Krystyna Mazurówna

Krystyna Teresa[1] Mazurówna (ur. 20 stycznia 1939 we Lwowie) – polska tancerka, choreografka, pisarka, felietonistka i osobowość medialna pracująca we Francji. Solistka Casino de Paris.

Krystyna Mazurówna
Ilustracja
Krystyna Mazurówna (2012)
Prawdziwe imię i nazwisko

Krystyna Mazur

Data i miejsce urodzenia

20 stycznia 1939
Lwów

Zawód

tancerka, choreografka, pisarka, felietonistka

Współmałżonek

1. Tadeusz Pluciński (rozwód)
2. Jean Pierre Bluteau (rozwód)

Życiorys edytuj

Urodziła się 20 stycznia 1939 we Lwowie. Jest młodszą córką matematyka prof. Stanisława Mazura (1905–1981) i Bronisławy Wysockiej-Mazurowej, chemiczki[2]. Ma starszą o siedem lat siostrę, Barbarę[3], również tancerkę[4]. Zainspirowana spektaklem baletowym obejrzanym w Teatrze Małych Form[5][6], w wieku trzech lat zainteresowała się tańcem[7]. W latach 1946–1949 mieszkała w Łodzi[8], następnie w Warszawie[9], gdzie uczęszczała do szkoły baletowej Zygmunta Dąbrowskiego i Teresy Dobrowolskiej[10], a w 1957 ukończyła Państwową Średnią Szkołę Baletową[11]; tańca klasycznego uczył ją Leon Wójcikowski[12].

Jeszcze w okresie szkolnym debiutowała na scenie Opery Warszawskiej rolą łabędzia w Strasznym dworze[13]. Jej pierwszym partnerem tanecznym był Dariusz Hochman[14]. Po ukończeniu szkoły baletowej została zaangażowana do baletu Teatru Wielkiego, występowała też w stołecznym Teatrze Syrena, w którym była także choreografką[15]. W 1959 zdobyła trzecią nagrodę na I Ogólnopolskim Konkursie Tańca Klasycznego w Warszawie[16] oraz wyjechała z grupą baletową na swoje pierwsze występy zagraniczne – najpierw do Monte Carlo[17], a następnie do Paryża[18].

Na początku lat 60. zaczęła występować w Polskim Zespole Tańca Eugeniusza Paplińskiego[19] – tańczyła w duecie z Witoldem Grucą[20], ponadto została członkinią polskiej grupy estradowej, z którą odbyła m.in. trasę widowiskową po ZSRR[21]. W 1961 została laureatką trzeciej nagrody na II Ogólnopolskim Konkursie Tańca Scenicznego w Warszawie[22] oraz powróciła do występów w operze – tańczyła m.in. w „Zaczarowanej oberży”, „Kamiennym kwiecie” i „Don Kichocie”, w których partnerował jej Stanisław Szymański[23]. W 1963 uczestniczyła z Grucą na Festiwalu Młodzieży w Helsinkach, a także zatańczyła w programach Tele-Batory Coctail i 25 minut z Mazurówną i Grucą[24].

Tworzyła choreografie dla wielu teatrów, m.in. Żydowskiego[25] i Współczesnego w Warszawie, Starego w Krakowie[26] i Wielkiego w Łodzi, jak też paryskiego „Élysées Montmartre”[22]. Ministerstwo Kultury i Sztuki dwukrotnie przyznało jej stypendium artystyczne, dzięki czemu kilkutygodniowe warsztaty z tańca współczesnego i baletu jazzowego w Paryżu u Géne’a Robinsona[27][11]. W drugiej połowie lat 60. zaczęła tańczyć z Gerardem Wilkiem[28], z którym wystąpiła m.in. w teledysku do utworu Piotra Szczepanika „Kochać”[29]. W 1967 założyła zespół tańca jazzowego „Fantom”[30], z którym wystąpiła m.in. na Międzynarodowym Festiwalu Jazzowym w Pradze[28]. Pracowała przy filmie Stanisława Barei Przygoda z piosenką (1968) jako główna choreografka i dublerka Poli Raksy w scenach tańca[31].

