Kościół Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Nawojowej

Kościół Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do parafii pod tym samym wezwaniem (dekanat Nowy Sącz Wschód diecezji tarnowskiej).

Kościół Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny

A-748 z 27.06.1994
kościół parafialny
widok od frontu
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Miejscowość	Nawojowa
Adres	ul. Zamkowa
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny
Wezwanie	Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny
Wspomnienie liturgiczne	31 maja
Historia Data rozpoczęcia budowy 1894 Data zakończenia budowy 1898 Data poświęcenia 1898
Dane świątyni Styl neogotycki Architekt Władysław Chorąży Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 1 + 1 Ołtarz • liczba ołtarzy 5 Liczba naw 1 + transept
Położenie na mapie gminy Nawojowa Kościół Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny
Położenie na mapie Polski Kościół Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny
Położenie na mapie województwa małopolskiego Kościół Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny
Położenie na mapie powiatu nowosądeckiego Kościół Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny
49°33′22,5″N 20°44′43,9″E

Obecna świątynia została wzniesiona w latach 1894–1898 i ufundowana przez hrabiego Edwarda Stadnickiego i jego małżonkę Helenę. Projektantem budowli był inżynier Władysław Chorąży z Nowego Sącza. Kościół został konsekrowany przez biskupa tarnowskiego Ignacego Łobosa w 1898 roku.

Budowla reprezentuje styl neogotycki, została wzniesiona z cegły z użyciem kamienia i jest otynkowana. Składa się z nawy, transeptu i węższego prezbiterium, zamkniętego trójbocznie, przy którym dobudowane są zakrystia i przedsionek. Z przodu do nawy jest dobudowana kwadratowa wieża, przechodząca w najwyższej kondygnacji w ośmiokąt, nakryta jest ostrosłupowym dachem hełmowym. Świątynia na zewnątrz opięta jest szkarpami. Nawę, transept i prezbiterium nakrywają dachy dwuspadowe, z kolei zakrystia i przedsionek są nakryte dachami pulpitowymi. Nad skrzyżowaniem naw jest umieszczona wieżyczka na sygnaturkę z latarnią. Polichromia wnętrza o motywach ornamentalnych powstała w latach 1930–1931 i jej projektantem jest Karol Polityński, natomiast wykonawcą malarze o nazwisku Iwaniccy.

Ołtarz główny został przebudowany w 1993 roku według projektu inżyniera Popławskiego z Krakowa i częściowo zachował wystrój z 1964 roku. W polu centralnym jest umieszczony włoski obraz Maryi z Dzieciątkiem, w stylu renesansowym, powstały na przełomie XV i XVI wieku, podarowali go Stadniccy. Na zasuwie znajduje się obraz Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny pędzla Franciszka Nanke z 1845 roku. W ołtarzu można zobaczyć również płaskorzeźbione sceny z życia Maryi, pochodzące z dawnego ołtarza z 1964 roku. Tabernakulum w stylu modernistycznym zostało wykonane według projektu Bronisława Chromego. Nad ołtarzem wisi krucyfiks w stylu barokowym oraz wizerunki Aniołów w adoracji. Dwa ołtarze boczne w stylu wczesnobarokowym pochodzą z 2. połowy XVII wieku. W lewym ołtarzu znajdują się rzeźby świętych Stanisława i Grzegorza oraz obrazy Ukrzyżowania powstałe w XVII/XVIII wieku i Chrystusa w Ogrojcu, być może z XVII wieku, przemalowany. W prawym ołtarzu są umieszczone rzeźby świętych Piotra i Pawła oraz obrazy św. Józefa z XVIII stulecia i Zwiastowania z XVII stulecia. Dwa ołtarze boczne w stylu neogotyckim powstały około 1900 roku. Chrzcielnica kamienna w stylu neogotyckim pochodzi z około 1935 roku. Ambona w stylu barokowym została wykonana w 2. połowie XVII wieku i na parapecie jest ozdobiona malowanymi postaciami ewangelistów. Płyta nagrobna Piotra Nawojowskiego (zmarłego w 1593 roku), w stylu renesansowym, została wykonana z czerwonego marmuru i jest ozdobiona płaskorzeźbioną postacią rycerza. Kilka neogotyckich epitafiów rodziny Stadnickich powstało w XIX stuleciu. W krypcie pod świątynią są umieszczone doczesne szczątki rodziny Stadnickich. Organy o 20 głosach wykonane przez firmę Rieger-Jaegerndorf w 1879 roku, zostały przeniesione w 1958 roku z kościoła św. Małgorzaty w Nowym Sączu. Dzwon odlany przez nieznanego ludwisarza pochodzi z 1932 lub 1933 roku.