Kościół św. Andrzeja Apostoła w Greensted
Kościół św. Andrzeja Apostoła w Greensted – drewniany kościół zlokalizowany w miejscowości Greensted w hrabstwie Essex (Anglia). Jest najstarszym drewnianym kościołem na świecie[1].
 Widok ogólny | |||||||||||
| Państwo | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||
| Kościół | |||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii  | |||||||||||
 51°42′15,8904″N 0°13′31,1700″W/51,704414 -0,225325
| |||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||
Historia edytuj
Według miejscowej tradycji już w VI wieku n.e. stać miała w miejscu obecnego kościoła drewniana świątynia pogańska, a pierwszy kościół chrześcijański lub świątynia pogańska przekształcona w taki kościół miała pochodzić z lat 600-700. Według badań dendrochronologicznych obecny kościół (tzw. drugi) pochodzi z połowy IX wieku (wymieniana jest m.in. data 845). Jako bardziej prawdopodobne przyjmowane jest jednak datowanie powstania obiektu na początek XI wieku (około 1013)[1].
Według tradycji murowane prezbiterium wzniesiono po raz pierwszy około 1099. Obecne pochodzi z około 1500. W tym też okresie dobudowano doń zakrystię. Być może wówczas położono także dachówki. Nieznana jest natomiast data powstania wieży - badacze podają daty od XIV do XVII wieku. Wiek XVII przyniósł zasadniczą modernizację kościoła. Zachowany jest dzwon odlany przez ludwisarza Williama Lenda (1618)[1].
W początku XIX wieku kościół był bardzo zaniedbany. W 1837, za rektora Filipa Raya, przygotowano pierwsze plany restauracyjne i z tego okresu pochodzi jedyny przekaz ikonograficzny sprzed renowacji, która miała miejsce w latach 1848-1849. Ostatni remont wieży wykonano w 1949, a całego obiektu w 1969 (tym razem bez ingerencji w bryłę)[1].
Architektura edytuj
Kościół składa się z prostokątnej drewnianej nawy z czworokątną wieżą od zachodu i taką samą kruchtą od południa oraz prezbiterium murowanego szerokości nawy z zakrystią od północy. Każda z części ma odrębną konstrukcję i historię. Wygląd, jaki obecnie prezentuje kościół, dalece odbiega od pierwotnego i jest wynikiem gruntownej restauracji z połowy XIX wieku. Restauracja ta odbyła się w duchu tzw. historyzmu konserwatorskiego i spowodowała poważne zmiany w strukturze obiektu i jego wyglądzie[1].
Nawa jest obecnie prostokątna, ale nie wiadomo czy jej wymiary odpowiadają pierwotnym - świątynia mogła być bardziej wydłużona, mogła być salowa, a mogła też mieć wyodrębnione wewnętrzne prezbiterium. Kościół po zbudowaniu nie posiadał okien - wnętrze oświetlały pochodnie zatknięte w specjalne otwory w ścianach (w 1848 ślady tych otworów odnaleziono po skuciu tynków). Wnętrze nie było przykryte stropem tylko otwarte na więźbę. Na więźbie opierał się słomiany lub trzcinowy dach. Ściany palisadowe utworzono z dębowych bali wbijanych koło siebie pionowo w ziemię. Od zewnątrz były one okorowane lecz nie ociosane (częściowo ociosano je w 1848), a od wewnątrz ciosano je tworząc gładkie ściany. Boki pali były częściowo ciosane, żeby lepiej do siebie przylegały. Najgrubsze były bale narożne, z których wyciosywano ¼, uzyskując kąt prosty. Na balach leżała belka pozioma (oczep), scalająca konstrukcję i dająca podstawę belkom więźby dachowej[1].
Po restauracji w latach 1848-1849 z oryginału zachowały się palowe ściany. Wymieniono wówczas całą więźbę dachową wraz z dekoracjami. Wybudowano nową kruchtę od południa i trzy pary wstawek z oknami na dachu[1].
Galeria edytuj
-
Ściana z bali -
Wnętrze -
