Leopold Beck
Leopold Beck ps. „Poldi Beck” (ur. 15 listopada[1] 1905 w Warszawie[2][3][1], zm. 20 sierpnia 1985[4][1] w Łodzi[1]) – polski dziennikarz pochodzenia żydowskiego[5], autor utworów estradowych, recenzent teatralny, satyryk, tłumacz librett operetkowych[2][3].
| Data i miejsce urodzenia |
15 listopada 1905 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 sierpnia 1985 |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
dziennikarz |
| Małżeństwo | |
| Dzieci | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Beck urodził się jako syn urzędnika bankowego. Uczył się w Bundesrealgymnasium w Wiedniu (1917–1921), a także ukończył studia filozoficzne na Uniwersytecie Wiedeńskim. Rozpoczął pracę jako dziennikarz w Wiedniu, gdzie od 1926 publikował artykuły. Pracował jako redaktor, a następnie redaktor naczelny „Österreichische Steuer- und Wirtschaftszeitung” i „Kurzberichter”. Beck uczestniczył intensywnie w życiu kulturalnym Wiednia, bywając w lokalu „Herrenhof” w kręgu tak znanych twórców austriackich, w tym Friedricha Torberga, z którym się zaprzyjaźnił[5]. Beck ponadto uprawiał boks, gimnastykę oraz piłkę nożną w klubie „Maccabi”[5].
Po aneksji Austrii przez Niemcy w 1938 Beck przeniósł się do Warszawy, gdzie podjął współpracę z Towarzystwem Wydawniczym „Rój” Wańkowicza i Kistera – był m.in. redaktorem encyklopedii gospodarczej oraz konsultantem tej oficyny wydawniczej ds. literatury niemieckojęzycznej[5].
Po wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 Beck wyjechał do Lwowa, skąd deportowano go do łagrów w Kazachstanie. Tam wstąpił do armii gen. Andresa, jednak w wyniku zachorowania na tyfus nie został ewakuowany do Iranu[5]. Następnie został żołnierzem armii Berlinga. Był oficerem politycznym stacjonującej w Lublinie 3. Dywizji Pomorskiej Ludowego Wojska Polskiego[6], redagował gazetę frontową „Zwyciężymy”[7]. W Lublinie także osiadł i został redaktorem, a następnie, w drugiej połowie 1945 redaktorem naczelnym „Gazety Lubelskiej”[6]. W 1947 zamieszkał w Łodzi, gdzie kontynuował pracę dziennikarską, będąc kierownikiem działu ekonomicznego „Dziennika Łódzkiego” oraz publikując recenzje teatralne oraz publikując materiały kulturalne oraz wykładał ekonomię w Wyższej Szkole Pedagogicznej[5]. Z czasem został redaktorem naczelnym „Dziennika Łódzkiego”[6]. Był również założycielem[8] i redaktorem naczelnym pisma satyrycznego „Karuzela”[5], które prowadził do 1966[8].
Życie prywatne edytuj
Jego żoną była Irena Beck (ur. 1924) – dziennikarka, z którą miał 2 synów: Juliana i Andrzeja – także dziennikarzy[5]. Pochowany został na cmentarzu komunalnym Doły w Łodzi (Kwatera: XIII, Rząd: 5, Grób: 3)[4].
Wyróżnienia edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[5],
- Medal 10-lecia Polski Ludowej[9],
- Dyplom Honorowy za 30 lat pracy w dziennikarstwie przyznany przez Klub Dziennikarza w Łodzi[10].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Leopold Beck [online], geni_family_tree [dostęp 2023-03-26] (pol.).
- ↑ a b Edmund Jankowski (red.), Słownik pseudonimów pisarzy polskich, t. IV, 1970.
- ↑ a b Baza osób polskich: Beck, Leopold [online], baza-nazwisk.de [dostęp 2023-03-24].
- ↑ a b Cmentarz – strona główna [online], cmentarzekomunalne.lodz.systkom.pl [dostęp 2023-03-24].
- ↑ a b c d e f g h i Krzysztof Antoni (1948-) Kuczyński, Leopold Beck, przyjaciel wiedeńskich literatów, 2009, OCLC 998874657 [dostęp 2023-03-26].
- ↑ a b c Michał Jan Bednarczyk, Obchody 60. rocznicy urodzin Bolesława Bieruta na łamach „Życia Lubelskiego”. Studium prasoznawcze, „Bibliotekarz Lubelski”, 2015.
- ↑ Jerzy Wilmański, Portrety pamięciowe, „Kronika Miasta Łodzi”, 2002.
- ↑ a b Jerzy Wilmański, Sto lat humoru i satyry w Łodzi, „Kronika Miasta Łodzi”, I, 1999.
- ↑ Uchwała Rady Państwa z dnia 11 stycznia 1955 r. nr 0/72 [online], Prawo.pl [dostęp 2023-03-26].
- ↑ Medale i dyplomy honorowe za 25 i 30 lat pracy w dziennikarstwie PRL, „Dziennik Popularny” (41), 21 lutego 1977.