Latino sine flexione

międzynarodowy język pomocniczy
(Przekierowano z Latina sine flexione)

Latino sine flexione[1][2], niekiedy latina sine flexione[3][4] (łac. „łacina bez fleksji”) – sztuczny język opracowany w latach 1903–1904 przez włoskiego matematyka Giuseppego Peana[2].

Latino sine flexione
Pismo/alfabet

łaciński

Klasyfikacja genetyczna

języki sztuczne

Status oficjalny
język urzędowy
Organ regulujący Academia pro Interlingua
Kody języka
ISO 639-2 art
ISO 639-3 brak
IETF la-peano
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język ten powstał w oparciu o łacinę – Peano przejął wszystkie wyrazy z klasycznej łaciny oraz każdy wyraz, który istniał przynajmniej w dwóch językach pochodzenia łacińskiego, dzięki czemu nie musiał stosować form opisowych, sprawiających kłopot w łacinie[1]. Uważa się go za pierwszą w pełni udaną próbę uproszczenia łaciny[2]. Współcześnie bywa stosowany w niektórych publikacjach międzynarodowych, między innymi przez astronomów, poza tym jednak jest praktycznie nieużywany[2].

Nazywany był także „interlingua”[1] lub (dla odróżnienia od interlinguy IALA) „interlingua Peana”[5].

Przykładowy tekst edytuj

Latino es lingua internationale in occidente de Europa ab tempore de imperio romano, per toto medio aevo, et in scientia usque ultimo seculo. Seculo vigesimo es primo que non habe lingua commune. Hodie quasi omne auctore scribe in proprio lingua nationale, id es in plure lingua neo-latino, in plure germanico, in plure slavo, in nipponico et alio. Tale multitudine de linguas in labores de interesse commune ad toto humanitate constitute magno obstaculo ad progressu.

Tłumaczenie:
Łacina jest językiem międzynarodowym na zachodzie Europy od czasów imperium rzymskiego, przez całe średniowiecze, a w nauce aż do ostatniego [= ubiegłego] wieku. Wiek dwudziesty jest pierwszym, który nie ma wspólnego języka. Dziś prawie wszyscy autorzy piszą we własnych językach narodowych, to jest w wielu językach neołacińskich [= romańskich], wielu germańskich, wielu słowiańskich, japońskim i innych. Taka mnogość języków w pracach o powszechnym znaczeniu dla całej ludzkości stanowi dużą przeszkodę dla postępu.

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b c Łacina uproszczona (latino sine flexione = interlingua) jako światowy język pomocniczy z Repozytorium Cyfrowego Instytutów Naukowych.
  2. a b c d Marian Jurkowski: Od wieży Babel do języka kosmitów. O językach sztucznych, uniwersalnych i międzynarodowych. Białystok: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1986, s. 64. ISBN 83-03-01616-6. OCLC 31675167.
  3. latina sine flexione [online], Słownik języka polskiego PWN [dostęp 2018-03-02].
  4. latina sine flexione, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2018-03-02].
  5. Jorge Luis Borges: Kula Pascala. BazHum, 1976, s. 183 [dostęp 2018-03-06].