Leonid Gajdaj

Leonid Gajdaj
	; Leonid Gajdaj w 1941 roku
Prawdziwe imię i nazwisko	Leonid Iowicz Gajdaj
Data urodzenia	30 stycznia 1923
Data i miejsce śmierci	19 listopada 1993 ; Moskwa, ZSRR
Zawód	reżyser
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Leonid Iowicz Gajdaj (ros. Леони́д И́ович Гайда́й; ur. 30 stycznia 1923 w mieście Swobodnyj w obwodzie amurskim; zm. 19 listopada 1993 w Moskwie) – radziecki reżyser filmowy, autor niezwykle popularnych komedii z lat 60. i 70. i 80.

Życiorys edytuj

Był synem kolejarza. W czasie II wojny światowej wstąpił na ochotnika do armii. Na froncie został ranny w nogę, wskutek wybuchu miny.

Absolwent Studium Teatralnego przy Teatrze Dramatycznym w Irkucku (1947). W 1955 ukończył studia na wydziale reżyserskim w moskiewskim WGIK^[1].

Najpopularniejszy jego film - komedia kryminalna „Brylantowa ręka“ - w 1995 roku wybrana została najlepszą komedią w historii radzieckiego kina.

Pochowany na Cmentarzu Kuncewskim w Moskwie^[2].

1957: Daleka droga (Долгий путь)
1958: Narzeczony z tamtego świata (Жених с того света)
1960: Zmartwychwstały po raz trzeci Трижды воскресший)
1961: Pies Barbos i niezwykły cross (Пёс Барбос и необычный кросс)
1961: Bimbrownicy (Самогонщики)
1962: Ludzie interesu (Деловые люди)
1965: Operacja „Y”, czyli przypadki Szurika (Операция «Ы» и другие приключения Шурика)
1967: Kaukaska branka, czyli nowe przygody Szurika (Кавказская пленница, или Новые приключения Шурика)
1968: Brylantowa ręka (Бриллиантовая рука)
1971: Dwanaście krzeseł (12 стульев)
1973: Iwan Wasiljewicz zmienia zawód (Иван Васильевич меняет профессию)
1975: To niemożliwe! (Не может быть!)
1977: Incognito z Petersburga (Инкогнито из Петербурга)
1980: Po zapałki (За спичками)
1982: Totolotek-82 (Спортлото-82)
1985: Uwaga, niebezpieczeństwo! (Опасно для жизни!)
1990: Prywatny detektyw, czyli Operacja „Kooperacja” (Частный детектив, или Операция „Кооперация”)
1992: Na Deribasowskiej ładna pogoda, ale pada na Brighton Beach (На Дерибасовской хорошая погода, или На Брайтон Бич опять идут дожди)

Źródło:^[3]

Marcin Cybulski: ZSRR się śmieje. Filmy Leonida Gajdaja i radziecka kinematografia komediowa. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Grado, 2013. ISBN 978-83-62941-50-6.
Jelena Bauman, Rostisław Jurieniew: Mała encyklopedia kina radzieckiego. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1987. ISBN 83-221-0446-4.
Galina Dołmatowska, Irina Szyłowa, Sylwetki radzieckiego ekranu, przeł. z ros. Marek Dzierwajłło, Wydawnictwo Progress, Moskwa 1980, s. 113-121.