Kolumbijska Partia Liberalna
Kolumbijska Partia Liberalna (hiszp. Partido Liberal Colombiano) – partia polityczna założona w 1848 r. w Kolumbii. Ze względu na prezentowany przez tę partię program jest ona zaliczana do partii socjaldemokratycznych. Wspólnie z Kolumbijską Partią Konserwatywną rządziła 50 lat. Obecnie przewodniczącym partii jest Cesar Gaviria Trujillo. Obecnie jest najliczniejszym ugrupowaniem w izbie reprezentantów i tworzy rząd współpracujący z lewicowym prezydentem Gustavo Petro.[1]
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Lider | |
| Data założenia |
16 lipca 1848 |
| Adres siedziby | |
| Ideologia polityczna | |
| Poglądy gospodarcze | |
| Członkostwo międzynarodowe |
|
| Młodzieżówka |
Organización Nacional de Juventudes Liberales (ONJL) |
| Barwy | |
| Obecni posłowie |
32/188
|
| Obecni senatorowie |
14/108
|
| Strona internetowa | |
Okres walk wewnętrznych edytuj
W dniu 9 kwietnia 1948 roku na inauguracyjnym posiedzeniu Organizacji Państw Amerykańskich w stolicy kraju, zamordowany został jeden z liderów liberałów, Jorge Eliécer Gaitán. Morderstwo to doprowadziło do wybuchu zamieszek zwanych jako bogotazo. Konserwatywny rząd prezydenta Laureano Gómeza rozpoczął przeciwko liberałom represje które zmieniły się w wojnę domową w której z liberalnymi i komunistycznymi partyzantami starły się milicje konserwatywne[2].
Scena polityczna edytuj
Proces demokratyzacji Kolumbii rozpoczął się w 1958 r. po upadku reżimu wojskowego. Wtedy też ukształtowała się scena polityczna, która została zdominowana przez dwie partie polityczne:
- Kolumbijska Partia Liberalna,
- Kolumbijska Partia Konserwatywna
Obie te partie stworzyły razem Front Narodowy, który stał się platformą do rozstrzygania konfliktów politycznych. W miejsce dotychczasowego reżimu powstał rządzący Front Narodowy do 1978 roku, który nie dopuszczał do wyborów innych partii oprócz liberałów i konserwatystów[3]. Taki układ doprowadził do zamrożenia sceny politycznej, gdyż partie umawiały się między sobą w zakresie obsadzania stanowisk, prowadzenia wspólnej polityki (kooperacja zamiast rywalizacji). Od połowy lat `70 coraz większe poparcie zaczęły zyskiwać inne partie.
Układ dwupartyjny w Kolumbii charakteryzował się swoistymi cechami, które nie do końca kojarzą się z klasyczną rywalizacją dwupartyjną. Jedna z partii wyraźnie dominowała w polityce kraju (Partia Liberalna) a mniejszej nigdy nie udało się zdystansować rywala (Partia Konserwatywna) jeżeli chodzi o siłę parlamentarną. Jest więc wyraźnie zaznaczona asymetria siły i wpływów. Nie występowała regularna alternacja władzy między partiami a dość częstym przypadkiem było tworzenie przez obie partie gabinetów koalicyjnych. Obie partie są wewnętrznie podzielone i niezdyscyplinowane, co czasem utrudnia pracę prezydenta, który nie był pewny poparcia dla swojej polityki.
W wyborach z 2006 roku Liberałowie chociaż mieli najwięcej miejsc w izbie niższej i zaledwie o 4 i 2 mniej niż wyprzedzające ich partie w Senacie to byli zmuszeni przejść do opozycji wobec prezydenckiej Społecznej Partią Jedności Narodowej, Kolumbijskiej Partii Konserwatywnej i Radykalnej Zmiany. Wybory z roku 2010 tylko powiększyły przewagę sił prezydenckich (najwięcej miejsc w Izbie Reprezentantów – SPJN, drudzy konserwatyści, trzeci liberałowie a w senacie zwycięstwo konserwatystów przed SPJN i liberałami). Obecnie Liberałowie nie wchodzą w skład rządzącej koalicji.
Założenia programowe edytuj
- poszanowanie godności ludzkiej i praw osobistych, ekonomicznych i politycznych,
- państwo i gospodarka mają za zadanie służyć wszystkim ludziom, gdyż rozwój gospodarczy jest zasługą wszystkich obywateli,
- racjonalizacja kosztów ponoszonych przez gospodarstwa domowe,
- popieranie rozwoju miast i wsi, industrializacji,
- popieranie rozwoju, nauki, badań, technologii, itd.,
- rozwiązywanie konfliktów, także tych etnicznych poprzez porozumienia,
- wspieranie dążenia osób młodych do uczestnictwa w życiu publicznym i politycznym.
- tolerancja,
Wybór lidera edytuj
Narodowy Kongres Partii składający się przedstawicieli partii w regionach desygnuje ze swojego grona 10 członków “elektorów”, którzy wybierają z wcześniej zaproponowanych kandydatów Dyrektora Partii na szczeblu narodowym oraz Przedstawicielstwo partii.
Źródła finansowania edytuj
- budżet państwa (do 20% ogólnych dochodów partii za każdego kandydata startującego w kampanii),
- osoby fizyczne,
- osoby prawne,
- działalność własna,
- kredyty bankowe na finansowanie działalności.
Przynależność do organizacji edytuj
- Międzynarodówka Socjalistyczna,
- Konferencja Partii Politycznych Ameryki Łacińskiej i Karaibów,
Przypisy edytuj
- ↑ Gustavo Petro is the new president of Colombia – Directorio Legislativo [online] [dostęp 2024-01-24] (ang.).
- ↑ 50 ans de guerre en Colombi, www.monde-diplomatique.fr. [dostęp 2013-11-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-05-23)].
- ↑ Cent ans de violence en Colombie par José Del Pozo, professeur d’histoire [archive], sur www.er.uqam.ca. [dostęp 2013-11-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-17)].
Bibliografia edytuj
- Katarzyna Sobolewska-Myślik, Partie i systemy partyjne na świecie, Warszawa: Wydaw. Naukowe PWN, 2004, ISBN 83-01-14209-X, OCLC 749208072.
- Andrzej Antoszewski, Systemy polityczne współczesnego świata, Ryszard Herbut, Gdańsk: Arche, 2007, ISBN 83-88445-31-6.
- Ryszard Herbut, Teoria i praktyka funkcjonowania partii politycznych, Wrocław: Wydaw. Uniwersytetu Wrocławskiego, 2002, ISBN 83-229-2246-9, OCLC 830345745.
- Konstanty Adam Wojtaszczyk, Partie polityczne w państwie demokratycznym, Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1998, ISBN 83-02-07090-4, OCLC 830193452.
- K.A.Wojtaszczyk, Współczesne systemy partyjne,
- Statut Kolumbijskiej Partii Liberalnej,
- Portal e-polityka.pl.
Linki zewnętrzne edytuj
- Strona www Kolumbijskiej Partii Liberalnej
- Strona www Kolumbijskiej Partii Konserwatywnej.
- Ambasada Kolumbii w Warszawie
- Ambasada RP w Bogocie. bogota.polemb.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-16)].