Korwety typu João Coutinho
Korwety typu João Coutinho – typ sześciu portugalskich korwet, zbudowanych na początku lat 70. XX wieku dla Portugalskiej Marynarki Wojennej. Trzy okręty zbudowane zostały przez hiszpańską stocznię Bazan, a pozostałe trzy przez niemieckie przedsiębiorstwo Blohm + Voss. W literaturze okręty były także określane jako lekkie fregaty.
| |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Wejście do służby |
1970–1971 |
| Zbudowane okręty |
6 |
| Okręty w służbie |
1 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
1380 ts pełna |
| Długość |
84,6 m |
| Szerokość |
10,3 m |
| Zanurzenie |
3,3 m |
| Napęd |
2 silniki wysokoprężne o mocy 10 707 KM, 2 śruby |
| Prędkość |
24,4 węzła |
| Zasięg |
5900 mil morskich przy prędkości 18 węzłów |
| Załoga |
72–100 (zmienna) |
| Uzbrojenie |
2 działa uniw. 76 mm (1×II) |
Projekt i budowa edytuj
Okręty zaprojektowano jako lekkie, stosunkowo tanie i słabo uzbrojone fregaty z myślą o służbie w koloniach portugalskich – Angoli, Mozambiku, Wyspach Zielonego Przylądka oraz Gwinei Bissau[1]. Projekt opracowano w zachodnioniemieckiej stoczni Blohm + Voss w Hamburgu[1]. Trzy okręty, zamówione w kwietniu 1968 roku, zbudowano w tej stoczni, a trzy w hiszpańskiej stoczni Empresa Nacional Bazán[2]. W literaturze okręty określano jako lekkie lub małe fregaty, natomiast oficjalnie zaklasyfikowano je jako korwety[2].
Na okrętach mógł lądować śmigłowiec, bez możliwości stałego bazowania, oraz mogły zaokrętować 34 żołnierzy piechoty morskiej do celów policyjnych[1].
Na podstawie okrętów typu João Coutinho powstały cztery zmodyfikowane korwety typu Baptista de Andrade.
Okręty edytuj
| Nazwa | Nr burt. | Stocznia | Położenie stępki |
Wodowanie | Wejście do służby |
Wycofany |
|---|---|---|---|---|---|---|
| "António Enes" | F471 | Bazan | 10. 04. 1969 | 16. 08. 1969 | 18. 06. 1971 | |
| "João Coutinho" | F475 | B + V | 24. 12. 1968 | 2. 05. 1969 | 28. 02. 1970 | 2014 |
| "Jacinto Cândido" | F476 | B + V | 10. 02. 1969 | 16. 06. 1969 | 29. 05. 1970 | 2018[5] |
| "General Pereira D'Eça" | F477 | B + V | 21. 04. 1969 | 26. 07. 1969 | 10. 10. 1970 | 2010 |
| "Augusto de Castilho" | F484 | Bazan | 15. 10. 1968 | 4. 07. 1969 | 14. 11. 1970 | 2004 |
| "Honório Barreto" | F485 | Bazan | 20. 02. 1968 | 11. 04. 1970 | 15. 04. 1971 | 2003 |
Stocznie:
- B + V – Blohm + Voss, Hamburg
- Bazan – Empresa Nacional Bazán, Kartagena[3]
Opis edytuj
Architektura i kadłub edytuj
.jpg)
Okręty miały gładkopokładowy kadłub z lekkim wzniosem w kierunku dziobu i nieznacznie podwyższonym pokładem na samym dziobie oraz wzdłużnym załamaniem burt w części dziobowej, dla polepszenia dzielności morskiej[6]. Lekko wygięta dziobnica była wychylona do przodu[6]. Na pokładzie dziobowym umieszczona była wieża artyleryjska[6]. Całe śródokręcie zajmowała grupa nadbudówki, z pojedynczym szerokim kominem o opływowej formie pośrodku długości okrętu[6]. W przedniej części, na wysokości pomostu bojowego, dolna kondygnacja nadbudówki stanowiła nadbudowę, ze ścianami stanowiącymi przedłużenie burt[6]. Na dachu nadbudówki dziobowej była podstawa radaru artyleryjskiego i za nią pojedynczy maszt kratownicowy[6]. Za kominem na pokładzie nadbudówki znajdowało się w osi okrętu stanowisko działek przeciwlotniczych, a dalej platforma dla śmigłowca[6]. Pokład rufowy za nadbudówką nie był zabudowany; rufa była pawężowa[6].
Długość całkowita fregat wynosiła 84,6 m, a długość między pionami 81 m, natomiast szerokość 10,3 m[1]. Zanurzenie wynosiło od 3,07 do 3,6 m[2]; podawana jest często średnia wartość 3,3 m[1]. Wyporność standardowa wynosiła 1203 ts (ton angielskich), zaś pełna 1380 ts[2][3] (według innych publikacji, odpowiednio 1252 ts i 1401 ts[1]).
Wczesne źródła podawały liczebność załogi 97 osób, w tym 9 oficerów[2], a późniejsze z lat 80. – 100 osób (9 oficerów)[7]. Pod koniec służby, po zmianie przeznaczenia okrętów załoga została zredukowana do 72 osób (7 oficerów)[4].
