Kościół Ostatniego Testamentu

Kościół Ostatniego Testamentu, pot. wissarionowcy – wspólnota religijna w Rosji i krajach byłego Związku Radzieckiego o charakterze religii mesjanistycznej.

Kościół Ostatniego Testamentu
Klasyfikacja systematyczna wyznania
Nowe ruchy religijne
Strona internetowa

Charakterystyka edytuj

Kościół wissarionowców został założony w 1991 roku w Minusińsku przez byłego milicjanta, Siergieja Toropa, który ogłosił się prorokiem i reinkarnacją Jezusa Chrystusa.

Wspólnota głosi nauki będące kompilacją filozofii różnych religii. Główna część wierzeń Kościoła opiera się jednak na nauczaniu założyciela ruchu, który używa imienia Wissarion. Jest on autorem kilkutomowego dzieła teologicznego Ostatni Testament, w którym zawarte zostały wszystkie zasady dotyczące doktryny wspólnoty i życia wyznawców.

 
Kościół pod wezwaniem Wissariona, Pietropawłowka

Kościół Ostatniego Testamentu posiada około miliona wiernych. Znaczna ich część to osoby posiadające wyższe wykształcenie, byli wojskowi lub pracownicy aparatu partyjnego Związku Radzieckiego. Większość z nich mieszka w różnych zakątkach Federacji Rosyjskiej i prowadzi normalne życie zawodowe, łącząc je z pracą misjonarską. Część jednak żyje w tajdze na Syberii, gdzie od 1994 roku tworzy w Kotlinie Minusińskiej utopijną komunę złożoną z kilkunastu wsi skoncentrowanych wokół siedziby guru nazywanej Ołtarzem Ziemi. Największa i najważniejsza z wsi zamieszkanych przez wyznawców Wissariona to Pietropawłowka.

Najbardziej znaną wierną Kościoła Ostatniego Testamentu jest rosyjska piosenkarka Tatiana Denisowa.

Zobacz też edytuj

Bibliografia edytuj

  • Jacek Hugo-Bader, Biała gorączka, Wyd. 1, Wołowiec: Wydawn. Czarne, 2009, ISBN 978-83-7536-081-3, OCLC 404039421.
  • Magdalena Krawczyk, Kościół Ostatniego Testamentu. Geneza, treści postulatów etycznych oraz praktyka moralna, Olsztyn: Centrum Badań Europy Wschodniej Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, 2020, ISBN 978-83-6160-531-7.
  • Jędrzej Morawiecki, Syberyjska sekta wissarionowców jako fenomen społeczno–religijny, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 2010, ISBN 978-83-7507-091-0, OCLC 750872092.

Linki zewnętrzne edytuj