Konkurs Piosenki Eurowizji 1994

Konkurs Piosenki Eurowizji 1994
	Informacje ogólne
Finał	30 kwietnia 1994
Miejsce	Point Theatre,; Dublin (Irlandia)
Nadawca	Raidió Teilifís Éireann (RTÉ)
Prowadzący	Cynthia ní Mhurchú; Gerry Ryan
	Informacje dodatkowe
Reżyser	Patrick Cowap
Kierownik wykonawczy	Christian Clausen
Występ otwarcia	Walpurgisnacht, występ Macnas – tańczących karykatur irlandzkich artystów światowej sławy w towarzystwie nosicieli flag
Występ interwałowy	Riverdance w wykonaniu irlandzkich mistrzów tańca Jeana Butlera, Michaela Flatleya i zespołu wokalnego Anúna, z partyturą skomponowaną przez Billa Whelana
	Uczestnicy
Debiut	Estonia; Litwa; Polska; Rosja; Rumunia; Słowacja; Węgry
Rezygnacja	Belgia; Dania; Izrael; Luksemburg; Słowenia; Turcja; Włochy
Łącznie	25 reprezentacji
Mapa uczestników
	;
	Głosowanie
	Jury z każdego uczestniczącego kraju przyznaje 1-8, 10 oraz 12 punktów dla ulubionej piosenki.
Zero punktów	Litwa
Zwycięzca	Irlandia
Reprezentant	Paul Harrington i Charlie McGettigan
Piosenka	„Rock ’n’ Roll Kids”
Tekst i muzyka	Brendan Graham
	Konkurs Piosenki Eurowizji
◄ 1993	1995 ►

39. Konkurs Piosenki Eurowizji 1994 został zorganizowany 30 kwietnia 1994 w Point Theatre w Dublinie przez irlandzkiego nadawcę publicznego Raidió Teilifís Éireann (RTÉ), dzięki zwycięstwu reprezentantki Irlandii – Niamh Kavanagh podczas konkursu w 1993 roku.

Koncert finałowy, który prowadzili Cynthia ní Mhurchú i Gerry Ryan, wygrali reprezentanci Irlandii, Paul Harrington i Charlie McGettigan, którzy za utwór „Rock ’n’ Roll Kids” otrzymali 226 punktów.

Przebieg konkursu edytuj

Konkurs otworzył krótki film pokazujący gwiazdy unoszące się na wodzie, fajerwerki i karykatury tańczące dookoła. Wtedy kamery przeniosły się do studia, gdzie tancerze ubrani na biało z karykaturalnymi głowami znanych Irlandczyków weszli na scenę, wymachując flagami uczestniczących państw.

Projekt grafiki edytuj

Krótkie filmy prezentujące sylwetki uczestników (zwane „pocztówkami”) zostały utrzymane w tematyce literackiej, ukazywały wykonawców na terenie Irlandii^[1].

Pierwszy raz w historii konkursu, proces przyznawania głosów przez krajowych sekretarzy odbywał się przez połączenie satelitarne, a nie (jak dotychczas) telefonicznie. Podczas występu w przerwie przeznaczonej na przyjmowanie głosów lokalnych komisji jurorskich, na scenie wystąpiła grupa tańca irlandzkiego Riverdance, której taneczna prezentacja sprawiła, że całe widowisko osiągnęło największy komercyjny sukces w historii konkursu, a sam zespół rozpoczął po nim międzynarodową karierę^[2].

Kontrowersje edytuj

Podczas próby generalnej, transmitowanej do wszystkich krajów oraz lokalnych komisji jurorskich oceniających wszystkie propozycje konkursowe, reprezentantka Polski, Edyta Górniak, zaśpiewała fragment swojego konkursowego utworu „To nie ja!” w języku angielskim, czym wywołała kontrowersje i została oskarżona o naruszenie regulaminu widowiska nakazującego śpiewanie wszystkim uczestnikom swoich propozycji w języku ojczystym. Piosenkarka tłumaczyła swój występ przeziębieniem oraz zapalaniem krtani i tchawicy, przez co traciła głos^[3]^[4]^[5]^[6]. Sprzeciw wobec udziału Polski wyraziło wówczas sześć delegacji, m.in. z Hiszpanii, Szwecji i Grecji, a Polsce groziła dyskwalifikacja. Do organizatorów konkursu nie napłynął jednak oficjalny protest, dzięki czemu kraj został dopuszczony do udziału w finale^[2]^[7].

