Leon Suszyński
Leon Suszyński ps. P-8, Peoś, Litwin (ur. 10 kwietnia 1920 w Białymstoku, zm. 5 grudnia 1979 we Wrocławiu) – podchorąży, żołnierz Armii Krajowej oraz Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”, działacz podziemia antykomunistycznego, ofiara represji stalinowskich stosowanych przez władze Polski Ludowej.
 podchorąży
| |
| Data i miejsce urodzenia |
10 kwietnia 1920 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 grudnia 1979 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
We wrześniu 1939 ochotnik – obrońca Grodna. Po wejściu Armii Czerwonej do Białegostoku w konspiracji – SZP-ZWZ-AK. Działał w wywiadzie AK i jednocześnie w grupie dyspozycyjnej Inspektoratu Białostockiego AK (tzw. „Egzekutywie”). Po „spaleniu” w 1943 r. najpierw w oddziale „Rawity”, pod Białymstokiem, a następnie w latach 1943–1944 żołnierz I kompanii III batalionu 77 pułku piechoty AK (zgrupowanie Uderzeniowych Batalionów Kadrowych AK) na Nowogródczyźnie i Wileńszczyźnie. Uczestnik szturmu Wilna – operacji Ostra Brama. Mimo przebicia się przez linię Curzona nie zdołał dotrzeć do powstańczej Warszawy.
W 1945 r. dowódca plutonu „Słucz” w Zgrupowaniu Piotrków AKO w Puszczy Knyszyńskiej. Później, od września 1945 r. do kwietnia 1947 r., dowodził samodzielnym oddziałem partyzanckim WiN, operującym głównie w okolicy Białegostoku, Knyszyna i Sokółki. Ujawnił się 15.04.1947 w Sokółce.
W 1948 r. został aresztowany i skazany na 8 lat więzienia. Został pochowany na Cmentarzu Grabiszyńskim[1].
Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 9 stycznia 2009 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej[2].
Bibliografia edytuj
- Jerzy Ślaski, Żołnierze wyklęci, Warszawa 1996.
Linki zewnętrzne edytuj
- Żołnierze wyklęci: Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość. wilk.wpk.p.lodz.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-04-09)].