Kazimierz Rogoziewicz
Kazimierz Ignacy Rogoziewicz, ps. „Czerwień”[1] (ur. 31 lipca 1896 w Ropczycach, zm. 23 grudnia 1967 w Bydgoszczy) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
 kapitan piechoty
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Kazimierz Ignacy Rogoziewicz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
31 lipca 1896 |
| Data i miejsce śmierci |
23 grudnia 1967 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
oficer mobilizacyjny |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 31 lipca 1896 w Ropczycach, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Wojciecha i Marii z Kosydarskich[1]. Był starszym bratem Edwarda (ur. 12 października 1898 w Ropczycach), legionisty[2][1].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 5 Pułku Piechoty Legionów Polskich[3].
Po zakończeniu wojny z bolszewikami kontynuował służbę wojskową, awansując na chorążego. 22 czerwca 1926 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 46. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4], a minister spraw wojskowych wcielił do 62 Pułku Piechoty w Bydgoszczy[5][6][7][8][9]. 15 lipca 1927 został mianowany porucznikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1927 i 43. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10], a na stopień kapitana ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 167. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. W marcu 1939 zajmował stanowisko oficera mobilizacyjnego 62 pp[12]. W sierpniu tego roku, po przeprowadzeniu mobilizacji pułku, został przydzielony do Ośrodka Zapasowego 15 Dywizji Piechoty[13]. W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli[13]. Przebywał w Oflagu VII A Murnau[13].
W 1953 został aresztowany i oskarżony o to, że w sierpniu 1931 w Bydgoszczy jako oficer informacyjny 62 pp udzielał pomocy organom policyjnym w zdekonspirowaniu komórek KPP i ujęciu jej członków, tj. o czyn z art. 27 kk w zw. z art. 3 dekretu z dnia 22 stycznia 1946 o odpowiedzialności za klęskę wrześniową i faszyzację życia państwowego[14]. Od 15 maja do 13 sierpnia 1954 był leczony w Okręgowym Szpitalu Więziennym nr 1 w Grudziądzu[15].
Zmarł 23 grudnia 1967 w Bydgoszczy[16].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości – 13 kwietnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[17][18]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie „za udział w b. Legionach Polskich”[19][20]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi na polu pracy społecznej”[21]
- łotewski Medal Pamiątkowy 1918-1928 – 6 sierpnia 1929[22]
- Srebrny Medal Waleczności 2. klasy[3]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-07-12].
- ↑ Żołnierze Niepodległości : Rogoziewicz Edward. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2021-07-12].
- ↑ a b Żołnierze Niepodległości : Rogoziewicz Kazimierz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2021-07-12].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 6 lipca 1926 roku, s. 203.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 9 sierpnia 1926, s. 253.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 76, 277.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 109, 590.
- ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 116.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 114, tu podano, że był przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927, s. 211.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 390.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 54, 620, tu pominięto odznaczenie KN i czterokrotnie KW.
- ↑ a b c Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2021-07-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].
- ↑ Kazimierz Rogoziewicz : Akta w sprawie karnej sygn. IPN By 112/612. IPN. [dostęp 2021-07-12].
- ↑ Kazimierz Rogoziewicz : Historia choroby sygn. IPN By 49/3927. IPN. [dostęp 2021-07-12].
- ↑ Skan - Szukaj w Archiwach [online], szukajwarchiwach.gov.pl [dostęp 2024-04-23] (pol.).
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 371.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 16 września 1922 roku, s. 681.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 109.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 53.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 243.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Dep. Piech. MSWojsk., 1935.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.