Krzysztof Kwiatkowski (polityk)

polski polityk

Krzysztof Kwiatkowski (ur. 14 maja 1971 w Zgierzu) – polski prawnik, polityk i urzędnik państwowy.

Krzysztof Kwiatkowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

14 maja 1971
Zgierz

Prezes Najwyższej Izby Kontroli
Okres

od 27 sierpnia 2013
do 30 sierpnia 2019

Poprzednik

Jacek Jezierski

Następca

Marian Banaś

Minister sprawiedliwości
Okres

od 14 października 2009
do 18 listopada 2011

Przynależność polityczna

Platforma Obywatelska

Poprzednik

Andrzej Czuma

Następca

Jarosław Gowin

Prokurator generalny
Okres

od 14 października 2009
do 31 marca 2010

Przynależność polityczna

Platforma Obywatelska

Poprzednik

Andrzej Czuma

Następca

Andrzej Seremet

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Węgierskiego Zasługi (cywilny) Odznaka „Za Zasługi dla Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej” Order Księcia Jarosława Mądrego V klasy

Senator VII, X i XI kadencji (2007–2011, od 2019), poseł na Sejm VII kadencji (2011–2013). W latach 2009–2011 minister sprawiedliwości, w latach 2009–2010 prokurator generalny, w latach 2013–2019 prezes Najwyższej Izby Kontroli.

Życiorys edytuj

Syn Edmunda, zapaśnika i medalisty mistrzostw Polski, oraz Marianny, pielęgniarki[1]. Ukończył Szkołę Podstawową im. Ludwika Waryńskiego, następnie I Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica w Zgierzu. W wieku 17 lat wstąpił do Federacji Młodzieży Walczącej. Studia rozpoczął na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego, naukę na pewien czas przerwała mu choroba nowotworowa. Studia ukończył na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując tytuł magistra prawa. Działał w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów, był członkiem władz krajowych stowarzyszenia (m.in. wiceprezesem).

W latach 1997–2001 był sekretarzem osobistym Prezesa Rady Ministrów, Jerzego Buzka. Działał w AWS. Należał do Porozumienia Centrum, a potem do Ruchu Społecznego AWS (był szefem Ruchu Młodych RS AWS). Od 2004 do 2013 należał do Platformy Obywatelskiej. Był członkiem zarządu krajowego Polskiego Komitetu Paraolimpijskiego.

Na początku lat 90. prowadził własną działalność gospodarczą, później pracował jako menedżer w spółkach prywatnych i komunalnych. Od 1994 był związany z samorządem terytorialnym. W kadencji 1994–1998 był radnym Zgierza. Później do 2002 zasiadał w radzie powiatu zgierskiego I kadencji[2]. Od 2002 do 2006 zajmował stanowisko wiceprezydenta Zgierza, odpowiedzialnego m.in. za finanse, oświatę, kulturę, sport oraz inwestycje i pozyskiwanie funduszy europejskich.

W 2001 z listy AWSP bez powodzenia kandydował do Sejmu. W wyborach samorządowych w 2006 kandydował na urząd Prezydenta Miasta Łodzi. W I turze uzyskał drugi wynik (27,03% poparcia, 59 946 głosów). W II turze przegrał z Jerzym Kropiwnickim, otrzymując 44,31% głosów[3]. W tym samym roku uzyskał mandat radnego sejmiku łódzkiego, w którym objął stanowisko wiceprzewodniczącego.

W wyborach parlamentarnych w 2007 z ramienia PO został wybrany na senatora VII kadencji w okręgu łódzkim, otrzymując 164 151 głosów[4]. Kierował Komisją Ustawodawczą. Po powołaniu Andrzeja Czumy na urząd ministra sprawiedliwości Krzysztof Kwiatkowski 4 lutego 2009 objął stanowisko sekretarza stanu w tym resorcie.

14 października tego samego roku został powołany przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego na urzędy ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego w pierwszym rządzie Donalda Tuska. Po ustawowym rozdzieleniu tych funkcji na stanowisku prokuratora generalnego 31 marca 2010 zastąpił go Andrzej Seremet. 11 kwietnia 2010 został członkiem Międzyresortowego Zespołu do spraw koordynacji działań podejmowanych w związku z tragicznym wypadkiem lotniczym pod Smoleńskiem, powołanego przez premiera Donalda Tuska po katastrofie polskiego Tu-154 w Smoleńsku.

W wyborach parlamentarnych w 2011 był kandydatem Platformy Obywatelskiej do Sejmu z trzeciego miejsca w okręgu łódzkim. Uzyskał mandat poselski, zdobywając 68 814 głosów[5].

