Kisielewicze (błr. Кісялевічы; ros. Киселевичи) – była wieś i majątek na Polesiu[1][2], przy kolei libawsko-romneńskiej, obecnie na Białorusi, 4 km na północny zachód od centrum Bobrujska, obecnie na terenie tego miasta.

Historia edytuj

Od połowy XIX wieku kisielewickie dobra należały do rodziny Wańkowiczów. Malwina Wańkowicz, wychodząc za Mamerta Gordziałkowskiego wniosła ten majątek w posagu. Kolejnymi właścicielami tych włości byli Antoni Mamert Gordziałkowski i jego syn Olgierd Gordziałkowski (1886–1965), ostatni właściciel Kisielewicz i majątku liczącego na początku XX wieku ok. 1500 ha[2].

W wyniku II rozbioru Polski Kisielewicze znalazły się w 1793 roku w Imperium Rosyjskim. W XIX wieku należały do włości horbacewickiej, parafii prawosławnej Mikołaja Cudotwórcy. W latach 1919–1920 wieś znalazła się pod polskim zwierzchnictwem, wszedłszy w skład gminy Horbacewicze. Po ustaleniu przebiegu granicy polsko-radzieckiej w 1921 roku znalazła się na terytorium ZSRR, od 1991 roku – na terenie Białorusi.

Obecnie jedynymi śladami po wsi jest stacja kolejowa „Kisielewicze” i nieopodal ulica Kisielewicka w Bobrujsku oraz powstały w 1964 roku sowchoz „Kisielewicze”[3].

Dawny dwór edytuj

Siedzibą Gordziałkowskich był duży, drewniany, o dziewięcioosiowej elewacji dwór, pochodzący z I połowy XIX wieku. Dom był wybudowany na planie szerokiego prostokąta, w układzie dwutraktowym. Z obszernego holu wchodziło się do wielkiej sali o wymiarach 8x12 m, z oszklonymi drzwiami i oknami, ogrzewanej 2 wielkimi piecami kaflowymi.

Dwór stał pośrodku rozległego, starego parku, z pięknym starodrzewiem i alejami lipowymi. W parku była sadzawka i kaplica z grobami rodzinnymi Wańkowiczów i Gordziałkowskich.

Majątek w Kisielewiczach został opisany w 1. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego[2].

Przypisy edytuj