Wikipedia

Lambrusco

Lambrusco – włoskie wino produkowane z odmian winorośli właściwej z grupy 'Lambrusco'. Wina lambrusco są kojarzone z lekko musującymi (frizzante) czerwonymi winami z północy Włoch, choć ich gama jest znacznie szersza. Nazwa podlega chronionemu oznaczeniu geograficznemu i może być stosowana tylko przez winiarzy z Emilii-Romanii oraz z części Lombardii, przez co od 2013 winiarze z regionu Veneto i Piemontu utracili możliwość sprzedawania swoich win pod tą nazwą. Najpopularniejsze wino sprowadzane z Włoch w Stanach Zjednoczonych.

Lambrusco
Bąbelki w winie apelacji Lambrusco Grasparossa

Kontrowersje dotyczące nazwy edytuj

Niektórzy enolodzy kwestionowali, czy odmiany używane do produkcji lambrusco są rzeczywiście odmianami winorośli właściwej (co według norm UE uprawnia do użycia nazwy wino), a wskazywali na możliwe związki z winoroślą lisią (łac. vitis labrusca). Słowo lambrusco oznacza po włosku dzikie winogrono[1]. Badania z 2009 i inne ustalenia potwierdzają, że odmiany uprawne lambrusco pochodzą od lokalnych dzikich winorośli[2][3]. Do wyjątków należy niespokrewniona z pozostałymi z grupy lambrusco odmiana lambrusco di fiorano, która jednak również jest winoroślą właściwą[4][5].

Pochodzenie edytuj

W 2008 roku we Włoszech istniało pięć apelacji DOC (Denominazione di Origine Controllata) stworzonych dla win z odmian z grupy lambrusco: największa, Reggiano Lambrusco oraz Lambrusco Grasparossa di Castelvetro, Lambrusco di Sorbara, Lambrusco Salamino di Santa Croce i znajdująca się w Lombardii Lambrusco Mantovano[6][7][8]. Istnieją też wina o oznaczonym pochodzeniu klasy IGT: Lambrusco dell'Emilia IGT[9].

Wino edytuj

Choć tradycyjnie lambrusco jest wytrawnym (secco) czerwonym winem zamykanym naturalnym korkiem, to produkuje się także półsłodkie (amabile) lub słodkie (dolce) odmiany tego wina, a poziom nasycenia dwutlenkiem węgla może wahać się od zerowego poprzez frizzantino, frizzante, semi-spumante do spumante (wina musującego typu prosecco)[10]. Wyróżnia się czereśniowym kolorem, stosunkowo niską zawartością alkoholu i charakterystyczną, kolorową pianką[10][11]. Istnieją warianty różowe, a nawet białe, przeznaczone na eksport[10][12].

Lambrusco jest produkowane metodą Charmata, co oznacza, że w przeciwieństwie do szampana końcowa część fermentacji zachodzi w szczelnych kadziach[12].

Nie jest przeznaczone do starzenia, a raczej do szybkiej konsumpcji[6][12]. Lambrusco uchodzi za najbardziej znane wino ze środkowo-wschodnich Włoch, a znacząca część trafia na eksport[13][14]. Jest najpopularniejszym włoskim winem w Stanach Zjednoczonych[12].

Odmiany winorośli edytuj

Przepisy w poszczególnych apelacjach różnią się[8]. Wykorzystywane są szczepy z grupy lambrusco (najpopularniejsza[15] lambrusco salamino oraz lambrusco maestri, lambrusco di sorbara, lambrusco marani, lambrusco grasparossa i inne[16][17][18][14]. Mogą im towarzyszyć, w zależności od regionu uprawy, m.in. ancelotta (nadająca winu bardziej intensywny kolor), fortana i malbo gentile[19][20][21].

Zestawienia kulinarne edytuj

Wina lambrusco polecane są m.in. do zupy minestrone, lekkich dań wegetariańskich, np. tortellini, tagliatelle, także z niewielkim udziałem mięsa (lasagne), a słodsze warianty z deserami[22][23].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Robinson, Harding i Vouillamoz 2012 ↓, s. 530.
  2. ↑ Robinson, Harding i Vouillamoz 2012 ↓, s. 531.
  3. ↑ Lambrusco salamino w bazie danych Instytutu Hodowli Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2013-12-21]. (ang.).
  4. ↑ Robinson, Harding i Vouillamoz 2012 ↓, s. 534.
  5. ↑ Lambrusco fiorano w bazie danych Instytutu Hodowli Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2013-12-21]. (ang.).
  6. ↑ a b Stevenson 2005 ↓, s. 271.
  7. ↑ Tutto vino 2008 ↓, s. 950.
  8. ↑ a b Vini DOP e IGP. Ministero delle Politiche Agricole Alimentari e Forestali. [dostęp 2013-12-21]. (wł.).
  9. ↑ Robinson, Harding i Vouillamoz 2012 ↓, s. 536.
  10. ↑ a b c Stevenson 2005 ↓, s. 291.
  11. ↑ Hugh Johnson, Jancis Robinson: Wielki atlas świata win. Buchmann, 2008, s. 166. ISBN 978-83-7670-164-6.
  12. ↑ a b c d Karen MacNeil: The Wine Bible. Nowy Jork: Workman Publishing, 2001, s. 399-400. ISBN 978-1-56305-434-1. (ang.).
  13. ↑ Stevenson 2005 ↓, s. 289.
  14. ↑ a b Eckhard Supp, Steffen Maus: Włochy. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 416–417. ISBN 978-83-7626-712-8.
  15. ↑ Robinson, Harding i Vouillamoz 2012 ↓, s. 538.
  16. ↑ Tutto vino 2008 ↓, s. 47-48.
  17. ↑ Tutto vino 2008 ↓, s. 512.
  18. ↑ Hans Ambrosi, Berndt H.E. Hill, Erika Maul, Ernst Ruhl, Jochim Schmid, Fritz Schumann: Farbatlas Rebsorten. 300 Sorten und ihre Weine. Eugen Ulmer KG, s. 318. ISBN 978-3-8001-5957-4. (niem.).
  19. ↑ Stevenson 2005 ↓, s. 290.
  20. ↑ Tutto vino 2008 ↓, s. 251.
  21. ↑ Tutto vino 2008 ↓, s. 509-510.
  22. ↑ Tutto vino 2008 ↓, s. 508-509.
  23. ↑ Stevenson 2005 ↓, s. 620.

Bibliografia edytuj

  • Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
  • S. Keevil (red.): Wina świata. Kraje, regiony, producenci. Jak wybierać i serwować wino. Warszawa: Wiedza i Życie, 2007. ISBN 978-83-7184-276-4.
  • Jancis Robinson, Julia Harding, José Vouillamoz: Wine Grapes. HarperCollinsPublishers, 2012. ISBN 978-0-06-220636-7. (ang.).
  • Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lambrusco&oldid=66874874”