Latopis Radziwiłłowski
Latopis Radziwiłłowski lub Latopis Królewiecki (ukr. Радзивіллівський літопис, ros. Радзивилловская летопись, Кёнигсбергская летопись) – kopia średniowiecznej kroniki ruskiej, z 617 ilustracjami historii Rusi Kijowskiej do 1206 roku. Kopia ta została sporządzona przypuszczalnie na Litwie w XV lub na początku XVI wieku. Tekst kroniki odpowiada starszemu Latopisowi Troickiemu z Ławry Troicko-Siergijewskiej[1] i podobnie jak Latopis Troicki, zawiera tzw. drugą redakcję Powieści minionych lat znaną z Latopisu Ławrientiewskiego (1377).
Pierwszym znanym właścicielem Kroniki był Janusz Radziwiłł, jednak nie wiadomo w jaki sposób zabytek literacki znalazł się w jego posiadaniu. W roku 1671 na mocy testamentu zmarłego w 1669 roku Bogusława Radziwiłła Kronika została przekazana do biblioteki w Królewcu, skąd w czasie wojny siedmioletniej w 1761 roku została wywieziona do Petersburga jako trofeum wojenne i przekazana Rosyjskiej Akademii Nauk, w której zbiorach znajduje się do dziś[2]. Po raz pierwszy pełny tekst Latopisu Radziwiłłowskiego został opublikowany w Petersburgu w 1902 roku[3].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Karel Jaromír Erben (red.), Nestorův letopis ruský, Nákladem Musea království českého, V Praze 1867, s. XV [dostęp 2016-08-28] (cz.).
- ↑ Предисловие к изданию 1997 г., [w:] Б.М. Клосс, Лаврентьевская летопись, [w:] Полное собрание русских летописей, Tom I, Moskwa: Языки русской культуры, 1997, ISBN 5-7859-0026-2.
- ↑ Радзивилловская, или Кенигсбергская, летопись. I. Фотомеханическое воспроизведение рукописи. II. Статьи о тексте и миниатюрах рукописи, Petersburg 1902.
Bibliografia edytuj
- Przemysław Chabracki, Aleksander Parchejczuk, KRONIKI STARORUSKIE
- Oleg Łatyszonek, Polityczne aspekty przedstawienia średniowiecznych dziejów ziem białoruskich w historiografii Wielkiego Księstwa Litewskiego XV-XVI w.