Dyrygenci edytuj

Szwecja – Anders Berglund
Estonia – Urmas Lattikas
Grecja – Noel Kelehan
Finlandia – Olli Ahvenlahti
Rumunia – Noel Kelehan
Austria – Hermann Weindorf
Irlandia – Brak dyrygenta
Malta – Anthony Chircop
Hiszpania – Josep Llobell
Cypr – George Theophanous
Holandia – Harry van Hoof
Węgry – Péter Wolf
Islandia – Frank McNamara
Niemcy – Norbert Daum
Rosja – Lev Zemlinski
Wielka Brytania – Michael Reed
Słowacja – Vladimír Valovič
Polska – Noel Kelehan
Chorwacja – Miljenko Prohaska
Litwa – Tomas Leiburas
Francja – Alain Goraguer
Portugalia – Thilo Krassman
Norwegia – Pete Knutsen
Szwajcaria – Valeriano Chiaravalle
Bośnia i Hercegowina – Sinan Alimanović

Kraje uczestniczące edytuj

W związku z dużą liczbą nadawców publicznych zainteresowanych udziałem w konkursie w 1994 roku, Europejska Unia Nadawców (EBU) wprowadziła nową zasadę zabraniającą udziału w kolejnym konkursie pięciu krajom, które zajęły najniższe miejsca w finałowej stawce z poprzedniego roku. Tym samym, stacje z Belgii, Danii, Izraela, Słowenii i Turcji nie mogły wystawić na konkurs swoich reprezentantów, dzięki czemu możliwość zadebiutowania otrzymały telewizje z siedmiu krajów: Estonii, Litwy, Polski, Rosji, Rumunii, Słowacji i Węgier. Z uczestnictwa w widowisku wycofali się także nadawcy z Luksemburga i Włoch^[2].

Wyniki edytuj

Lp.	Państwo	Język	Artysta	Piosenka	Miejsce	Punkty
1	Szwecja	szwedzki	Marie Bergman i Roger Pontare	„Stjärnorna”	13	48
2	Finlandia	fiński	CatCat	„Bye Bye Baby”	22	11
3	Irlandia	angielski	Paul Harrington, Charlie McGettigan	„Rock ’n’ Roll Kids”	1	226
4	Cypr	grecki	Evridiki	„Ime anthropos ki ego”	11	51
5	Islandia	islandzki	Sigga	„Nætur”	12	49
6	Wielka Brytania	angielski	Frances Ruffelle	„Lonely Symphony”	10	63
7	Chorwacja	chorwacki	Tony Cetinski	„Nek’ ti bude ljubav sva”	16	27
8	Portugalia	portugalski	Sara Tavares	„Chamar a música”	8	73
9	Szwajcaria	włoski	Duilio	„Sto pregando”	19	15
10	Estonia	estoński	Silvi Vrait	„Nagu merelaine”	24	2
11	Rumunia	rumuński	Dan Bittman	„Dincolo de nori”	21	14
12	Malta	angielski	Chris & Moira	„More Than Love”	5	97
13	Holandia	niderlandzki	Willeke Alberti	„Waar is de zon?”	23	4
14	Niemcy	niemiecki	Mekado	„Wir geben ’ne Party”	3	128
15	Słowacja	słowacki	Tublatanka	„Nekonečná pieseň”	19	15
16	Litwa	litewski	Ovidijus Vyšniauskas	„Lopšinė mylimai”	25	0
17	Norwegia	norweski	Elisabeth Andreassen, Jan Werner Danielsen	„Duett”	6	76
18	Bośnia i Hercegowina	bośniacki	Alma & Dejan	„Ostani kraj mene”	15	39
19	Grecja	grecki	Costas Bigalis & The Sea Lovers	„To trehandiri”	14	44
20	Austria	niemiecki	Petra Frey	„Für den Frieden der Welt”	17	19
21	Hiszpania	hiszpański	Alejandro Abad	„Ella no es ella”	18	17
22	Węgry	węgierski	Friderika	„Kinek mondjam el vétkeimet”	4	122
23	Rosja	rosyjski	Youddiph	„Wiecznyj strannik”	9	70
24	Polska	polski	Edyta Górniak	„To nie ja!”	2	166
25	Francja	francuski	Nina Morato	„Je suis un vrai garçon”	7	74

