Krystobalit (cristobalit) – stosunkowo rzadki minerał należący do gromady krzemianów; ceniony w kręgach jubilerskich[potrzebny przypis]. Nazwa pochodzi od Cerro San Cristobal w Meksyku, gdzie minerał ten został znaleziony (1884 r.).

Krystobalit
Ilustracja
Sferyczne kryształki Krystobalitu (biało-szarawe)
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

dwutlenek krzemu[1] (SiO2)

Twardość w skali Mohsa

7

Przełam

muszlowy

Łupliwość

brak

Pokrój kryształu

tabliczowy

Układ krystalograficzny

tetragonalny (α) lub regularny (β)

Gęstość minerału

2,27 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

żółtobiała do brązowej, mlecznobiała, szara

Rysa

biała

Połysk

szklisty

Właściwości edytuj

Zazwyczaj tworzy kryształy o pokroju tabliczkowym, niekiedy mające postać ośmiościanu lub sześcianu. Występuje w skupieniach zbitych, drobnoziarnistych, sferolitowych, kulistych, groniastych, włóknistych. Często wykształca zbliźniaczenia. Krystobalit jest przeświecający lub przezroczysty; raczej kruchy i stosunkowo lekki. Zawsze występuje w postaci niewielkich kryształów osiągających wielkość najwyżej kilku milimetrów.

Występowanie edytuj

W różnych skałach magmowych, z których najważniejsze to: andezyt, liparyt, trachit, obsydian, gdzie tworzy się w wysokich temperaturach, rzadziej z opalem, w skale księżycowej, w meteorytach.

Miejsca występowania: Niemcy (Góry Eifel), Francja (Masyw Centralny), Indie, USA (Yellowstone i Kalifornia), Meksyk, Czechy, Słowacja, Włochy.

Zastosowanie edytuj

  • interesuje naukowców – służy do określenia warunków tworzenia się skał.
  • jest poszukiwany przez kolekcjonerów.

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Encyklopedia techniki CHEMIA. Warszawa: WNT, 1965.

Linki zewnętrzne edytuj