Kocham pana, panie Sułku

Kocham pana, panie Sułku – cykl komediowych słuchowisk radiowych autorstwa Jacka Janczarskiego.

Kocham pana, panie Sułku

Marta Lipińska i Krzysztof Kowalewski czytają tekst, 2013
Rodzaj słuchowiska	humorystyczne
Kraj produkcji	Polska
Język	polski
Scenariusz	Jacek Janczarski
Reżyseria	Jerzy Markuszewski
Narrator	Jacek Janczarski
Główne role	Marta Lipińska Krzysztof Kowalewski
Data produkcji	1973–2000
Liczba odcinków	294
Premierowe emisje radiowe
Stacja radiowa	Polskie Radio Program III

Historia

W 1973 reżyser Jerzy Markuszewski zamówił u Jacka Janczarskiego cykl komediowy, wymagając, że „ma być śmiesznie i mają występować baba i chłop”. Główni bohaterowie – pan Sułek i Eliza Wymęga-Zarawiejska – byli postaciami znanymi słuchaczom z Sagi rodu Wymęga-Zarawiejskich, poprzedniej audycji Janczarskiego, która była emitowana w Trójce od 14 grudnia 1973 do 1 marca 1974. Inspiracją do stworzenia głównego bohatera był socjolog Antoni Sułek, kolega Janczarskiego ze studiów.

Pierwszy odcinek serialu został wyemitowany 29 marca 1974 w audycji Ilustrowany Magazyn Autorów Programu III Polskiego Radia. Słuchowiska cyklu były następnie emitowane w różnych programach, głównie w Trójce, ale także w Jedynce.

Program początkowo nosił tytuł „Spotkania z przyrodą”, później był przemianowany na „Spotkania z panem Sułkiem”, a w 1978 otrzymał tytuł „Kocham pana, panie Sułku”.

Na antenie wyemitowano premierowo 294 odcinków słuchowiska. Ostatnie wydania zostały nagrane już po nagłej śmierci Janczarskiego.

Fabuła

W większości odcinków jedynymi bohaterami cyklu są tytułowy pan Sułek – niezbyt inteligentny, wieczny uczeń szkoły podstawowej oraz rencistka pani Eliza, która jest jego opiekunką. Czas w tych słuchowiskach płynie zgodnie z rzeczywistym, zatem między pierwszym a ostatnim odcinkiem cyklu mija prawie 30 lat. Niewiele jednak się zmienia:

• pani Eliza wciąż jest rencistką;
• pan Sułek mimo podeszłego już wieku wciąż jest uczniem szkoły podstawowej;
• pani Eliza wciąż bez wzajemności kocha się w Sułku;
• oboje wciąż mieszkają w rozlatującej się szopie gajowego Maruchy i ledwo wiążą koniec z końcem;
• pani Eliza wciąż od lat z rozmarzeniem powtarza „Kocham pana, panie Sułku..”, a pan Sułek od lat niecierpliwie odpowiada „Cicho, wiem!”.

Obsada i postacie

W prawie wszystkich odcinkach jedyne postaci to pani Eliza oraz pan Sułek. O ile Marta Lipińska od początku miała grać panią Elizę, o tyle Krzysztof Kowalewski do roli pana Sułka został zwerbowany w ostatniej chwili; początkowo do roli Sułka Janczarski przeznaczył Kazimierza Kaczora, jednak aktor nie zdążył pojawić się na nagraniu, a naglił termin emisji, stąd postanowiono zmienić męską obsadę. Oprócz nich występowali także:

• Jan Kobuszewski – w kilku odcinkach gra listonosza i wypowiada kilka słów;
• Ewa Gawryluk – w kilku odcinkach gra listonoszkę i jej miłość do Sułka jest głównym motywem odcinków;
• Maciej Zembaty – w sześciu odcinkach gra główną rolę u boku Celińskiej, w 1 u boku pani Elizy;
• Stanisława Celińska – w 6 odcinkach gra główną rolę u boku Zembatego;
• Henryk Borowski – w jednym z odcinków gra pradziada Huberta;
• Jacek Janczarski – narrator.

Janczarski pisał do prawie każdego z odcinków dowcipne zakończenie i prawie każde z nich czytał sam, jednak w początkowych odcinkach zakończenia czytane były przez inne osoby; byli to m.in. Stefan Friedmann, Maria Czubaszek, Jerzy Markuszewski i Jan Tadeusz Stanisławski.

Prócz bohaterów występujących na antenie istnieją postaci, o których bohaterowie jedynie opowiadają. Głównym bohaterem tych opowieści jest gajowy Marucha, jego podopieczny Cypis oraz doktor Wałaszewski, choć pojawiają się także inne osoby (głównie z otoczenia Sułka). Gajowy Marucha jest także bohaterem większości zakończeń czytanych przez Janczarskiego.

Serie i odcinki specjalne

Pierwsze słuchowiska cyklu powstały w 1973, zaś ostatnie odcinki realizowane były już po śmierci Janczarskiego w 2000.

W latach 70. i 80. powstało ok. 100 odcinków. Większość z nich to typowe odcinki z serii, o różnorodnej tematyce. Janczarski nazywał je różnie, głównie Spotkania z panem Sułkiem. Powstało także kilkanaście odcinków nieco odmiennych, o tematyce przyrodniczej, nazwanych Spotkania z przyrodą. Większość miała inną czołówkę, głos osła.

W latach 90., po przerwie, zaczęły powstawać kolejne odcinki. Janczarski numerował je od 101. Fabuła nie uległa zmianie, oboje bohaterowie w dalszym ciągu mieszkali w starej szopie, a Sułek nie ukończył szkoły podstawowej. W kilku odcinkach pojawia się wątek miłości listonoszki do Sułka i nowa aktorka. Wszystkie rozpoczynały się bardzo charakterystycznym motywem muzycznym, Janczarski nazywał je już Kocham pana, panie Sułku, a po każdym odcinku czytał dowcipne zakończenie dotyczące Gajowego Maruchy.

Na uwagę zasługuje też 6 specjalnych odcinków z lat 90., w których nie występują ani Eliza, ani Sułek. Jest to krótka seria (odcinki 128–133), w których występuje Stanisława Celińska jako Celińska oraz Maciej Zembaty jako Zembaty. Odwrócono tu role: Celińska jest prostą (wręcz prostacką) policjantką-dzielnicową, a Zembaty bardzo bogatym biznesmenem z klasą, o spokojnym i romantycznym usposobieniu. Zembaty jest zakochany w Celińskiej, ta jednak wciąż odrzuca jego zaloty.