Wikipedia

Kazimierz Plenkiewicz

Polski pilot

Kazimierz Mieczysław Plenkiewicz (ur. 18 stycznia 1907 w Torkarówce, zm. 15 listopada 1974 w Kielcach[1]) – polski pilot szybowcowy, pilot doświadczalny, kapitan pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii.

Kazimierz Mieczysław Plenkiewicz
Ilustracja
kapitan pilot kapitan pilot
Data i miejsce urodzenia

18 stycznia 1907
Torkanówka

Data i miejsce śmierci

15 listopada 1974
Kielce

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
RAF

Jednostki

2 pułk lotniczy

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

pilot sanitarny

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Lotniczy (trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi

Życiorys edytuj

Syn Alfreda i Zofii ze Stefańskich. Do III klasy gimnazjum uczył się w Szkole Macierzy w Kijowie. Po przyjeździe do Polski w 1919 r. kontynuował naukę w gimnazjum im. Jana Śniadeckiego w Kielcach[2]. Maturę uzyskał w 1925 roku i rozpoczął studia na Wydziale Ogólnohandlowym Szkoły Głównej Handlowej[1]. W czasie studiów został członkiem Aeroklubu Warszawskiego (gdzie należał do aeroklubowej sekcji szybowcowej) i Sekcji Lotniczej Politechniki Warszawskiej[3]. W 1929 roku uzyskał uprawnienia pilota samolotowego[4].

Po studiach został powołany do odbycia służby wojskowej i został skierowany do Szkoły Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Dęblinie, którą ukończył w 1931 roku[1]. Następnie otrzymał przydział do odbycia praktyk w 2. pułku lotniczym w Krakowie. Po zakończeniu służby wojskowej związał się z szybownictwem[5].

Od 1932 roku pracował jako instruktor szybowcowy w szkole szybowcowej Polichno, w 1934 roku został kierownikiem Szkoły Szybowcowej LOPP Polichno-Pińczów im. gen. Leona Berbeckiego[3]. Pod jego kierownictwem szkoła szybko się rozwijała. W 1932 roku na 5 szybowcach wyszkolono 59 pilotów, a już w 1937 roku szkoła dysponowała 37. szybowcami i wyszkoliła 415 pilotów. W ramach wymiany międzynarodowej szkolono pilotów z sąsiednich krajów: Rumunii, Łotwy, Estonii, Węgier, Czechosłowacji i Finlandii[6].

15 października 1934 roku, na szybowcu SG-3 ustanowił krajowy rekord długotrwałości lotu z wynikiem 12 h 6 min[7]. W 1935 roku brał udział w Krajowych Zawodach szybowcowych, gdzie zajął 2. miejsce w I grupie[8]. W 1938 roku zwyciężył w VI Krajowych Zawodach Szybowcowych w Masłowie[9]. 16 lipca 1938 roku ustanowił kolejny rekord krajowy w przelocie docelowym. Przeleciał 270,2 km na trasie Masłów-Inowrocław. W 1939 roku, podczas Zawodów Szybowcowych IUSTUS, zajął I miejsce[10]. 17 grudnia 1935 roku otrzymał Srebrną Odznakę Szybowcową (jako 11. polski pilot i 189. na świecie)[1].

1 stycznia 1939 roku został mianowany na nowo utworzone stanowisko inspektora szybownictwa w Zarządzie Głównym Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej[11]. Wystartował w Międzynarodowych Zawodach Szybowcowych ISTUS rozgrywanych w Polsce w 1939 roku. Na szybowcu PWS-101 zajął pierwsze miejsce[12].

31 sierpnia został zmobilizowany jako podporucznik pilot. Nie brał udziału w walkach, został ewakuowany do Rumunii. Po krótkim okresie internowania uciekł i przez Jugosławię i Włochy przedostał się do Francji. Następnie trafił do Afryki, gdzie został skierowany do szkoły lotniczej w Rabacie[3]. Po upadku Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie otrzymał numer służbowy RAF P-0143[13] i został skierowany na kurs instruktorski do Szkoły Instruktorów w Upavon. Po jej ukończeniu służył w 25 Elementary Flying Training School (EFTS) w Hucknall przez dwa lata jako instruktor i dowódca jednej z eskadr[14]. Latem 1943 roku został przeniesiony do Airborne Forces Experimental Establishment w Farnborough, gdzie latał przez kilka miesięcy jako pilot samolotów holujących szybowce transportowe[14]. Pod koniec 1943 roku został przeniesiony do Afryki, gdzie dowodził polską jednostką transportu lotniczego[15].

