Konstanty Biergiel
Konstanty Biergiel (ur. 11 września 1855 w Tule, zm. 7 grudnia 1939) – polski wiceadmirał i morski oficer pokładowy okrętów nawodnych. W okresie od 1876 do 1919 służył w Imperialnej Marynarce Wojennej Rosji, a następnie do 1921 w polskiej Marynarce Wojennej. Brał udział w I wojnie światowej. Karierę w Polsce zakończył na stanowisku szefa Polskiej Bazy Morskiej w Cherbourgu.
 wiceadmirał
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 września 1855 |
|---|---|
| Data śmierci |
7 grudnia 1939 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
od 1876 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
Noworossijsk |
| Stanowiska |
szef Polskiej Bazy Morskiej we Francji |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
Liga Morska i Rzeczna |
| Odznaczenia | |
 
| |
Służba wojskowa w Rosji edytuj
Konstanty Biergiel urodził się 11 września 1855 w Tule w rodzinie Władysława i Marii z Malewskich. W 1876 ukończył Morski Korpus Kadetów w Petersburgu. Był także absolwentem Akademii Morskiej w Petersburgu (1908).
Po ukończeniu szkoły i otrzymaniu stopnia miczmana został skierowany do służby liniowej i pływał na okrętach różnych klas. W 1882 otrzymał awans na lejtnanta (porucznika). W latach 1893–1893 dowodził, w stopniu kapitana II rangi (komandora porucznika), torpedowcami „Noworossijsk” i „Reni”. Następnie służył na stawiaczu min „Bug”, pancernikach „Dwienadcat' Apostołow" i „Gieorgij Pobiedonosiec" oraz kanonierce „Zaporożec”. W 1901, po otrzymaniu awansu do stopnia kapitana I rangi (komandora), został dowódcą pancernika obrony wybrzeża „Nowgorod”. W 1902 był attaché morskim w Stambule, a od 1903 do 1907 dowodził pancernikiem „Czesma”. Po ukończeniu Akademii Morskiej dowodził siłami torpedowymi na Morzu Czarnym. W 1910 mianowano go kontradmirałem i powierzono dowodzenie amurską Flotyllą Rzeczną. W 1913 awansował na wiceadmirała. Podczas I wojny światowej pracował w rosyjskim Sztabie Generalnym.
Awanse edytuj
miczman – 1876
lejtnant – 1882
kapitan 2. rangi – 1893
kapitan 1. rangi – 1901
kontradmirał – 1910
wiceadmirał – 1913
Służba wojskowa w Polsce edytuj
W 1919 przybył do Warszawy i zgłosił się do Wojska Polskiego. Został zweryfikowany jako generał porucznik marynarki i udał się jako ekspert na rokowania ws. traktatu wersalskiego. Od 1920 był pierwszym szefem Polskiej Bazy Morskiej w Cherbourgu. W 1921 w stopniu wiceadmirała został przeniesiony w stan spoczynku. Po odejściu z wojska zamieszkał w Bydgoszczy przy ulicy Jackowskiego 14, gdzie działał w oddziale Ligi Morskiej i Rzecznej. Wykładał również w Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej. Przed rozpoczęciem II wojny światowej, 14 sierpnia 1939 ewakuował się z Bydgoszczy do Gołąbek pod Warszawą. Zmarł 7 grudnia 1939. Został pochowany na cmentarzu w Gołąbkach.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[1]
- Order Palm Akademickich (III Republika Francuska, 1931 – zezwolenie Prezydenta RP)[2]
Przypisy edytuj
- ↑ M.P. z 1961 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 380, Nr 8 z 11 listopada 1931. Ministerstwo Spraw Wojskowych.
Bibliografia edytuj
- Gizela Chmielewska, Adres: Jackowskiego 14 czyli o wiceadmirale Konstantym Biergielu z carskiej floty, który morza i okręty zamienił na Bydgoszcz
- Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Maria Babnis, Alfons Jankowski, Jan Sawicki. Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918–1947, Wyższa Szkoła Morska. Gdynia 1996, ISBN 83-86703-50-4