Kołowa Grań
Kołowa Grań (słow. Kolový hrebeň, niem. Pflockseegrat, węg. Karó-tavi-gerenc[1]) – krótka, boczna grań w słowackich Tatrach Wysokich, odgałęziająca się na północny północny wschód od wierzchołka Modrej Turni w grani głównej. Grań ta oddziela od siebie dwie górne odnogi Doliny Kołowej: Bździochowe Korycisko na wschodzie i Bździochową Kotlinę na zachodzie[2][3].
W grani znajdują się kolejno od Modrej Turni (słowackie nazwy według czterojęzycznego słownika[4], wysokości według atlasu satelitarnego[2]):
- Modra Szczerbina (Kolová škára, ok. 2280 m[3]),
- Kołowa Brama (sedlo pod Kolovým hrbom, ok. 2205 m),
- Kołowy Kopiniak (Veľký hrb, ok. 2210 m),
- Zadnia Kołowa Ławka (Zadná Kolová štrbina),
- Kołowe Turnie (Kolové veže):
- Wielka Kołowa Turnia (Veľká kolová veža, ok. 2160 m),
- Pośrednia Kołowa Ławka (Prostredná Kolová štrbina),
- Pośrednia Kołowa Turnia (Prostredná kolová veža),
- Skrajna Kołowa Ławka (Predná Kolová štrbina),
- Mała Kołowa Turnia (Malá kolová veža, 1977 m),
- Kołowy Karbik (Kolový zárez),
- Kołowa Kazalnica (Kolová stráž).
Niżej Kołowa Grań opada w kierunku Kołowego Stawu[3].
Przez grań tę nie prowadzi żaden szlak turystyczny. Dla taterników najbardziej interesująca w Kołowej Grani jest północna ściana Małej Kołowej Turni[3].
Nazwa grani związana jest z położoną pod nią Doliną Kołową.
Pierwsze wejścia:
- letnie na Wielką Kołową Turnię: Mieczysław Karłowicz, 16 sierpnia 1907 r.,
- zimowe na Wielką Kołową Turnię: Stanisław Krystyn Zaremba, 9 kwietnia 1934 r.,
- pierwsze przejście całej grani: Alfréd Grósz i György Lingsch, 26 sierpnia 1926 r.
Górna część Kołowej Grani (powyżej Wielkiej Kołowej Turni) była przechodzona już wcześniej[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 106, 124. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIII. Przełęcz Stolarczyka – Modra Ławka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1983, s. 225, 229–230. ISBN 83-217-2472-8.
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-09-10].