Konfesjonał

mebel kościelny używany podczas spowiedzi

Konfesjonał (łac. confessare – wyznawać[1]) – mebel kościelny, który jest miejscem do spowiedzi[2].

Konfesjonałowe klucze św. Piotra – znak władzy (odpuszczania grzechów) udzielonej Kościołowi przez Jezusa ChrystusaColumbus, Stany Zjednoczone, kościół pw. św. Katarzyny ze Sieny
Przykładowe konfesjonały
Niedobczyce w Rybniku, kościół Najświętszego Serca Jezusowego
Konfesjonał w kościele Świętej Trójcy w Gdyni Dąbrowie
Konfesjonał w kościele pw. śś. Piotra i Pawła w Kamiennej Górze
Konfesjonał w krzeszowskiej bazylice
Konfesjonał w kościele Najświętszego Zbawiciela w Rewalu
Konfesjonały polowe
Konfesjonał w kościele Wizytek w Warszawie z zapalonym światłem, co znaczy, że ksiądz może spowiadać
Konfesjonał w kościele św. Krzyża w Warszawie podczas spowiedzi

Historia edytuj

Konfesjonał swój początek ma w Soborze Trydenckim. Podczas sesji IX–XIV (w latach 1551–1552) uznano dekrety na temat m. in. sakramentu pokuty[3]. Właśnie w tych dekretach konkretnie określono miejsce sprawowania tego sakramentu – konfesjonał, uporządkowano nauczanie na temat spowiedzi, a także ustalono, że ten sakrament jest powtarzalny[4].

Struktura edytuj

Konfesjonał powinien znajdować się w kościele bądź kaplicy, ponieważ to jest właściwe miejsce do spowiedzi[5]. Konfesjonały zazwyczaj są zrobione z drewna, często robione scynerką. Ma formę zabudowanego krzesła (gdzie znajduje się spowiednik), z klęcznikami po bokach (dla penitentów), z okratowanymi otworami w ścianach bocznych i drzwiczkami przeważnie od frontu[2].

Przypisy edytuj

  1. Opis słowa konfesjonał [online], eszkola.pl (pol.).
  2. a b konfesjonał, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2024-01-02].
  3. Przyczyny, postanowienia i reformy Soboru Trydenckiego [online], eszkola.pl (pol.).
  4. Historia spowiedzi [online], dobraspowiedz.pl (pol.).
  5. Oficjalna strona internetowa Episkopatu Polskiego (plik w zakładce „Kodeks Prawa Kanonicznego” Kan. 964 §1 [online], episkopat.pl, 8 sierpnia 2023 (pol.).

Bibliografia edytuj

  • Słownik terminów artystycznych i architektonicznych, Historia sztuki, tom 19, Biblioteka Gazety Wyborczej, Kraków 2011, ISBN 978-83-62095-59-9, s. 207.

Linki zewnętrzne edytuj