 
Krystyna Mazurówna, 1968

W 1968 została zmuszona przez ówczesne władze do rozwiązania grupy „Fantom” i do opuszczenia kraju[32]. Po wyjeździe do Paryża została zaangażowana do występów w klubie „Bataclan” w Genewie[33], ponadto dołączyła do zespołu Victorem Upshawem, który zaangażował ją do występów w spektaklach Teatru Mogador[34], w prywatnym klubie Aristotelisa Onasisa w Atenach[35] i uczynił pierwszą solistką w rewii wystawianej w paryskim Gaumont Palace[36], a także w filmie Claude’a Leloucha Łobuz[37]. Występowała też w paryskim klubie „Le Roi Lire”[38], była pierwszą solistką w rewii Joséphine à Bobino 1975 z Josephiny Baker w roli głównej[39] i była solistką Casino de Paris[40]. Założyła zespół taneczny „Ballet Mazurowna”, z którym występowała po Francji[41] i innych krajach Europy. W latach 80. równocześnie z karierą artystyczną podejmowała szereg prac dorywczych, m.in. bileterką i kasjerką w kinie[42], barmanką w Casino de Paris[43], ekspedientką[7], kelnerką[44] i szatniarką oraz pracowała w informacji metra[45]. W latach 90. została felietonistką w nowojorskim tygodniku „Kurier Plus”, pisała też dla czasopism: „Moda Top”, „Sukces”, „Pani”, „Uroda”, „Fashion”, „On” i „Twój Styl[46].

W 2010 była choreografką w programie rozrywkowym TVN You Can Dance – Po prostu tańcz[47] i wydała swoją pierwszą książkę autobiograficzną pt. Burzliwe życie tancerki. W 2012 była jurorką dwóch pierwszych edycji programu rozrywkowego Polsatu Got to Dance. Tylko taniec[48], za co w lutym 2013 była nominowana do nagrody Wiktory 2012 w kategorii „osobowość telewizyjna”[49]. Jeszcze w 2012 gościła w programach telewizyjnych Kuba Wojewódzki i Jaka ona jest oraz wydała kolejną autobiografię pt. Moje noce z mężczyznami[50]. W 2016 wydała trzecią książkę autobiograficzną pt. Ach, ci faceci!. W 2017 została nagrodzona Złotą Sową Polonii za twórczość teatralną[51]. W 2019 wydała książkę pt. Jak nie teraz, to kiedy?, wcześniej zapowiedziała także wydanie książki pt. Romans wirtualny[52][53].

Wizerunek medialny edytuj

 
Krystyna Mazurówna (2012)

Znana z ekscentycznego wizerunku[54], m.in. występowania w krzykliwych kreacjach oraz noszenia mocnego makijażu i kolorowych włosów[55][45][30]. Ze względu na publiczne wyznania m.in. o kilkukrotnym poddaniu się zabiegowi aborcji media czasem określają ją mianem skandalistki[45].

Życie prywatne edytuj

Z nieformalnego związku z Krzysztofem Teodorem Toeplitzem ma syna, Kaspra Teodora (ur. 1960)[56][57]. Następnie spotykała się ze Sławomirem Mrożkiem[57]. Jej pierwszym mężem był Tadeusz Pluciński[58], z którym rozstała się po trzech miesiącach małżeństwa[59], a rozwiodła – trzy lata po ślubie[60]. W latach 60. była zaręczona z Wacławem Kisielewskim[60], z którym rozstała się po siedmiu latach związku[61]. Następnie przez 13 lat pozostawała w związku małżeńskim z Jean Pierre’em Bluteau[59], z którym ma dwoje dzieci, Balthazara (ur. 1983) i Ernestine (ur. 1986)[60].

Jest właścicielką kilkunastu mieszkań w Paryżu[60].