Uzbrojenie edytuj
Uzbrojenie główne stanowiły dwie amerykańskie automatyczne armaty uniwersalne kalibru 76 mm Mk 33 w jednej dwudziałowej wieży na dziobie[4]. Długość lufy wynosiła 50 kalibrów (L/50), a strzelały pociskami o masie 6 kg na maksymalną odległość 12,8 km[4]. Szybkostrzelność maksymalna wynosiła 50 strz./min[4]. Ich ogniem kierował system kierowania ogniem Mk 63 GFCS z radarem SPG-34[7].
Uzbrojenie przeciwlotnicze uzupełniała podwójnie sprzężona armata przeciwlotnicza 40 mm Bofors na platformie za kominem, o długości luf L/60[a]. Ogniem armaty kierował system kierowania ogniem Mk 51 GFCS[7].
Do zwalczania okrętów podwodnych służył miotacz rakietowych bomb głębinowych Hedgehog, dwa miotacze bomb głębinowych oraz zrzutnie na 20 bomb głębinowych[1].
Wyposażenie edytuj
Okręty początkowo były wyposażone w radar dozoru powietrznego MLA-1B[b]. W latach 1989–91 był on wymieniany jako przestarzały na radar dozoru nawodnego produkcji Kelvin-Hughes, pracujący w paśmie I, bardziej odpowiedni do celów patrolowych[1][3]. Radar ten był usytuowany na szczycie masztu[3]. Ponadto okręty miały radar nawigacyjny Decca RM 1226C[7]. Do kierowania ogniem artylerii głównej służył radar SPG-34, na dachu nadbudówki dziobowej[3].
Do wykrywania okrętów podwodnych okręty były wyposażone w sonar QCU-2, zdemontowany do 1987 roku[1].
W latach 1989–91 okręty otrzymały system łączności satelitarnej Inmarsat oraz satelitarny system wymiany danych dla celów ochrony rybołówstwa SIFICAP[3].
Napęd edytuj
Napęd stanowiły dwa 12-cylindrowe silniki wysokoprężne OEW Pielstick 12 PC2.2 V 400, napędzające dwie śruby[3]. Moc siłowni wynosiła 10 560 bhp (10 707 KM)[2][c]. Prędkość maksymalna wynosiła 24,4 węzła[2][7] (późniejsze źródła podawały prędkość 22 węzły[3]). Zasięg wynosił 5900 Mm przy prędkości 18 węzłów[2].
Służba edytuj
Podczas trwających na obszarze kolonii portugalskich do 1975 roku wojen kolonialnych korwety pełniły funkcje patrolowe i wsparcia ogniowego. Po uzyskaniu niepodległości przez kolonie, okręty zaczęły pełnić służbę na portugalskich wodach terytorialnych.
W latach 80. rozważano modernizację i dozbrojenie okrętów w pociski przeciwokrętowe i przeciwlotnicze, lecz zrezygnowano z tego z przyczyn finansowych[1]. Zamiast tego, do 1987 roku z okrętów zdjęto wyposażenie do wykrywania i zwalczania okrętów podwodnych i przeznaczono je do celów patrolowych, w tym ochrony rybołówstwa[1]. W efekcie, załoga zmniejszyła się do 72 osób[4].
Pierwsze dwa okręty wycofano ze składu marynarki w latach 2003–04, a kolejne dwa w 2010 i 2014[4]. Jako przedostatni został wycofany „Jacinto Cândido” 15 listopada 2018 roku[5].
Zobacz też edytuj
- Porównywalne okręty:
- korwety rakietowe typu D’Estienne d’Orves (Francja)
- korwety rakietowe typu Descubierta (Hiszpania)
Uwagi edytuj
- ↑ Działa 40 mm L/60 według Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 657. Starsze publikacje podawały długość luf L/70 (Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 1995 ↓, s. 319, Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 430)
- ↑ Radar MLA-1B według Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 1995 ↓, s. 319 i Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 430. Starsze źródła podawały radar SPS 10 (Jane’s Fighting Ships 1972-73 ↓, s. 271). Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 1995 ↓, s. 319 wymienia także radar TM-626, bez bliższych informacji.
- ↑ Późniejsze źródło Jane’s Fighting Ships 2000–2001 ↓, s. 538 podaje okrągłą większą wartość mocy ciągłej 12 000 KM
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 1995 ↓, s. 319
- ↑ a b c d e f g h Jane’s Fighting Ships 1972-73 ↓, s. 271
- ↑ a b c d e f g h i Jane’s Fighting Ships 2000–2001 ↓, s. 538
- ↑ a b c d e f g Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 657
- ↑ a b Victor Barreira, Portugal retires NRP Jacinto Candido [online], Janes.com, 15 listopada 2018 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-07] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Na podstawie rysunku i fotografii w Jane’s Fighting Ships 2000–2001 ↓, s. 538
- ↑ a b c d e Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 430
Bibliografia edytuj
- Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1972-73. Raymond Blackman (red.). Londyn: Sampson Low, Marston & Co. Ltd., 1972. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2000–2001. Richard Sharpe (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2000. ISBN 0-7106-2018-7. (ang.).
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Korwety João Coutinho na stronie Marinha Portuguesa. marinha.pt. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-30)]. (port.)