Kazimierz Lorenz (1898–1939)
Kazimierz Władysław Lorenz (ur. 23 lutego 1898 we Lwowie, zm. 21 września 1939) – major artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 major artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
23 lutego 1898 |
|---|---|
| Data śmierci |
21 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 23 lutego 1898 we Lwowie, w rodzinie Leopolda[1]. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii austro-węgierskiej. W 1921 pełnił służbę w załodze Pociągu Pancernego „Bartosz Głowacki”, a jego oddziałem macierzystym był 17 Pułk Piechoty w Rzeszowie[2]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 32. lokatą w korpusie oficerów kolejowych, a jego oddziałem macierzystym był 1 Pułk Kolejowy w Krakowie[3][4]. W 1924 został przeniesiony do 53 Pułku Piechoty w Stryju[5]. 12 kwietnia 1927 został mianowany na stopień kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 5. lokatą w korpusie oficerów artylerii[6]. Służył w 11 Pułku Artylerii Polowej w Stanisławowie[7][8]. 27 czerwca 1935 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 37. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9]. W lipcu tego roku został wyznaczony w 11 pal na stanowisko dowódcy dywizjonu[10], a później przesunięty na stanowisko II zastępcy dowódcy pułku (kwatermistrza)[11]. W sierpniu 1939, w czasie mobilizacji, objął dowództwo II dywizjonu i na jego czele walczył w kampanii wrześniowej[12][13]. 21 września 1939 pod Lwowem dostał się w ręce oddziału sowieckiego i na miejscu został rozstrzelany[14][15].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 11906 (pośmiertnie, na wniosek dowódcy 11 Dywizji Piechoty)[14][16]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[17]
- Złoty Krzyż Zasługi (1938)[18]
- Srebrny Krzyż Zasługi[17]
Przypisy edytuj
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-01-21].
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 71, 742.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 268.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 981, 995.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 252, 375.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 123.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 385, 169.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 192, 679.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 71.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 96.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 729.
- ↑ Prugar-Ketling 1990 ↓, s. 12.
- ↑ Zarzycki 2004 ↓, s. 47.
- ↑ a b Prugar-Ketling 1990 ↓, s. 163.
- ↑ Zarzycki 2004 ↓, s. 44.
- ↑ Zarzycki 2004 ↓, s. 45.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 192.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 14.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Bronisław Prugar-Ketling: Aby dochować wierności. Wspomnienia z działań 11 Karpackiej Dywizji Piechoty. Wrzesień 1939. Warszawa: Wydawnictwo „Odpowiedzialność i Czyn”, 1990.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Piotr Zarzycki: 11 Karpacki Pułk Artylerii Lekkiej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2004, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 83-88773-29-1.