Po zakończeniu wojny został zdemobilizowany w stopniu kapitana[13] i rozpoczął studia w The Polytechnic Institute of Export w Londynie, których nie ukończył ze względów ekonomicznych. W 1947 roku repatriował się do Polski, gdzie pracował w Departamencie Lotnictwa Cywilnego Ministerstwa Komunikacji. W 1949 roku przeniósł się do Spółdzielni „Jedność Łowiecka”. Do latania powrócił w 1956 roku, kiedy został zatrudniony w Centralnym Zespole Lotnictwa Sanitarnego w Warszawie[3]. Pełnił funkcje pilota, kierownika działu, instruktora i zastępcy szefa działu wyszkolenia. Pracował tam do 1967 roku. Dodatkowo działał społecznie w Aeroklubie Warszawskim i Klubie Seniorów Lotnictwa Aeroklubu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej[5].

Zmarł 15 listopada 1974 roku i został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu katolickim Starym w Kielcach[16].

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d Jerzy Jędrzejewski: Polscy piloci doświadczalni. Warszawa: Wydawnictwa Naukowe Instytutu Lotnictwa, 2014, s. 507-508. ISBN 978-83-63539-05-4. OCLC 883576680.
  2. ↑ Kazimierz Plenkiewicz. „Skrzydlata Polska”. 9/1970, s. 7, 1 marca 1970. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
  3. ↑ a b c d Mała Encyklopedia lotników polskich: Kazimierz Plenkiewicz. „Skrzydlata Polska”. 9/1970, s. 7, 1 marca 1970. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. 
  4. ↑ Tadeusz Malinowski. Kazimierz Plenkiewicz. „Skrzydlata Polska”. 9/1970, s. 7, 1 marca 1970. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
  5. ↑ a b Konrad Rydołowski: Kazimierz Mieczysław Plenkiewicz. niebieskaeskadra.pl. [dostęp 2019-04-12]. (pol.).
  6. ↑ Jacek Korczyński: Szkoła młodych orląt, czyli lotnicze tradycje regionu. madeinswietokrzyskie.pl. [dostęp 2019-04-12]. (pol.).
  7. ↑ Ryszard Adamowicz: Szybownictwo. „Skrzydlata Polska”. 10/1934, s. 315, październik 1934. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. 
  8. ↑ Ppłk. pil. B. Stachoń: Zawody szybowcowe w Ustjanowej. „Skrzydlata Polska”. 11/1935, s. 295-300, listopad 1935. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. 
  9. ↑ Tadeusz Wasiljew: VI. Krajowe Zawody Szybowcowe w Masłowie. „Skrzydlata Polska”. 8/1938, s. 232-235, sierpień 1938. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. 
  10. ↑ Henryk Krasnodębski: Międzynarodowy Zlot Szybowcowy we Lwowie. „Skrzydlata Polska”. 6/1939, s. 185-186, czerwiec 1939. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. 
  11. ↑ KRONIKA. Inspektorat szybownictwa L.O.P.P.. „Skrzydlata Polska”. 1/1939, s. 24, styczeń 1939. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. 
  12. ↑ Międzynarodowy Zlot Szybowcowy we Lwowie. „Skrzydlata Polska”. 6/1939, s. 185-186, czerwiec 1939. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
  13. ↑ a b Plenkiewicz Kazimierz Mieczysław. listakrzystka.pl. [dostęp 2019-04-12]. (pol.).
  14. ↑ a b Jerzy Płoszajski: Technicy lotnictwa polskiego na Zachodzie 1939-1946. Cz. 1. Londyn: Stowarzyszenie Techników Polskich w Wielkiej Brytanii, 1993, s. 48, 121. ISBN 0-9522473-0-5. OCLC 749530918.
  15. ↑ Kazimierz Plenkiewicz. Pod niebem Afryki. „Skrzydlata Polska”. 22/1967, s. 16-17, 28 maja 1976. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
  16. ↑ Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012, s. 457. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Plenkiewicz&oldid=70021038”