Kormoran peruwiański
Kormoran peruwiański[4] (Leucocarbo bougainvilliorum) – gatunek dużego ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Zamieszkuje wybrzeża Ameryki Południowej, głównie zachodnie. Gniazduje w olbrzymich koloniach, dawniej liczących czasami miliony ptaków. Żeruje w dużych stadach, często razem z głuptakami; poszukuje ławic ryb z dużej wysokości. Jest to gatunek monotypowy[2][5]. Ptak ten był głównym „producentem” guana w Peru, w XIX wieku stanowiło ono główne źródło dochodów tego państwa i w wielkich ilościach było eksportowane do Ameryki Północnej i Europy[6].
| Leucocarbo bougainvilliorum[1] | |||
| (Lesson, 1837) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
kormoran peruwiański | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 występuje przez cały rok poza sezonem lęgowym | |||
- Wygląd
- Niebieskoczarny wierzch ciała i szyi, biały podbródek i spód ciała. Osobniki nielęgowe bardziej brązowe. U młodych spód nie tak czysto biały.
- Rozmiary
- Długość ciała 71–76 cm; masa ciała samców 2100–3222 g[2].
- Zasięg, środowisko
- Ameryka Południowa – głównie wybrzeża Peru i Chile; niewielka, istniejąca od lat 60. XX wieku populacja także na wybrzeżu południowej Argentyny, jednak jest ona na granicy wymarcia[6]. Poza sezonem lęgowym zasięg na północy sięga wybrzeży Ekwadoru, a sporadycznie Kolumbii[2]. Gniazda buduje na wyspach i nielicznych stanowiskach śródlądowych. Podobnie jak inne endemiczne ptaki morskie w tym rejonie, w razie zmniejszania się zasobów pożywienia wędruje.
- Status
- W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody został zaliczony do kategorii NT (bliski zagrożenia) pod nazwą Leucocarbo bougainvilliorum[3]. Nadmierna eksploatacja guana oraz przełowienie wód przez rybaków to główne przyczyny znacznego spadku liczebności populacji tego ptaka[6], dużym zagrożeniem jest także zjawisko pogodowe i oceaniczne o nazwie El Niño[7]. W 1996 roku liczebność populacji w północno-środkowym Peru szacowano na 3,7 milionów osobników[7].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Phalacrocorax bougainvillii, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2014-02-24] (ang.).
- ↑ a b c d Orta, J., Jutglar, F., Garcia, E.F.J. & Boesman, P.: Guanay Cormorant (Leucocarbo bougainvilliorum). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-02-29].
- ↑ a b Leucocarbo bougainvilliorum, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2021-03-01] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Phalacrocoracidae Reichenbach, 1849-50 (1836) - kormorany - Cormorants (wersja: 2021-07-12). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-07-23].
- ↑ F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Storks, frigatebirds, boobies, cormorants, darters. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-02-29]. (ang.).
- ↑ a b c Nicole Bouglouan: Guanay Cormorant - Leucocarbo bougainvillii. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2020-02-29]. (ang.).
- ↑ a b Species factsheet: Leucocarbo bougainvilliorum. BirdLife International, 2020. [dostęp 2020-02-29]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.
Linki zewnętrzne edytuj
- Zdjęcia i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).