Wikipedia

Leon Stapf

Leon Benedykt Stapf, ps. „Niebieski” (ur. 21 marca 1888 w Bliżynie[1], zm. 1940 w Katyniu[2]) – major korpusu kontrolerów Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Leon Benedykt Stapf
Ilustracja
major major
Data i miejsce urodzenia

21 marca 1888
Bliżyn pow. konecki

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty,
4 Pułk Piechoty,
XVIII Batalion Saperów,
Kompania Zapasowa Saperów Nr III w Grodnie,
8 Pułk Saperów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Urodził się 21 marca 1888 roku w Bliżynie, w rodzinie Edwarda i Antoniny z Ostaszewiczów[3]. Absolwent szkoły realnej we Lwowie i szkoły Rotwanda i Wawelberga w Warszawie. Był członkiem PPS[4]. W 1906 roku aresztowany przez władze carskie[4]. Po wyjściu na wolność działał w Związku Strzeleckim we Lwowie[4]. W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. Był żołnierzem 1 i 4 pułku piechoty[4]. W 1918 roku wstąpił do WP. Po skończeniu Oficerskiej Szkoły Saperów w Modlinie i Szkoły Podchorążych Piechoty, przydzielony do XVIII batalionu saperów i wysłany na front wojny 1920 roku[4][5].

1 marca 1920 roku otrzymał przeniesienie z Inspektoratu Saperów i Inżynierii do Kompanii Zapasowej Saperów Nr III w Grodnie[6]. 19 stycznia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika „w inżynierii i saperach, z grupy b. Legionów Polskich”[7]. 1 czerwca 1921 roku służył w XVIII batalionie saperów, pozostając w ewidencji 3 pułku saperów[8].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 120. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów. W 1923 roku pełnił służbę w 8 pułku saperów w Toruniu[9], a w następnym roku w batalionie maszynowym w Nowym Dworze Mazowieckim[10], jako dowódca kompanii elektrotechnicznej. 18 lutego 1928 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 20. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów. W latach 1928–1933 był oficerem Wojskowego Instytutu Badań Inżynierii w Warszawie[11][12]. 1 stycznia 1933 roku został przeniesiony do Korpusu Kontrolerów na okres sześciu miesięcy[13]. 1 lipca 1933 roku został przeniesiony z korpusu oficerów inżynierii i saperów do korpusu oficerów kontrolerów[14]. Z dniem 30 czerwca 1934 roku został przeniesiony w stan spoczynku i przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I[15].

W 1939 roku został powołany do służby czynnej, dostał przydział do grupy fortecznej. W czasie kampanii wrześniowej dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu. Figuruje na liście wywózkowej LW 029/1 z 13.4.1940 r., poz. 93[5].

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Rodzina edytuj

Leon Benedykt Stapf był żonaty z Marią Rothenburg-Rościszewską, z którą miał trzy córki: Krystynę (ur. 20 listopada 1925), Bożenę (ur. 4 maja 1928, zm. 21 lutego 2014) i Grażynę (ur. 3 maja 1930)[17].

Bożena i Grażyna walczyły w powstaniu warszawskim. Bożena ps. „Kotka” w stopniu starszego strzelca była łączniczką w Zgrupowaniu AK Sienkiewicz[18]. Grażyna ps. „Petek” była łączniczką w batalionie AK Pięść[19].

Ordery i odznaczenia edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Katyń. Księga Cmentarna ..., s. 592, jako miejsce urodzenia podano Warszawę
  2. ↑ W 1947 roku Maria Stapf zamieszkała w Zalesiu Górnym koło Warszawy złożyła w Sądzie Grodzkim w Warszawie wniosek o uznanie Leopolda Stapfa za zmarłego, podając jako miejsce urodzenia Bliżyn, w powiecie koneckim. Monitor Polski z 2 kwietnia 1947 roku, s. 4.
  3. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
  4. ↑ a b c d e Kolekcja VM ↓, s. 4.
  5. ↑ a b Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 270.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 13 marca 1920 roku, s. 206.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 5 lutego 1921 roku, poz. 142.
  8. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 338, 887.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 888, 908.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 819, 830.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 583, 594.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 249, 839.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 93.
  14. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 194.
  15. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 145.
  16. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  17. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 2.
  18. ↑ Bożena Stapf. Powstańcze biogramy.
  19. ↑ Grażyna Stapf. Powstańcze biogramy.
  20. ↑ M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  21. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2033 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 40, poz. 1854, s. 1558)
  22. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia edytuj

  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
  • Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, opracowanie zespołowe pod kierunkiem Marka Tarczyńskiego, Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Warszawa 2000, ISBN 83-905590-7-2.
  • Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
  • Stapf Leon. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.8-585 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-03].
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leon_Stapf&oldid=73593744”