Kazimierz Belina-Brzozowski
Kazimierz Jan Belina-Brzozowski (ur. 20 grudnia 1894?/1 stycznia 1895 w Honorówce, zm. 21 lutego 1953 w Kielcach) – major obserwator pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 major pilot
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Kazimierz Jan Belina-Brzozowski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1 stycznia 1895 |
| Data i miejsce śmierci |
21 lutego 1953 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
I Legion Polski |
| Stanowiska |
dowódca eskadry |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
.svg){kind=small}
Życiorys edytuj
Syn Emeryka Stefana i Marii z Tarnowskich. Ukończył 6-letnią Szkołę Handlową oraz rok wyższego kursu języków wschodnich[1][2]. Po wybuchu I wojny światowej 15 listopada 1914 jako ochotnik zgłosił się do I Legionu Polskiego[1][2], gdzie służył od listopada 1914 roku do maja 1915. 2 listopada 1915 został przeniesiony do II batalionu Brygady Strzelców Polskich[2] i brał udział w walkach z Niemcami na Nowogródczyźnie[3].
Po rozformowaniu Brygady został wcielony do armii rosyjskiej. 20 listopada 1916 roku został skierowany do szkoły wojskowej[2] w Tyflisie, którą ukończył w kwietniu 1917. Od maja pełnił funkcję dowódcy obozu jeńców w 3 syberyjskim pułku zapasowym. Następnie w kwietniu 1918 roku otrzymał przydział do 40 pułku syberyjskiego, a w maju do II Korpusu Polskiego w Rosji[1]. Brał udział w bitwie pod Kaniowem, gdzie 11 maja 1918 roku został ranny i dostał się do niewoli niemieckiej[2].
13 listopada 1918 roku wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego, otrzymał przydział do Kierownictwa Transportów Wojskowych. 31 października 1919 roku został skierowany na kurs do Oficerskiej Szkoły Obserwatorów Lotniczych[2] w Toruniu[4]. Po jego ukończeniu w marcu 1920 został przydzielony do 2 eskadry wywiadowczej. Wyróżnił się podczas lotu wywiadowczego przeprowadzonego 6 lipca 1920 roku w rejonie Brześcia. Pomimo ciężkiego postrzału w brzuch, wykonał zadanie do końca, a dopiero później pozwolił pilotowi na powrót na lotnisko[5][a].
Do marca 1922 roku był leczony i przechodził rekonwalescencję w szpitalach w Warszawie i w Częstochowie. 20 lutego 1922[b] po 2–letniej rekonwalescencji otrzymał przydział do 1 pułku lotniczego w Warszawie, skąd 3 kwietnia został przeniesiony na stanowisko kierownika filii Centralnych Zakładów Lotniczych[2]. 8 kwietnia 1922 otrzymał awans na stopień kapitana[2]. Pracował tam do 13 czerwca 1924 (m.in. na stanowiskach kierownika kancelarii, kierownika warsztatów w Składach CZL), następnie został kierownikiem referatu personalnego w Departamencie IV Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych[3]. 1 września[c] 1924 roku został skierowany na III kurs doskonalący przy Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie[7].
16 stycznia 1925 roku został mianowany dowódcą 12 eskadry lotniczej w 1 pułku lotniczym, 17 kwietnia 1925 został skierowany na kurs pilotażu w Bydgoskiej Szkole Pilotów. Po jego ukończeniu 9 października 1925 został mianowany dowódcą 14 eskadry lotniczej w 1 pl[2], pełnił tę funkcję w okresie listopad-grudzień 1925 roku. Następnie został przeniesiony na stanowisko Komendanta Portu Lotniczego Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Grudziądzu. W październiku 1927 roku został przeniesiony do 4 pułku lotniczego, również na stanowisko Komendanta Portu Lotniczego, a następnie na stanowisko kwatermistrza 4 pl[3]. 28 lutego 1928 został awansowany na stopień majora[2]. Z dniem 31 grudnia 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku[8].
Zmarł 21 lutego 1953 w Kielcach, został pochowany na cmentarzu Starym (kwatera 9-C)[9].
Awanse edytuj
- 15 kwietnia 1917 – chorąży
- 13 listopada 1918 – podporucznik
- 15 grudnia 1920 – porucznik
- 8 czerwca 1922 – kapitana
- 25 lutego 1928 – major
Ordery i odznaczenia edytuj
Za służbę w lotnictwie Wojska Polskiego otrzymał odznaczenia[10][3]:
- Krzyż Srebrny Virtuti Militari nr 1853
- Krzyż Walecznych[11]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Polowa Odznaka Obserwatora nr 20 – 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”[12]
- Krzyż Kaniowski nr 491
- Krzyż Kawalerski Legii Honorowej
- Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”[11]
Uwagi edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Kolekcja VM ↓, s. 4.
- ↑ a b c d e f g h i j Zieliński i Wójcik 2005 ↓, s. 28.
- ↑ a b c d BELINA-BRZOZOWSKI Kazimierz. biblioteka.wsosp.pl. [dostęp 2020-01-24]. (pol.).
- ↑ Niestrawski 2017 ↓, s. I/129.
- ↑ Tarkowski 1991 ↓, s. 79.
- ↑ Romeyko (red.) 1933 ↓, s. 141.
- ↑ Brzozowski Belina Kazimierz Jan mjr obs. pil.. bequickorbedead.com. [dostęp 2020-01-24]. (pol.).
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930 roku, s. 398.
- ↑ Kazimierz Brzozowski-Belina. niebieskaeskadra.pl. [dostęp 2020-01-24]. (pol.).
- ↑ Niestrawski 2017 ↓, s. I/243, 247, 259.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 534.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 437.
Bibliografia edytuj
- Belina-Brzozowski Kazimierz Jan. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.18-1075 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-09-28].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918-1921). Początki, organizacja, personel i sprzęt. T. I. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
- Marian Romeyko (red.): Ku czci poległych lotników: księga pamiątkowa. Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika ku czci Poległych Lotników, 1933. OCLC 830230270.
- Krzysztof A. Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką: 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC 69498511.
- Józef Zieliński, Waldemar Wójcik: Lotnicy − Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari. T. 1. Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Warszawa–Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2005. ISBN 83-7441-243-7.