Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bytomiu
Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa – rzymskokatolicki kościół parafialny w Bytomiu, przy ul. Kazimierza Pułaskiego 9 (historyczny Kleinfeld[1]).
 Widok na elewację północną, z lewej wejście do kościoła (2007) | |||||||
| Państwo | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||
| Adres |
ul. Kazimierza Pułaskiego 9 | ||||||
| Wyznanie | |||||||
| Kościół | |||||||
| Parafia | |||||||
| Wezwanie | |||||||
| Wspomnienie liturgiczne | |||||||
| |||||||
Położenie na mapie Bytomia  | |||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |||||||
 50°20′50″N 18°54′16″E/50,347222 18,904444
| |||||||
Historia edytuj
Budynek został ukończony w roku 1925 i początkowo mieścił siedzibę towarzystwa sportowego Sportsverein Vorwärts[2][3]. Z powodu kłopotów finansowych budynek został wystawiony na sprzedaż[4]. W 1928 roku obiekt nabył mistrz murarski Franz Emanuel Neumann w imieniu parafii Świętej Trójcy w Bytomiu, która postanowiła zamienić salę widowiskowo-treningową na kościół, na co 28 grudnia 1926 roku wydał zezwolenie kardynał Adolf Bertram[2][4].
Neumann przeprowadził prace adaptacyjne. W narożniku przy wejściu do kościoła dobudowano wieżę z figurą Jezusa Chrystusa, prace prowadzono pod kierownictwem architekta Groppera, ponadto w oknach zamontowano 10 witraży[2][4]. Obiekt został konsekrowany 5 maja 1928 roku[2] przez ks. prałata Augustyna Świerka z parafii Świętej Trójcy w Bytomiu; parafia została erygowana 31 stycznia 1928 roku, a budynek przekazany zakonowi jezuitów[4].
Po II wojnie świątynia została przejęta przez polskich jezuitów[4]. Remontów kościoła dokonano w 1945 i 1978 roku[2]. W 1949 roku kościół został powiększony kosztem 2 izb mieszkalnych oraz przebudowano front prezbiterium[4]. Zatrudniono wówczas artystę Mieczysława Różyckiego ze Lwowa oraz malarzy Idczaka i Wyrożewskiego[4]. W latach 1962–1963 ponownie prowadzono prace adaptacyjne pod kierownictwem artysty Ostrzołka[4]. W 1969 roku część piwnicy pod świątynią została zaadaptowana na ośrodek akademicki z kaplicą oraz salą zebrań[4]. Kolejne prace adaptacyjne prowadzono według projektu prof. Macieja Bieniasza[4].
Architektura edytuj
Kościół jest w zespole zabudowy zwartej, salowy, jednonawowy[2]. Jego prezbiterium jest wydzielone w układzie wnętrz[2]. Budynek murowany i otynkowany[2], wnętrze zostało nakryte stropem żelbetowym płytowo-żebrowym[2]. Wewnątrz znajduje się jedna empora wraz z organami[2]. Kościół został zbudowany w stylu funkcjonalizmu, wewnętrzna dekoracja po części nawiązuje do neoklasycyzmu[2].
Ołtarz główny z figurą Jezusa Chrystusa oraz figurami św. Ignacego Loyoli[4] i św. Franciszka Ksawerego[4], w ołtarzach bocznych figury Maryi i świętego Józefa[2].
Galeria edytuj
-
Wnętrze (2021) -
Ołtarz główny oraz ołtarze boczne (2021) -
Prezbiterium (2021) -
Empora organowa (2021) -
Figura św. Józefa z Dzieciątkiem w ołtarzu bocznym (2021) -
Figura Maryi w ołtarzu bocznym (2021)
Przypisy edytuj
- ↑ Barbara Siemianowska, Knajfeld kontra Kleinfeld, czyli o kontrowersyjnej dla mieszkańców Bytomia nazwie [online], bytom.naszemiasto.pl, 16 lipca 2013 [dostęp 2023-08-23] (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l Halina Łabęcka, Zbigniew Marya Łabęcki: Kościoły i kaplice Bytomia. Bytom: Antiqua, 1992, s. 76, seria: Bytom Wczoraj i Dziś.
- ↑ Edward Wieczorek, Bytom i okolice: przewodnik turystyczny, Bytom: Urząd Miejski, 2013, ISBN 978-83-62234-68-4 [dostęp 2024-02-03].
- ↑ a b c d e f g h i j k l Bytom, Najświętszego Serca Pana Jezusa. s. kuria.gliwice.pl. [dostęp 2021-03-05].