Kościół Saint Pierre de Montmartre
 |
Ten artykuł od 2010-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Kościół Saint Pierre de Montmartre (św. Piotra) – gotycki kościół z XII w. na wzgórzu Montmartre w Paryżu.
 PA00086741
| |||||||||||
| |||||||||||
| Państwo | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||
| Kościół | |||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
Położenie na mapie Paryża  | |||||||||||
Położenie na mapie Francji  | |||||||||||
Położenie na mapie Île-de-France  | |||||||||||
 48°53′12″N 2°20′31″E/48,886667 2,341944
| |||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||
Historia edytuj
Według niektórych historyków kościół został wzniesiony przez św. Dionizego, jednak badania archeologiczne wykazały jedynie skromne pozostałości obiektu z tamtych czasów. Najstarszy znany nam z pewnością kościół pochodził z IX wieku i stanowił popularny przystanek dla pielgrzymów udających się do bazyliki Saint-Denis, pod opieką hrabiego Melun.
W 1133 r. grunt i nieruchomość nabył dwór królewski i ufundował na jego terenie klasztor benedyktynów. Sfinansował również zasadniczą przebudowę, który został ponownie konsekrowany w 1147 przez papieża Eugeniusza III w obecności Bernarda z Clairvaux. Przy budowie nawy głównej wykorzystano wcześniejsze filary.
Benedyktyni przenieśli się do nowego budynku, położonego poza wzgórzem, pod koniec XVII w., pozostawiając kościół bez gospodarza. Zrujnowany w czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej, obiekt został częściowo odbudowany w XIX wieku.
Architektura edytuj
Kościół jest trójnawowy, o układzie bazylikowym – nawa środkowa wyższa od pozostałych dwóch. Prezbiterium wyraźnie wyodrębnione, oparte na przyporach, wieża od strony północnej utrzymana w stylu neoromańskim. Kościół posiada dwie absydy. Na fasadzie znajduje się wykonany w 1975 r., naśladujący gotyk portal.
Wnętrze ze sklepieniem krzyżowym, wsparte na filarach o rzymskim rodowodzie przeniesionych z wcześniejszego kościoła. We wnętrzu cztery ołtarze, z czego jeden o rodowodzie dwudziestowiecznym. Pozostałe elementy wyposażenia w wieku tym samym, co cała świątynia.