26 lipca 2013 został powołany przez Sejm na prezesa Najwyższej Izby Kontroli. Jeszcze w tym samym miesiącu złożył rezygnację z członkostwa w PO. 9 sierpnia jego wybór na szefa NIK zatwierdził Senat, w tym samym dniu przestał być posłem na Sejm RP. Urząd prezesa NIK objął 18 dni później. W sierpniu 2015 prokurator Prokuratury Apelacyjnej w Katowicach złożył wniosek o uchylenie mu immunitetu w związku z zamiarem przedstawienia zarzutów dotyczących przestępstw urzędniczych związanych z niektórymi konkursami na kierownicze stanowiska w NIK. Krzysztof Kwiatkowski wniósł do marszałka Sejmu o uchylenie mu immunitetu, deklarując również przekazanie nadzoru nad prowadzonymi kontrolami i jednostkami organizacyjnymi izby swoim zastępcom[6]. 19 sierpnia 2019 złożył na ręce marszałek Sejmu Elżbiety Witek rezygnację z funkcji prezesa NIK w związku z zamiarem startu w wyborach parlamentarnych w tym samym roku[7]. Ostatecznie zakończył urzędowanie 30 sierpnia 2019, gdy na czele NIK stanął Marian Banaś.

W wyborach parlamentarnych w 2019 z ramienia KWW Krzysztofa Kwiatkowskiego[8] został wybrany na senatora z okręgu nr 24[9], zdobywając 79 348 głosów[10]. W Senacie współtworzył Koło Senatorów Niezależnych i objął funkcję przewodniczącego Komisji Ustawodawczej[11]. W styczniu 2020 został wybrany przez Senat na członka Krajowej Rady Sądownictwa. W wyborach parlamentarnych w 2023 uzyskał reelekcję jako kandydat paktu senackiego, otrzymując w dotychczasowym okręgu 139 689 głosów[12]. W XI kadencji Senatu objął funkcje przewodniczącego Koła Senackiego Niezależni i Samorządni[13] oraz Komisji Ustawodawczej[14]. Kolejny raz został też przedstawicielem izby wyższej w KRS[15]. W lutym 2024 przeszedł z KS NiS do Klubu Parlamentarnego Koalicji Obywatelskiej[16].

Życie prywatne edytuj

Był żonaty z Renatą, z którą ma dwóch synów; małżeństwo zakończyło się rozwodem[17].

Odznaczenia i wyróżnienia edytuj

Przypisy edytuj

  1. Rafał Kalukin: Kwiatek rozrabia. wyborcza.pl, 6 listopada 2009. [dostęp 2020-04-24].
  2. Biogram na stronie Senatu (VII kadencja). [dostęp 2023-02-02].
  3. Serwis PKW – Wybory 2006. [dostęp 2011-11-06].
  4. Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 2011-11-06].
  5. Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2011-11-06].
  6. Prezes NIK: wystąpiłem z prośbą o uchylenie mi immunitetu. tvn24.pl, 28 sierpnia 2015. [dostęp 2015-09-08].
  7. Szef NIK złożył rezygnację. Zamierza wystartować w wyborach. wpolityce.pl, 19 sierpnia 2019. [dostęp 2019-08-19].
  8. Szymon Bujalski: Wybory parlamentarne 2019. Wybory do Senatu – lista kandydatów w Łodzi z okręgu 24. wyborcza.pl, 10 października 2019. [dostęp 2019-10-14].
  9. Adam Nowiński: Nieoficjalnie: opozycja odbija Senat, PiS pokonany!. natemat.pl, 14 października 2019. [dostęp 2019-10-14].
  10. Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-14].
  11. Znamy przewodniczących komisji Senatu. 8 z KO, 6 z PiS. wp.pl, 13 listopada 2019. [dostęp 2019-11-14].
  12. Serwis PKW – Wybory 2023. [dostęp 2023-10-17].
  13. Kluby i koła: XI kadencja Senatu. senat.gov.pl. [dostęp 2023-11-15].
  14. Senat wybrał przewodniczących 19 komisji stałych. portalsamorzadowy.pl, 29 listopada 2023. [dostęp 2023-11-29].
  15. Senat wybrał swoich przedstawicieli do KRS. Znamy ich nazwiska. wprost.pl, 29 listopada 2023. [dostęp 2023-11-29].
  16. Joanna Potocka: Krzysztof Kwiatkowski w klubie parlamentarnym Koalicji Obywatelskiej. rmf24.pl, 22 lutego 2024. [dostęp 2024-02-22].
  17. Rozwód prezesa NIK: Żona i dzieci stracą dom!. fakt.pl, 8 maja 2017. [dostęp 2023-10-17].
  18. Minister Sprawiedliwości Krzysztof Kwiatkowski uhonorowany Orderem Zasługi Republiki Węgierskiej. ms.gov.pl, 19 października 2011. [dostęp 2011-11-06].
  19. Közös érdemünk a totalitárius rendszerek elítélése. kormany.hu, 19 października 2011. [dostęp 2012-02-23]. (węg.).
  20. Laureat 17 edycji Nagrody Im. A. Bączkowskiego. baczkowski.org. [dostęp 2014-08-07].
  21. Dwaj prezesi NIK odznaczeni przez Światowy Związek Żołnierzy AK. nik.gov.pl, 13 lutego 2014. [dostęp 2019-11-29].
  22. Указ Президента України № 14/2019 Про відзначення державними нагородами України з нагоди Дня Соборності України. president.gov.ua, 22 stycznia 2019. [dostęp 2023-05-30]. (ukr.).

Bibliografia edytuj