Koń włodzimierski
Koń włodzimierski − rasa konia zimnokrwistego, wyhodowanego w Rosji.
Historia (Pochodzenie) edytuj
W roku 1886 rozpoczął się rozwój rasy. Wówczas podjęto próby klaczy z okolicy za pomocą różnych ogierów, ale bez rezultatów. Użyte w hodowli po 1900 roku ogiery Clydesdale i szajrów wywarły największy wpływ na pogłowie. Zootechnicy dopiero w ostatnim stuleciu, wraz z personelem kołchozów podjęli planowaną hodowlę, która przyniosła wyniki. Za rasę konie włodzimierskie zostały uznane w 1946 roku. Zwierzęta te, nazywane "końmi-traktorami", są sprawnymi w pracy końmi zimnokrwistymi. Są poszukiwane do uszlachetniania innych ras koni roboczych, też tych poza macierzystym okręgiem włodzimierskim.
Budowa edytuj
Koń zimnokrwisty średniej miary. Przypomina bardzo Clydesdale lub szajra. Ma profil głowy nieco garbonosy i wygląda bardzo inteligentnie. Wysoko osadzona, silna i długa jest szyja. Łopatki są skośnie ustawione i długie. Kłoda zwarta, klatka piersiowa jest szeroka, a grzbiet jest dość miękki. Zad jest dobrze umięśniony, ścięty i ma nisko osadzony ogon. Kończyny są solidne, ze szczotkami na pęcinach i mocnymi kopytami. Kłus ma świetny, choć akcja kończyn jest nieco zbyt wysoka.
Wielkość i masa ciała edytuj
Wysokość w kłębie od 160 cm do 165 cm. Waży około 700 kilogramów.
Maść edytuj
Umaszczenie zwykle gniade, kasztanowe lub kare. Odmiany na łbie i kończynach są dopuszczalne.
Hodowla edytuj
W Rosji. Szczególnie rozpowszechniona w obwodach włodzimierskim i iwanowskim.
Bibliografia edytuj
- Martin Haller: Rasy Koni. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 1997. ISBN 83-7073-121-X.