Filmografia edytuj

Film
  • 1962: Estrada 62, taniec
  • 1966: Sublokator – dziewczyna ukazująca się z duchem pułkownika
  • 1966: Małżeństwo z rozsądku – tancerka
  • 1967: Maskarada, taniec
  • 1967: Fantomy, taniec
  • 1968: Przygoda z piosenką – tancerka (nie wymieniona w czołówce)
  • 2014: Dzień dobry, kocham cię! – babcia Pauli
Teledyski

Spektakle edytuj

 
Krystyna Mazurówna podczas występu w 1968
Jako tancerka
  • 1956: „Faust” – Opera Warszawa
  • 1958: „Don Juan” – Opera Warszawa
  • 1958: „Wieczór baletowy” – Opera Warszawa
  • 1959: „Pan Twardowski” – Opera Warszawa
  • 1962: „Judith” – Teatr Wielki Warszawa
  • 1962: „Święto wiosny” – Teatr Wielki Warszawa
  • 1962: „Cztery temperamenty” – Opera Warszawa
  • 1962: „Trójkątny kapelusz” (Falla Manuel de) – Teatr Wielki Warszawa
  • 1962: „Białowłosa” – Teatr Wielki Warszawa
  • 1963: „Gdy w ogrodzie botanicznym” – Sala Kongresowa PKiN Warszawa
Jako choreografka
  • 1963: „Sonety miłosne” – Filharmonia Narodowa Warszawa
  • 1963: „Dafnis i Chloe” – Teatr Wielki Warszawa
  • 1966: „Inne czasy, czyli 20 lat ... Program jubileuszowy” – Teatr Buffo „Syrena” Warszawa
  • 1966: „Sprzężenie zwrotne” – Teatr Polski Warszawa
  • 1966: „Emil i detektywi” – Teatr Buffo „Syrena” Warszawa
  • 1966: „Trzy białe strzały” – Teatr Ziemi Mazowieckiej Warszawa
  • 1967: „Trębacze” – Teatr im. Juliusza Osterwy Gorzów Wielkopolski
  • 1968: „Nie zapomnisz owych dni” – Teatr im. Stefana Jaracza Łódź
  • 1968: „Moja córeczka” – Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej Kraków
  • 1988: „Błękitny zamek” – Teatr Wielki Łódź
  • 1988: „Balet, balet, balet” – Teatr Muzyczny Gdynia
  • 2010: „Chopin inaczej”[62]

