Konklawe 12-17 października 1404konklawe okresu Wielkiej schizmy zachodniej, w wyniku którego Innocenty VII został trzecim z kolei papieżem rzymskiej obediencji.

Konklawe 1404
Ilustracja
Daty i miejsce
12 – 17 października 1404
Rzym
Główne postacie
Dziekan

Vacat

Kamerling

Corrado Caraccioli

Protoprezbiter

Bálint Alsáni (nieobecny)

Protoprezbiter elektorów

Angelo Acciaioli

Protodiakon

Ludovico Fieschi (nieobecny)

Protodiakon elektorów

Rinaldo Brancaccio

Wybory
Liczba elektorów
• uczestnicy
• nieobecni


12
3

Wybrany papież
Zdjęcie papieża
Cosimo Gentile de’Migliorati
Przybrane imię: Innocenty VII

Śmierć Bonifacego IX edytuj

Papież Bonifacy IX zmarł 1 października 1404[1]. W trakcie 15 lat swojego pontyfikatu zdołał częściowo przywrócić papiestwu nadszarpnięty autorytet, nie udało mu się jednak doprowadzić do zakończenia schizmy, częściowo dlatego, że w jego wersji miało ono polegać na uznaniu przez awiniońskiego antypapieża (najpierw Klemensa VII, potem (od 1394) Benedykta XIII) jego władzy w zamian za łaskę dla niego i jego kardynałów[2].

Podobnie jak w 1389 po śmierci rzymskiego papieża Urbana VI oraz w 1394 po śmierci „awiniończyka” Klemensa VII rozważano, czy nie lepiej odstąpić od wyboru i zaczekać na śmierć rywala lub wręcz uznać jego władzę. Ostatecznie jednak kardynałowie Bonifacego IX szybko przystąpili do konklawe[3].

Lista uczestników edytuj

Rzymska obediencja Kolegium Kardynalskiego w październiku 1404 liczyła zaledwie dwunastu kardynałów. Dziewięciu z nich wzięło udział w konklawe[4]:

  • Angelo Acciaioli; Kardynał z Florencji[5] (nominacja kardynalska: 17 grudnia 1384) – kardynał prezbiter S. Lorenzo in Damaso
  • Francesco Carbone; Kardynał z Monopoli[5] OCist (17 grudnia 1384) – kardynał prezbiter S. Susanna; penitencjariusz większy; archiprezbiter bazyliki laterańskiej; komendatariusz opactwa terytorialnego Farfa
  • Enrico Minutoli; Kardynał z Neapolu[5] (18 grudnia 1389) – kardynał prezbiter S. Anastasia; archiprezbiter bazyliki liberiańskiej; kamerling Świętego Kolegium Kardynałów; protektor Zakonu Krzyżackiego
  • Cosimo Gentile Migliorati; Kardynał z Bolonii[5] (18 grudnia 1389) – kardynał prezbiter S. Croce in Gerusalemme; komendatariusz opactwa terytorialnego S. Genesio w Brescello
  • Cristoforo Maroni; Kardynał z Isernii[5] (18 grudnia 1389) – kardynał prezbiter S. Ciriaco; archiprezbiter bazyliki watykańskiej
  • Antonio Caetani; Kardynał z Akwilei[5] (27 lutego 1402) – kardynał prezbiter S. Cecilia
  • Angelo d’Anna de Sommariva OSBCam; Kardynał z Lodi[5] (17 grudnia 1384) – kardynał prezbiter S. Pudenziana
  • Rinaldo Brancaccio (17 grudnia 1384) – kardynał diakon Ss. Vito e Modesto
  • Landolfo Maramaldo; Kardynał z Bari[5] (21 grudnia 1381/18 grudnia 1389[6]) – kardynał diakon S. Nicola in Carcere Tulliano

Wszyscy elektorzy byli Włochami. Pięciu z nich mianował Urban VI, czterech Bonifacy IX.

Kamerlingiem Świętego Kościoła Rzymskiego był wówczas Corrado Caraccioli, biskup Mileto[7].

Nieobecni edytuj

Trzech kardynałów (Węgier i dwóch Włochów) nie uczestniczyło w konklawe:

Alsáni i Fieschi zostali mianowani przez Urbana VI, natomiast Cossa przez Bonifacego IX.

Kardynał Fieschi na wieść o śmierci Bonifacego IX przeszedł do obediencji antypapieża Benedykta XIII[8].

Wybór Innocentego VII edytuj

Konklawe rozpoczęło się 12 października na Watykanie[9]. 14 października kardynałowie podpisali kapitulację wyborczą, która zobowiązywała elekta do podjęcia wszelkich działań, łącznie z abdykacją, na rzecz zakończenia schizmy[10]. Właściwe wybory trwały stosunkowo krótko. Już 17 października jednogłośnie wybrano na papieża 65-letniego Cosimo Gentile Miglioratiego, który przybrał imię Innocenty VII[11].

11 listopada 1404 nowy papież został koronowany. Wbrew swym obietnicom, nowy papież zaraz po elekcji odrzucił pojednawcze gesty Benedykta XIII i w ciągu dwóch lat swojego pontyfikatu nie podjął żadnych realnych działań w celu przezwyciężenia schizmy[12].

Przypisy edytuj

  1. Eubel, s. 25; Souchon, s. 63.
  2. Dopierała, s. 257-258.
  3. Sede Vacante 1404.
  4. Souchon, vol. 1, s. 63, 70-71, 280-281; por. Eubel, s. 26 przyp. 3 oraz Sede Vacante 1404, gdzie jednak są błędy w określaniu kościołów tytularnych poszczególnych kardynałów.
  5. a b c d e f g h i j Od XIV do XVI wieku (a sporadycznie nawet i jeszcze później) rozpowszechniony był zwyczaj nazywania kardynałów (nawet w oficjalnych dokumentach) nie według ich imion i nazwisk, lecz według pseudonimów nawiązujących najczęściej do miejsca pochodzenia, diecezji lub kościoła tytularnego danego kardynała.
  6. Maramaldo został wpierw mianowany 21 grudnia 1381 przez Urbana VI, który później pozbawił go godności kardynalskiej. Zrehabilitował go Bonifacy IX w 1389. Jak wszystko wskazuje, jego miejsce w porządku starszeństwa było liczone od rehabilitacji w 1389, a nie od pierwotnej nominacji (Souchon, vol. 2, s. 51 przyp. 1).
  7. Souchon, vol. 2, s. 278-279 nr 226; Eubel, s. 341.
  8. Souchon, vol. 1, s. 63.
  9. Souchon, vol. 1, s. 65-66; Sede Vacante 1404.
  10. Souchon, vol. 1, s. 66-70, 280-284; Sede Vacante 1404.
  11. Souchon, vol. 1, s. 71; Sede Vacante 1404.
  12. Dopierała, s. 262.

Bibliografia edytuj

  • Martin Souchon: Die Papstwahlen in der Zeit des grossen Schismas, Vol. 1-2, Verlag von Benno Goeritz 1898-1899
  • Konrad Eubel, Hierarchia Catholica, vol. I, Padwa 1913-1960
  • Kazimierz Dopierała, Księga papieży, Poznań 1996
  • SedeVacante 1404
  • Salvador Miranda