrony zabytków", specjalistycznego, naukowego czasopisma poświęconego tematyce ochrony dziedzictwa, kulturowego, konserwacji i badaniu obiektów zabytkowych[10].

Prowadzi zajęcia na Wydziale Prawa i Administracji UW, wykładała również na Akademii Obrony Narodowej, Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego, Akademii Finansów i Biznesu Vistula, Krajowej Szkole Administracji Publicznej oraz Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury.

W latach 2016–2018 i od 2020 zasiada w Radzie Archiwalnej[11].

Działalność ekspercka edytuj

W latach 2009–2016 jako ekspertka współpracowała z Ministerstwem Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Narodowym Instytutem Dziedzictwa, Narodowym Instytutem Muzealnictwa i Ochrony Zbiorów, Polskim Komitetem ds. UNESCO, a także Biurem Analiz Sejmowych. W latach 2012–2017 była członkinią Rady Ochrony Zabytków przy MKiDN.

Razem z Hanną Schreiber jest współautorką koncepcji wdrożenia w Polsce Konwencji UNESCO w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego z 2003. W latach 2013–2019 była członkinią Rady ds. Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego przy MKiDN. W ramach działalności Rady, a potem jako dyrektor Departamentu Ochrony Zabytków MKiDN, przyczyniła się do złożenia pierwszego polskiego wniosku i wpisania w 2018 szopkarstwa na Listę Reprezentatywną Niematerialnego Dziedzictwa Ludzkości UNESCO. Ekspertka podczas Ogólnopolskiej Konferencji Kultury w zakresie problematyki ochrony niematerialnego dziedzictwa[12].

Od kwietnia 2022 r. kieruje Centrum Pomocy dla Kultury na Ukrainie[13].

W 2023 r. powołana jako ekspert Komisji Europejskiej w ramach Commission expert sub-group on safeguarding cultural heritage in Ukraine[14].

Jest pomysłodawczynią ustanowionego przez UNESCO w 2023 r. Międzynarodowego Dnia Dziedzictwa Niematerialnego[15].

Doprowadziła do powołania z dniem 17.11.2023 r. Centrum Badań nad Prawem Ochrony Dziedzictwa Kultury w strukturze Narodowego Instytutu Dziedzictwa[16].

Brała udział w Experts’ Meeting on the Preparation of a Draft Recommendation on Preservation and Access of Documentary Heritage (2014)[17], a następnie weszła w skład polskiej delegacji, która brała udział w pracach nad przyjętym podczas 38 sesji Konferencji Generalnej UNESCO (Paryż, 2015) Zaleceniem w sprawie zachowania i dostępu do dziedzictwa dokumentacyjnego[18].

W latach 2016–2017 pełniła funkcję Sekretarza Międzyresortowego Zespołu do spraw przygotowania 41. posiedzenia Biura Komitetu Dziedzictwa Światowego UNESCO oraz 41. sesji Komitetu Dziedzictwa Światowego w Krakowie w 2017[19].

W latach 2018-2021 pełniła funkcję Przewodniczącej Komitetu Światowego Dziedzictwa w Polsce[20].

Działalność społeczna i sportowa edytuj

Członkini Polskiego Komitetu Narodowego Międzynarodowej Rady Muzeów ICOM, Polskiego Komitetu Narodowego Międzynarodowej Rady Ochrony Zabytków ICOMOS, Rady Naukowej Stowarzyszenia Twórców Ludowych oraz Polskiego Towarzystwa Legislacji. W latach 2015–2016 prezeska Warszawskiego Oddziału Towarzystwa Opieki nad Zabytkami. Wydawczyni, redaktorka naczelna oraz autorka tekstów w ukazującym się w latach 2011–2012 „Art Experts Magazine”, poświęconym problematyce rynku sztuki.

Zawodniczka i propagatorka polo w Polsce. Współautorka i współredaktorka książki Polo w Polsce 1911–2011[21], a także autorka licznych publikacji dotyczących polo w prasie branżowej, w tym w Hodowca i Jeździec[22].