Przypisy edytuj

  1. Mazurówna 2010 ↓, s. 317.
  2. Mazurówna 2010 ↓, s. 68–69.
  3. Mazurówna 2010 ↓, s. 10.
  4. Mazurówna 2010 ↓, s. 199.
  5. Mazurówna 2010 ↓, s. 26.
  6. Mazurówna 2012 ↓, s. 9.
  7. a b Ewelina Litwin, Krystian Maciaszek: Zawsze wszystko jest możliwe. Mazurówna. glosseniora.pl, 2018-06-12. [dostęp 2021-02-09]. (pol.).
  8. Mazurówna 2010 ↓, s. 38.
  9. Mazurówna 2010 ↓, s. 53.
  10. Mazurówna 2010 ↓, s. 54–55.
  11. a b Mazurówna 2010 ↓, s. 191
  12. Mazurówna 2010 ↓, s. 282.
  13. pp: Krystyna Mazurówna: w Polsce zmieniłabym rząd, ustawy, prawa. wirtualnemedia.pl, 2012-04-17. [dostęp 2021-02-09]. (pol.).
  14. Mazurówna 2010 ↓, s. 81.
  15. Mazurówna 2010 ↓, s. 180.
  16. Mazurówna 2010 ↓, s. 91.
  17. Mazurówna 2010 ↓, s. 96.
  18. Mazurówna 2010 ↓, s. 99.
  19. Mazurówna 2010 ↓, s. 125.
  20. Mazurówna 2010 ↓, s. 127.
  21. Mazurówna 2010 ↓, s. 135.
  22. a b Mazurówna 2010 ↓, s. 146
  23. Mazurówna 2010 ↓, s. 151.
  24. Mazurówna 2010 ↓, s. 156.
  25. Mazurówna 2010 ↓, s. 189.
  26. Mazurówna 2010 ↓, s. 166.
  27. Mazurówna 2010 ↓, s. 175.
  28. a b Mazurówna 2010 ↓, s. 177
  29. Kochać – teledysk Piotra Szczepanika. youtube.com. [dostęp 2008-04-05]. (pol.).
  30. a b Ida Dawidowicz, Krystyna Mazurówna - kilka słów o niej [online], kobieta.pl, 6 stycznia 2013 [dostęp 2021-02-09] (pol.).
  31. Bohdan Łazuka: ...trzymam się!. Dom Wydawniczy Szczepan Szymański, 1993, s. 72–73. ISBN 83-85606-30-0.
  32. Jacek Marczyński: Krystyna Mazurówna wspomina: Burzliwe życie tancerki. rp.pl, 2011-02-20. [dostęp 2021-02-09]. (pol.).
  33. Mazurówna 2010 ↓, s. 197.
  34. Mazurówna 2010 ↓, s. 209–211.
  35. Mazurówna 2010 ↓, s. 214.
  36. Mazurówna 2010 ↓, s. 216–217
  37. Mazurówna 2010 ↓, s. 212–213.
  38. Mazurówna 2012 ↓, s. 90.
  39. Mazurówna 2010 ↓, s. 232–233.
  40. Mazurówna 2010 ↓, s. 237.
  41. Tylko Taniec: jurorka Krystyna Mazurówna - kim jest, co osiągnęła. Biografia. 2012-02-28. s. Super Express. [dostęp 2020-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-01-13)]. (pol.).
  42. Mazurówna 2010 ↓, s. 309, 314.
  43. Mazurówna 2010 ↓, s. 304.
  44. Mazurówna 2010 ↓, s. 300.
  45. a b c Barbara Sowa: Krystyna Mazurówna szczerze o aborcji: Miałam kilka zabiegów. rozrywka.dziennik.pl, 2012-03-08. [dostęp 2021-02-09]. (pol.).
  46. Mazurówna 2010 ↓, s. 321–322.
  47. Kobieta z tańcem w genach.
  48. „Tylko taniec. Got to dance” – nowy show Polsatu.
  49. M.Michalski: Znamy nominowanych do Wiktorów. www.plejada.pl, 2013-02-19. [dostęp 2013-02-19].
  50. Moje noce z mężczyznami - Krystyna Mazurówna. kultura.onet.pl, 2012-10-16. [dostęp 2021-02-09]. (pol.).
  51. Złote Sowy Polonii 2017. jupiter-online.at. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-12)]..
  52. Krystyna Mazurówna: „Wydaję nową książkę o miłości” - YouTube [online], www.youtube.com [dostęp 2019-01-13] (ang.).
  53. Telewizja Wałbrzych - Krystyna Mazurówna o Emigrantach [online], www.youtube.com [dostęp 2019-01-13] (ang.).
  54. Holly: Krystyna Mazurówna i jej „Noce z mężczyznami”. dziennikparyski.com, 2013-04-02. [dostęp 2021-02-09]. (pol.).
  55. Patrycja Guzek: 284. "Pokonywanie przeszkód i stawianie sobie coraz to nowych, ambitnych celów jest szalenie ekscytującą zabawą!" - wywiad z Krystyną Mazurówną. patrycjaguzek.pl, 2013-07-15. [dostęp 2021-02-09]. (pol.).
  56. Mazurówna 2010 ↓, s. 119.
  57. a b Mazurówna 2016 ↓, s. 106
  58. Mazurówna 2010 ↓, s. 159.
  59. a b Krystyna Mazurówna: Po prostu rewela!. gala.pl, 2012-03-09. [dostęp 2021-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-02-10)]. (pol.).
  60. a b c d te: Jak trzeba było, to też sprzątałam. [w:] Życie na gorąco [on-line]. styl.pl, 2012-03-08. [dostęp 2021-02-09]. (pol.).
  61. Mazurówna 2016 ↓, s. 111.
  62. Poznań. „Chopin inaczej” Krystyny Mazurówny w PTT.

Bibliografia edytuj

  • Krystyna Mazurówna: Burzliwe życie tancerki. Warszawa: Marginesy, 2010. ISBN 978-83-928431-5-3.
  • Krystyna Mazurówna: Moje noce z mężczyznami. Warszawa: Agora, 2012. ISBN 978-832-681-167-8.
  • Krystyna Mazurówna: Ach, ci faceci!. Warszawa: Latarnik, 2016. ISBN 978-832-681-167-8.
  • Marta Sztokfisz: Na huśtawce (biografie) „Historia i Życie”, ISBN 978-83-919068-4-2.
  • Krzysztof Pająk: Krystyna Mazurówna miesięcznik „Ty i Ja”, Warszawa, nr 8 (100)/1968, s. 2–6.

Linki zewnętrzne edytuj