Lachowa
Lachowa (też Lachawa[4]) (ukr.: Ляхава, w latach 1977–1981 Miodowa) – wyludniona wieś w Polsce, w województwie podkarpackim, w powiecie sanockim, na terenie gminy Tyrawa Wołoska[3][5].
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Sołectwo | |
| Liczba ludności |
0 |
| Strefa numeracyjna |
13 |
| Kod pocztowy |
38-535[2] |
| Tablice rejestracyjne |
RSA |
| SIMC |
1043253[3] |
Położenie na mapie gminy Tyrawa Wołoska  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie powiatu sanockiego  | |
 49°38′27″N 22°21′45″E/49,640833 22,362500[1]
| |
Wyznania edytuj
We wsi nie było cerkwi; ludność ukraińska należała do parafii greckokatolickiej w Krecowie.
Demografia edytuj
- W 1785 wsi mieszkało 90 grekokatolików i 15 rzymskich katolików,
- w 1840 – 183 grekokatolików,
- w 1859 – 325 (wraz z Wolą Krecowską),
- w 1899 – 515 (wraz z Wolą Krecowską),
- w 1926 – 635 (wraz z Wolą Krecowską),
- w 1938 – 345 grekokatolików.
- (brak danych po pozostałych mieszkańcach)
Historia edytuj
Od 1340 do 1772 ziemia sanocka, od 1434 województwo ruskie. Do 1914 pow. sanocki, pow. podatkowy Bircza, austriacka Prowincja Galicja. Pierwsze wzmianki o Lachawie pochodzą z 1462 kiedy stanowiła własność Piotra z Siemuszowej. W odróżnieniu od innych wsi z tego okresu miała nietypowe położenie. Została założona nie w dolinie rzeki, lecz na szczycie wzniesienia zwanego Gródek (ukr.: Horodok), co może sugerować, że w tym miejscu znajdował się wcześniej średniowieczny gród, jednak dotychczas nie przeprowadzono badań archeologicznych mogących potwierdzić tę hipotezę.
W połowie XIX wieku właścicielką posiadłości tabularnej w Lachowej była Barbara Wisłocka[7]. W 1891 roku majątek ziemski w Lachowie będący własnością obywatela pruskiego Adolfa de Beillena nabył Władysław Nowacki z Krecowa[8]. Około 1905-1908 roku Stanisław Ossoliński z Olszyc zakupił dobra ziemskie w Lachowej i Krecowie za pośrednictwem ks. Leona Połoszynowicza, któremu w 1910 roku zarzucono oszustwo i majątek został zajęty przez sąd na poczet roszczeń wierzycieli[9].
W 1921 wieś składała się z 21 domostw i liczyła 301 mieszkańców – 262 grekokatolików, 22 rzymskich katolików i 17 żydów.
W trakcie II wojny światowej Żydzi zostali wywiezieni, a wieś została zajęta przez sotnie UPA, które miały tu swoje kwatery. W 1945 w miejscowej szkole znajdowała się szkoła podoficerska, działająca przy sotni Grzegorza Jankowskiego „Łastiwki”. 1 stycznia 1946 stacjonująca we wsi sotnia „Jara” została okrążona i zaatakowana przez 300-osobowy oddział Ludowego Wojska Polskiego, jednak wyrwała się z okrążenia tracąc 7 żołnierzy. Pod zarzutem pomocy banderowcom rozstrzelano 9 mieszkańców i spalono wieś.
Na mocy polsko-ukraińskiego porozumienia o wymianie ludności ukraińskich mieszkańców wsi przesiedlono na Ukrainę. Obecnie w miejscu wsi znajduje się las i zdziczały sad, a na pobliskiej górze Horb znajduje się cmentarz.
Bibliografia edytuj
- Ryszard Januszczak:Tyrawa Wołoska – gmina w cieniu Gór Słonnych, Krosno, rok wydania nieznany.
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 14 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 66201
- ↑ Rozpucie, [w:] Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1100 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Lachawa, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 52.
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Statut Sołectwa Rozpucie
- ↑ Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 107.
- ↑ Kuryer Lwowski, z 25 lutego 1891 r. str. 3. anno.onb.ac.at. [dostęp 2019-01-24].
- ↑ Kuryer Lwowski, z 17 listopada 1913 r. s. 5-6. anno.onb.ac.at. [dostęp 2019-01-24].