Konrad Anlauf

Konrad Anlauf
	podpułkownik
Data urodzenia	1881
	Przebieg służby
Lata służby	1918-1929
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	4 Dywizjon Żandarmerii; PKU w Nowym Targu
Stanowiska	dowódca 4 dżand; komendant PKU
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Późniejsza praca	emeryt

Konrad Anlauf (ur. 1881, zm.?) – podpułkownik Wojska Polskiego, agent wywiadu niemieckiego^[1].

Życiorys edytuj

Jako kapitan, 3 stycznia 1919 został przeniesiony z Milicji w Przemyślu do Żandarmerii Okręgu Generalnego Kraków^[2]. W 1924 w stopniu podpułkownika dowodził 4 Dywizjonem Żandarmerii^[3]. Następnie pracował w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w Nowym Targu, gdzie przez okres 4 miesięcy odbywał praktyki poborowe^[4].

W 1927 został przeniesiony z korpusu oficerów żandarmerii do korpusu oficerów piechoty, pozostając na stanowisku komendanta PKU^[5]. W 1929 roku został zwolniony z pełnionej funkcji i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr V. W stan spoczynku został przeniesiony 30 listopada 1929^[6]^[7].

W czasie II wojny światowej jako emeryt mieszkał w Zakopanem. W tym czasie był konfidentem Gestapo. Po ujawnieniu faktu współpracy z Niemcami został skazany przez Polskie Państwo Podziemne na karę śmierci. Polecenie wykonania wyroku z 10 maja 1943, skierowano do wykonania 26 stycznia 1944^[8]^[9].

Przypisy edytuj

↑ Henryk Jost, Zakopane czasu okupacji: wspomnienia. Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, 1989, s.13, 65.
↑ Rozkazy DOGen. Kraków, Nr 29 z 3 stycznia 1921 roku.
↑ Rocznik Oficerski 1924, s.961.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 lutego 1927 roku, s. 65.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 295.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929 roku, s. 73, 83.
↑ Wojskowy przegląd historyczny, Tom 22, 1977, s.249.
↑ Andrzej Zasieczny, Zdrajcy, donosiciele i konfidenci w okupowanej Polsce 1939-1945. Warszawa 2016, s.230.
↑ Leszek Gondek, Polska karząca 1939-1945: polski podziemny wymiar sprawiedliwości w okresie okupacji niemieckiej. Instytut Wydawniczy Pax, 1988, s.121.

Bibliografia edytuj

Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.

[1] Henryk Jost, Zakopane czasu okupacji: wspomnienia. Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, 1989, s.13, 65.

[2] Rozkazy DOGen. Kraków, Nr 29 z 3 stycznia 1921 roku.

[3] Rocznik Oficerski 1924, s.961.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_8_z_28_lutego_1927_roku,_s._65-4] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 lutego 1927 roku, s. 65.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_25_z_31_października_1927_roku,_s._295-5] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 295.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_4_z_14_lutego_1929_roku,_s._73,_83-6] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929 roku, s. 73, 83.

[7] Wojskowy przegląd historyczny, Tom 22, 1977, s.249.

[8] Andrzej Zasieczny, Zdrajcy, donosiciele i konfidenci w okupowanej Polsce 1939-1945. Warszawa 2016, s.230.

[9] Leszek Gondek, Polska karząca 1939-1945: polski podziemny wymiar sprawiedliwości w okresie okupacji niemieckiej. Instytut Wydawniczy Pax, 1988, s.121.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]