Konferencja berlińska (1884–1885)
Konferencja berlińska, zwana także konferencją kongijską – zwołana na przełomie lat 1884–1885, poświęcona była ustaleniu podziałów terytorialnych przyszłych aneksji terytorialnych w Afryce. Na konferencji obecni byli przedstawiciele europejskich państw, które miały do tej pory posiadłości w Afryce, w tym Wielka Brytania, Francja, Niemcy, Portugalia, Włochy i Belgia.
Belgia Francja Hiszpania Niemcy Portugalia Wielka Brytania Włochy Niepodległe państwa
Jednym z najważniejszych postanowień konferencji było ustanowienie obszaru dorzecza Kongo własnością króla belgijskiego Leopolda II oraz ustalenia dwustronne pomiędzy europejskimi państwami w zakresie podziałów terytorialnych na spornych obszarach[1].
Na konferencji postanowiono o granicach większości kolonii w Afryce. W późniejszych okresach władza na poszczególnych obszarach zmieniała się, lecz granice w większości przypadków pozostały takie, jakie wtedy wytyczono.
Akt końcowy z 26 lutego 1885 roku (rozdział 1, artykuł 6 oraz rozdział 2, artykuł 9) nakazywał znieść handel czarnymi niewolnikami[2], co powtórzyła konwencja zawarta w Brukseli 2 lipca 1890 roku[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Curtin P., S. Feierman, L. Thompson, J. Vansina, Historia Afryki, Wydawnictwo Marabut, Gdańsk 2003, s. 552.
- ↑ Acte général de la conférence de Berlin de 1885, General Act of the Conference of Berlin Concerning the Congo
- ↑ Convention de Bruxelles (1890), Slave trade and importation into Africa of firearms, ammunition, and Spirituous Liquors