Tabela punktacyjna finału edytuj

		JURY
		Suma punktów	Szwecja	Finlandia	Irlandia	Cypr	Islandia	Wielka Brytania	Chorwacja	Portugalia	Szwajcaria	Estonia	Rumunia	Malta	Holandia	Niemcy	Słowacja	Litwa	Norwegia	Bośnia i Hercegowina	Grecja	Austria	Hiszpania	Węgry	Rosja	Polska	Francja
Uczestnicy konkursu	Szwecja	48					2				7	2		3	6	5		5	10			5	1	2
	Finlandia	11																		1	10
	Irlandia	226	10	7		8	12	10	12	12	12	10	8	5	12	12	6	10	12	10		10	10	10	12	8	8
	Cypr	51		10			3			5	2								5		12		4		2	5	3
	Islandia	49	8	1	6			6		3	3						1	3				3	6		1	4	4
	Wielka Brytania	63			1	5			6	8	8	5			2	4	3		2	4		1	3	3	5	3
	Chorwacja	27												10			12				5
	Portugalia	73	5	5	8		8	8			5			1	3								12	7	4	1	6
	Szwajcaria	15												8									2				5
	Estonia	2																			2
	Rumunia	14												6				2			6
	Malta	97	4	6	10	2		1	7	10	4	6	10		1	3	10	7		12	7
	Holandia	4																				4
	Niemcy	128	6	3	5	6	7	7	10	10		3	12		4		7	4	1	7		2	8	12	7	7
	Słowacja	15												12							3
	Litwa	0
	Norwegia	76	7		3	10	1	4	3		1	8	4		7	2		1		6	1	0	5	5	8
	Bośnia i Hercegowina	39		2					4					7			8						7	1			10
	Grecja	44	2	4		12							6	4		1	5		4					4		2
	Austria	19	1			7		3	2				1							5
	Hiszpania	17											5				2				8						2
	Węgry	122	12	12	12		10	2	5	1	4	4	2		10	7			8	3		8	4		3	12	7
	Rosja	70			4	3	4	5	1	2		1	3		5	6		6	3		4	6		6		10	1
	Polska	166		8	7	1	6	12	8	7	10	12	7	2	8	10	4	12	6	8		12		8	6		12
	Francja	74	3		2	4	5			6		6				8		8	7	2		7			10	6
Kraje uporządkowane są według kolejności występów

Powracający artyści edytuj

Artysta	Kraj	Poprzedni rok	Miejsce	Punkty
Evridiki	Cypr	1992	11	57
Sigga	Islandia	1990 (członkini Stjórnin)	4	124
Sigga	Islandia	1992 (członkini Heart 2 Heart)	7	80
Elisabeth Andreassen	Szwecja	1982 (członkini Chips)	8	67
Elisabeth Andreassen	Norwegia	1985 (członkini Bobbysocks)	1	123
Marie Bergman	Szwecja	1971	6	85
Marie Bergman	Szwecja	1972 (członkini Family Four)	13	75

Przypisy edytuj

↑ EBU: Eurovision Song Contest 1994: Opening. 1994-04-30. [dostęp 2010-09-11]. (wł.).
↑ ^a ^b ^c Eurovision Song Contest 1994 Final. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2015-02-12]. (ang.).
↑ Edyta Górniak wspomina Eurowizję: Byłam chora. [w:] Interia.pl [on-line]. www.muzyka.interia.pl, 2013-11-16. [dostęp 2015-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-22)]. (pol.).
↑ Jacek Cygan: Życie jest piosenką. Kraków: Znak, 2014, s. 99.
↑ Krzysztof Tadej: Antena nr 24 (06/1994). www.e-gorniak.com, 1994-06. [dostęp 2015-02-12]. (ang.).
↑ Marlena Bielińska: Playboy nr 65 (4/1998). www.e-gorniak.com, 1998-04. [dostęp 2015-02-12]. (ang.).
↑ Jacek Cygan: Życie jest piosenką. Kraków: Znak, 2014, s. 102–103.

Linki zewnętrzne edytuj

[1] EBU: Eurovision Song Contest 1994: Opening. 1994-04-30. [dostęp 2010-09-11]. (wł.).

[ESC1994-2] Eurovision Song Contest 1994 Final. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2015-02-12]. (ang.).

[3] Edyta Górniak wspomina Eurowizję: Byłam chora. [w:] Interia.pl [on-line]. www.muzyka.interia.pl, 2013-11-16. [dostęp 2015-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-22)]. (pol.).

[4] Jacek Cygan: Życie jest piosenką. Kraków: Znak, 2014, s. 99.

[5] Krzysztof Tadej: Antena nr 24 (06/1994). www.e-gorniak.com, 1994-06. [dostęp 2015-02-12]. (ang.).

[6] Marlena Bielińska: Playboy nr 65 (4/1998). www.e-gorniak.com, 1998-04. [dostęp 2015-02-12]. (ang.).

[7] Jacek Cygan: Życie jest piosenką. Kraków: Znak, 2014, s. 102–103.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]