Wybrane publikacje edytuj

  • Ochrona zabytków nieruchomych w Polsce, Warszawa 2010
  • Rynek sztuki. Aspekty prawne, (red. wspólnie z Wojciechem Kowalskim), Warszawa 2011
  • Muzea publiczne. Studium Administracyjnoprawne, Warszawa 2013
  • Konwencje UNESCO w dziedzinie kultury. Komentarz (wraz z: Hanną Schreiber, Wojciech Kowalski, Katarzyna Piotrowska-Nosek), Warszawa 2014
  • Wykład prawa ochrony zabytków (wraz z K. Zeidlerem), Gdańsk-Warszawa 2015
  • Ustawa o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Komentarz, Warszawa 2020

Przypisy edytuj

  1. ↑ Katarzyna Zalasińska, Administracyjnoprawne aspekty wywozu zabytków za granicę w świetle prawa polskiego [online], Prace – Katalog – Uniwersytet Warszawski – APD, 2006 [dostęp 2021-12-27].
  2. ↑ a b Dr hab. Katarzyna Zalasińska, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2021-07-10].
  3. ↑ Katarzyna Zalasińska: Prawna ochrona zabytków nieruchomych w Polsce. Wolters Kluwer Polska, 2010, s. 332.
  4. ↑ DR HAB Zalasińska Katarzyna [online], rejestradwokatow.pl [dostęp 2021-12-27].
  5. ↑ Departament Ochrony Zabytków MKDNiS. bip.mkdnis.gov.pl. [dostęp 2021-07-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-07-09)].
  6. ↑ MKiDN: Katarzyna Zalasińska dyrektorem Narodowego Instytutu Dziedzictwa. dzieje.pl. [dostęp 2022-01-03].
  7. ↑ Katarzyna Zalasińska: Ustawa o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Komentarz. Beck, 2020.
  8. ↑ Konwencje UNESCO w dziedzinie kultury. Komentarz. Wolters Kluwer Polska, 2014.
  9. ↑ Santander Art and Culture Law Review - Zespół redakcyjny. ejournals.eu. [dostęp 2021-07-08].
  10. ↑ Rada naukowa i zespół [online], nid.pl [dostęp 2023-11-28] (pol.).
  11. ↑ Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych - Rada Archiwalna. archiwa.gov.pl. [dostęp 2021-07-08].
  12. ↑ Ochrona dziedzictwa kulturowego - zadania, priorytety, narzędzia. niematerialne.nid.pl. [dostęp 2021-07-08].
  13. ↑ K. Zalasińska: Polska jest jedynym krajem, który zinstytucjonalizował organizację pomocy ukraińskiej kulturze [online], dzieje.pl [dostęp 2023-11-28] (pol.).
  14. ↑ Commission expert group on cultural heritage (Cultural Heritage Forum) (CHEG) - EU monitor [online], www.eumonitor.eu [dostęp 2023-11-28].
  15. ↑ Międzynarodowy Dzień Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego | dzieje.pl - Historia Polski [online], dzieje.pl [dostęp 2023-11-28].
  16. ↑ Barbara Halliop, Powstało Centrum Badań nad Prawem Ochrony Dziedzictwa Kultury [online], NID, 17 listopada 2023 [dostęp 2023-11-28] (pol.).
  17. ↑ Experts met in Warsaw to elaborate a recommendation on preservation of documentary heritage. UNESCO.org. [dostęp 2021-07-08].
  18. ↑ Przegląd Polskiego Komitetu do spraw UNESCO Biuletyn 2015/2016. unesco.pl. [dostęp 2021-07-08].
  19. ↑ Zarządzenie nr 162 Prezesa Rady Ministrów z dnia 21 listopada 2016 r. w sprawie Międzyresortowego Zespołu do spraw przygotowania 41. posiedzenia Biura Komitetu Dziedzictwa Światowego UNESCO oraz 41. sesji Komitetu Dziedzictwa Światowego w Krakowie w 2017 r.. isap.sejm.gov.pl. [dostęp 2021-07-08].
  20. ↑ Światowe dziedzictwo w Polsce. swiatowedziedzictwo.nid.pl. [dostęp 2021-07-08].
  21. ↑ K. Zalasińska i inni, Polo w Polsce 1911-2011, Warszawa: Fundacja Sztuk Pięknych, 2011.
  22. ↑ Hodowca i Jeździec. pzhk.pl. [dostęp 2021-07-08].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Katarzyna_Zalasińska&oldid=72955671”