Katedra w Härnösand
Katedra w Härnösand (szw. Härnösands domkyrka) – kościół położony w Härnösand, region Västernorrland. Kościół diecezjalny diecezji Härnösand i parafialny w parafii katedralnej Härnösand szwedzkiego kościoła ewangelicko-luterańskiego.
| katedra | |||||||||||||||||
 Katedra w Härnösand – fasada zachodnia | |||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Härnösand | ||||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||||
| Diecezja |
Härnösands domkyrkoförsamling | ||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Położenie na mapie Västernorrlandu  | |||||||||||||||||
Położenie na mapie Szwecji  | |||||||||||||||||
 62°37′52″N 17°56′30″E/62,631111 17,941667
| |||||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||||
Katedra ma status zabytku sakralnego według rozdz. 4 Kulturminneslagen (pol. Prawo o pamiątkach kultury) ponieważ została wzniesiona do końca 1939 (3 §)[1].
Historia edytuj
Pierwszy kościół w Härnösand został wzniesiony w 1593. W 1647 Härnösand zostało siedzibą diecezji a pierwszym arcybiskupem został Johannes Canuti Lenaeus.
W 1721 katedra została spalona przez wojska rosyjskie podczas walk w ramach III wojny północnej.
W 1846 na miejscu zniszczonego kościoła zbudowano nowy według planów Johana Hawermana. Katedra w Härnösand jest najmniejszą z katedr Szwecji. Jest położona w starej dzielnicy Östanbäcken na niewielkim wzniesieniu i widoczna ze wszystkich stron.
Aktualnym proboszczem katedralnym jest Tor Frylmark (od 2002).
Architektura edytuj
Katedra w Härnösand jest trzynawową, neoklasycystyczną bazyliką z niewielkim transeptem i obejściem. Na przecięciu naw jest kopuła wsparta na wysokim, ośmiokątnym, przeprutym podłużnymi oknami bębnie i zwieńczona latarnią.
Fasada zachodnia katedry flankowana jest dwiema niewysokimi wieżami. Główną część fasady stanowi wysoki, czterokolumnowy portyk zwieńczony płaskim tympanonem.
Wyposażenie edytuj
Wnętrze katedry wypełnia okazałe wyposażenie. Uwagę zwraca ołtarz główny, dzieło Davida von Cöln. Obraz w ołtarzu, otoczony wystawnymi ramami, przedstawia Golgotę.
Organy kościelne zbudowała w 1975 duńska firma Bruno Christensen. Organy mają 57 głosów podzielonych na 4 manuały i pedał. Okazały prospekt pochodzi z dawnych XVIII organów Cahmana, z których ponadto zachowały się 3 głosy.
4 żyrandole pochodzą jeszcze z pierwszego kościoła. Uratowały się, ponieważ w obawie przed zbliżającymi się wojskami rosyjskimi w 1721 zdemontowano je i ukryto w kaplicy pogrzebowej.
Rokokowa chrzcielnica została wykonana w Hiszpanii w 1777.
Przypisy edytuj
- ↑ Sveriges riksdag: Svensk författningssamling (SFS) Lag (1988:950) om kulturminnen m.m.. [dostęp 2012-02-26]. (szw.).
Bibliografia edytuj
- Ann Catherine Bonnier, Göran Hägg, Ingrid Sjöström, Svenska kyrkor : En historisk reseguide, wyd. Medströms Bokförlag, Stockholm, 2008, ISBN 978-91-7329-015-9
- Rasmus Wærn, Claes Caldenby, Olof Hultin, Gunilia Linde Bjur, Johan Mårtelius, Guide till Sveriges arkitektur : [byggnadskonst under 1000 år], wyd. Arkitektur Förlag AB, Stockholm, 2001, ISBN 91-86050-559