Wikipedia

Kościół San Maurizio w Wenecji

kościół w Wenecji

Kościół San Maurizio – były rzymskokatolicki kościół w Wenecji pod wezwaniem św. Maurycego. Administracyjnie należał do Patriarchatu Wenecji. Do 1810 roku był kościołem parafialnym w parafii pod tym samym wezwaniem, wchodzącej w skład dekanatu San Marco – Castello. Obecnie mieści Muzeum Muzyki.

Kościół San Maurizio w Wenecji
Chiesa di San Maurizio a Venezia
muzeum
Ilustracja
Kościół od strony Campo San Maurizio (z tyłu, po prawej stronie kampanila kościoła Santo Stefano)
Państwo

 Włochy

Miejscowość

Wenecja

Adres

Campo San Maurizio, San Marco 2603 – 30124 Venezia

Wyznanie

katolicyzm (przed desakralizacją)

Kościół

Kościół łaciński

Patriarchat Wenecji

Wezwanie

św. Maurycy

Położenie na mapie Wenecji
Mapa konturowa Wenecji, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół San Maurizio w Wenecji”
Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół San Maurizio w Wenecji”
Położenie na mapie Wenecji Euganejskiej
Mapa konturowa Wenecji Euganejskiej, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół San Maurizio w Wenecji”
Ziemia45°25′58,74″N 12°19′53,65″E/45,432983 12,331569
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Historia edytuj

Pierwotny kościół edytuj

Najstarsze kroniki podają, że kościół San Maurizio został wzniesiony w 699 roku pod wezwaniem św. Łazarza z inicjatywy rodziny Candian, zwanej później Sanudo[1]. Pierwotnie jego fasada zwrócona była w stronę Rio del Santissimo, a u stóp mostu znajdował się dziedziniec, który do dziś prowadzi do Campo di Santo Stefano. Kampanila stała na rogu między campo a calle[2]. Kościół został odbudowany po pożarze w 1105 roku pod wezwaniem Świętych Maurycego, Łazarza i Adriana. Pod koniec XV wieku kościół miał jeszcze strukturę bazylikową z trzema nawami w wyraźnym stylu bizantyńskim, będącą wynikiem jego odbudowy zrealizowanej w pierwszej połowie XII wieku[2]. Przebudowano go ponownie w 1590 roku obracając go wzdłuż osi podłużnej tak[3], aby jego fasada wychodziła na Campo San Maurizio[2]. W tym samym roku dokonano również jego poświęcenia[3].

Obecny kościół edytuj

Obecny, klasycystyczny kościół powstał w wyniku przebudowy z lat 1795–1806, dokonanej przez Giannantonia Selvę dla patrycjusza Pietra Zaguriego[4]. Selva miał inspirować się modelem kościoła San Geminiano, wyburzonego, by zrobić miejsce dla skrzydła napoleońskiego (Ala Napoleonica) na placu św. Marka[3]. Po śmierci Selvy w 1819 roku prace budowlane dokończył Antonio Diedo[4]. Zmodyfikował on projekt i zaprojektował drzwi i okna boczne[3].

Parafia edytuj

Okoliczności erygowania przy kościele parafii są niejasne; wydaje się jednak pewne, że kościół korzystał z praw cura d’anime[b] już po jego odbudowie w 1105 roku. W XVIII wieku uzyskał status kolegiaty[1]. Po upadku Republiki Weneckiej 12 maja 1797 roku, na mocy dekretu napoleońskiego Królestwa Włoch z 5 czerwca 1805 roku (oraz kolejnych dekretów) zainicjowano w Wenecji proces kasat i przekształceń kościołów i klasztorów oraz zmian granic parafii[5]. Na mocy tych dekretów w 1807 roku kapituła przy kolegiacie została zlikwidowana, a w 1810 roku zlikwidowana została również parafia San Maurizio. Jej teren włączono do nowo utworzonej parafii Santo Stefano protomartire. Kościół, początkowo zamknięty dla kultu, został ponownie otwarty w 1817 roku jako kościół filialny tejże parafii, a 4 maja 1818 roku patriarcha Jacop Monico dokonał jego konsekracji[1][c].

Architektura edytuj

Kościół edytuj

Fasada główna wychodzi na Campo San Maurizio. Jest udekorowana prostymi motywami klasycystycznymi[6]. Po obu stronach lunety znajdują się prostokątne reliefy dłuta Bartolomea Ferrariego i Luigiego Zandomeneghiego. Fronton powyżej wypełnia płaskorzeźba przedstawiająca żywot św. Maurycego. Portal jest flankowany kolumnami w porządku jońskim[4].

Kampanila edytuj

Na planie Jacopa de’ Barbari widoczna jest wieża po pożarze z 1105 roku, stojąca po przeciwnej stronie ulicy, zwieńczona stożkową iglicą i czterema pinaklami. Została ona wyburzona, aby zrobić miejsce dla domu handlarza olejem i mąką, Dionino Bellavite, który od 1564 roku uiszczał opłatę „za wyburzoną kampanilę”. W 1795 roku wybudowano dzwonnicę w stylu romańskim[4].

Wnętrze i wystrój edytuj

Wnętrze jest na planie krzyża greckiego z centralną kopułą, wspartą na czterech filarach. Każde z ramion krzyża ma ślepą kopułę. Projekt wnętrza miał być inspirowany wnętrzem wyburzonego kościoła San Geminiano Sansovina oraz pracami Codussiego. Ołtarze są autorstwa Selvy. Kościół został zdekonsekrowany, a dekoracje wnętrza usunięto. Obecnie wypełnia je 120 instrumentów strunowych z XVIII wieku, które zebrał Artemio Versari[4].

Wyposażenie wnętrza edytuj

  •  
    Ołtarz główny
  •  
    Jeden z ołtarzy bocznych
  •  
    Ambona
  •  
    Organy
  •  
    Płyta nagrobna Pietra Zaguriego

Museo della Musica edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ Obecny kościół.
  2. ↑ Funkcja zbliżona do tej, jaką pełni kościół parafialny.
  3. ↑ Na stronie muzeum widnieje rok 1828.

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c SIUSA – Sistema Informativo Unificato per le Soprintendenze Archivistiche: Parrocchia di San Maurizio, Venezia. siusa.archivi.beniculturali.it. [dostęp 2022-07-29]. (wł.).
  2. ↑ a b c Museo della Musica: Chiesa San Maurizio. www.museodellamusica.com. [dostęp 2022-07-29]. (wł.).
  3. ↑ a b c d Venezia Unica – The official tourism website of the City of Venice: Chiesa di San Maurizio. events.veneziaunica.it. [dostęp 2022-07-29]. (wł.).
  4. ↑ a b c d e Jeff Cotton: San Maurizio. www.churchesofvenice.co.uk. [dostęp 2022-07-29]. (ang.).
  5. ↑ Emma Filipponi: Città e attrezzature pubbliche nella Venezia di Napoleone e degli Asburgo: le rappresentazioni cartografiche. virgo.unive.it. [dostęp 2022-07-29]. (wł.).
  6. ↑ Guido Zucchoni: Venezia: guida all'architettura. Lupatoto: Arsenale Editrice, 1993, s. 112. ISBN 978-88-7743-129-5. (wł.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kościół_San_Maurizio_w_Wenecji&oldid=68500871”