Lagopusrodzaj ptaków z podrodziny bażantów (Phasianinae) w rodzinie kurowatych (Phasianidae).

Lagopus[1]
Brisson, 1760[2]
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – pardwa białosterna (L. leucurus)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

grzebiące

Rodzina

kurowate

Podrodzina

bażanty

Plemię

Tetraonini

Rodzaj

Lagopus

Typ nomenklatoryczny

Tetrao lagopus Linnaeus, 1758

Synonimy
Gatunki
  • L. lagopus
  • L. muta
  • L. leucura

Zasięg występowania edytuj

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Ameryce Północnej i Eurazji[7].

Morfologia edytuj

Długość ciała 31–43 cm; masa ciała samców 326–900 g, samic 358–750 g[8].

Systematyka edytuj

Etymologia edytuj

  • Lagopus: łac. lagopus, lagopodis „pardwa”, od gr. λαγωπους lagōpous, λαγωποδος lagōpodos „pardwa, szorstko-stopy jak zając”, od λαγως lagōs „zając”; πους pous, ποδος podos „stopa”[9].
  • Attagen: łac. attagen, attagenis „ptak łowny”, od gr. ατταγην attagēn, ατταγηνος attagēnos „frankolin” (por. średniowiecznołac. attagines „pardwa”). Ptak ten był wymieniany przez wielu autorów klasycznych i pomimo licznych wcześniejszych identyfikacji, panuje ogólna zgoda, że jest to frankolin obrożny[10]. Gatunek typowy: Tetrao mutus Montin, 1776.
  • Oreias: gr. ορειας oreias, ορειαδος oreiados „z gór, górska nimfa, Oready”, od ορος oros, ορεος oreos „góra”[11]. Gatunek typowy: Tetrao scoticus Latham, 1787[a].
  • Acetinornis: gr. ακητον akēton „najlepszy, najdoskonalszy”; ορνις ornis, ορνιθος ornithos „ptak” (por. gr. ακεντρος akentros „bez ostrogi”)[12]. Gatunek typowy: Tetrao scoticus Latham, 1787.
  • Keron: lap. nazwa Keron dla pardwy górskiej[13]. Gatunek typowy: Tetrao mutus Montin, 1776.

Podział systematyczny edytuj

Do rodzaju należą następujące gatunki[14]:

Uwagi edytuj

  1. Podgatunek L. lagopus

Przypisy edytuj

  1. Lagopus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. M.J. Brisson: Ornithologie, ou, Méthode contenant la division des oiseaux en ordres, sections, genres, especes & leurs variétés: a laquelle on a joint une description exacte de chaque espece, avec les citations des auteurs qui en ont traité, les noms quils leur ont donnés, ceux que leur ont donnés les différentes nations, & les noms vulgaires. T. 1. Parisiis: Ad Ripam Augustinorum, apud Cl. Joannem-Baptistam Bauche, bibliopolam, ad Insigne S. Genovesae, & S. Joannis in Deserto, 1760, s. 26, 181. (łac. • fr.).
  3. Kaup 1829 ↓, s. 170.
  4. Kaup 1829 ↓, s. 177.
  5. C.L. Bonaparte. Tableaux paralléliques de l’ordre des Gallinacés. „Comptes rendus hebdomadaires des séances de l’Académie des sciences”. 42, s. 880, 1856. (fr.). 
  6. J.E. Gray: Hand-list of genera and species of birds: distinguishing those contained in the British Museum. Cz. 2. London: printed by order of the Trustees, 1870, s. 278. (ang.).
  7. F. Gill & D. Donsker: Pheasants, partridges & francolins. IOC World Bird List: Version 8.2. [dostęp 2018-09-13]. (ang.).
  8. E. de Juana: Family Tetraonidae (Grouse). W: J. del Hoyo, A. Elliott & J. Sargatal: Handbook of the Birds of the World. Cz. 2: New World Vultures to Guineafowl. Barcelona: Lynx Edicions, 1994, s. 402–403. ISBN 84-87334-15-6. (ang.).
  9. The Key to Scientific Names, Lagopus [dostęp 2018-09-13].
  10. The Key to Scientific Names, Attagen [dostęp 2018-09-13].
  11. The Key to Scientific Names, Oreias [dostęp 2018-09-13].
  12. The Key to Scientific Names, Acetinornis [dostęp 2018-09-13].
  13. The Key to Scientific Names, Keron [dostęp 2018-09-13].
  14. Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Tetraonini Leach, 1820 (wersja: 2017-05-11). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2018-09-13].

Bibliografia edytuj